4 ερωτήσεις για τον ρόλο των μονοκομματικών Κυβερνήσεων στην Ελλάδα.

Η μανία του ΣΥΡΙΖΑ για αυτοδυναμία και επίτευξη μονοκομματικής Κυβέρνησης δείχνει για μια ακόμα φορά έναν από τους σοβαρούς παράγοντες που οδήγησαν στην σημερινή οικονομική τραγωδία την χώρα. Ο παράγοντας αυτός δεν είναι άλλος από τις μονοκομματικές Κυβερνήσεις και την Κυβερνητική νοοτροπία να κάνει ό,τι της «γουστάρει» με την κάλυψη της πλειοψηφίας των "κυβερνητικών" βουλευτών.

Βεβαίως ο βουλευτής με βάση το αρ. 60 παρ. 1 του Συντάγματος είναι ελεύθερος να ψηφίζει με βάση την συνείδησή του. Ωστόσο, είναι άλλο πράγμα ο βουλευτής και άλλο πράγμα ο κυβερνητικός βουλευτής. Ο κυβερνητικός βουλευτής (της σημερινής Προεδρευόμενης Δημοκρατίας) έχει αποδειχθεί διαχρονικά ότι α) υφίσταται σοβαρές και πολυσύνθετες δεσμεύσεις από το κόμμα του, ιδιαίτερα όταν αυτό βρίσκεται στην εξουσία και β) όταν τύχει να αποφασίσει κάτι διαφορετικό από αυτό που προτείνει η Κυβέρνηση στην Βουλή, βαρύνεται με ενοχές ότι ρίχνει την Κυβέρνηση και οδηγεί σε αποσταθεροποίηση την χώρα.

Πρόκειται για δύο σοβαρές δυσλειτουργίες του σημερινού Πολιτεύματος της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας που αλλοιώνουν το έργο του βουλευτή, ιδιαίτερα μάλιστα όταν σε αυτές τις δυσλειτουργίες προστεθεί η πόλωση (δεν συμφωνώ με την Κυβέρνηση αλλά την υποστηρίζω γιατί τα άλλα κόμματα είναι χειρότερα) και η σαφέστατη άγνοια πληθώρας βουλευτών πάνω σε τεχνοκρατικά ζητήματα δικαιϊκής και οικονομικής πολιτικής.

Αυτόματα λοιπόν έρχεται στον νου κάθε ενός σκεπτόμενου πολίτη, πως μπορεί να διορθωθούν οι δυσλειτουργίες των μονοκομματικών Κυβερνήσεων, που σε τελική ανάλυση φαλκιδεύουν την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, καθώς καταλήγει σχεδόν πάντα η εκτελεστική εξουσία και η νομοθετική εξουσία να είναι η ίδια. Ακόμα και η μπαρούφα που ακούγεται περί «ασυμβίβαστου του βουλευτή με τον υπουργό», στην πράξη δεν έχει καμία αξία από την στιγμή που και ο υπουργός επιλέγεται και ο βουλευτής εκλέγεται με βάση το ίδιο άτομο, τον Πρωθυπουργό και αρχηγό του κόμματος.

Ας δούμε λοιπόν 4 βασικές ερωτήσεις που θα μας καθοδηγήσουν στην έρευνά μας για τον ρόλο των μονοκομματικών Κυβερνήσεων στην Ελλάδα.

Αφού ο λαός στις εκλογές εκλέγει καταρχήν τους νομοθέτες του (βουλευτές στην Βουλή), δεν είναι λογικό οι νομοθέτες να επιλέγουν αυτοί την Κυβέρνησή τους ώστε να εξασφαλιστεί η εφαρμογή των νόμων;

Η παραπάνω ερώτηση μεταφράζεται ως εξής: δεν θα ήταν άτοπο μια Κυβέρνηση πχ ΠΑΣΟΚ να εφαρμόζει νόμους πχ της ΝΔ; Βεβαίως και είναι άτοπο, και γι’ αυτό το σημερινό Πολίτευμα της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας στηρίζεται στην αρχή της δεδηλωμένης, δηλαδή στην αρχή ότι η Κυβέρνηση (δηλαδή η εκτελεστική εξουσία που εφαρμόζει τους νόμους) πρέπει να έχει την απόλυτη κάλυψη της πλειοψηφίας των νομοθετών (Βουλευτών που εκλέχτηκαν στην Βουλή). Και γι’ αυτό δημιουργήθηκαν οι μονοκομματικές Κυβερνήσεις, οι οποίες, προκειμένου να μην γίνει το παραπάνω «άτοπο» έχουν κατ’ ουσίαν καταργήσει την αρχή της διάκρισης των εξουσιών με το να αποφασίζουν και να νομοθετούν οι ίδιες.

 Κάτι το οποίο είναι απόλυτα λογικό (ώστε να εξασφαλίζεται η εφαρμογή των νόμων και η πολιτική σταθερότητα), αλλά παράλληλα κάτι που οδήγησε σε σοβαρές πολιτικές αυθαιρεσίες από τις μονοκομματικές Κυβερνήσεις, οι οποίες διαχρονικά  έκαναν τα «απίστευτα», άφηναν μια πυρηνική βόμβα στην επόμενη Κυβέρνηση και αντί να την βοηθήσουν να απασφαλίσει την πυρηνική βόμβα που δημιούργησαν, φαλκίδευαν την νέα Κυβέρνηση για να επανέλθουν στην εξουσία.

   

Υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα αυθαιρεσίας από μονοκομματικές Κυβερνήσεις;

Ποιος θα ξεχάσει την πυρηνική βόμβα που άφησε στον κ. Καραμανλή ο κ. Σημίτης με το να βάλει την Ελλάδα στην ευρωζώνη χωρίς να πληρεί τις προϋποθέσεις για το ευρώ και την πυρηνική βόμβα της υπερχρέωσης από τους Ολυμπιακούς αγώνες ..;; Ποιος θα ξεχάσει την αντίδραση του κ. Καραμανλή, ο οποίος, αντί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα πήγαινε για ψάρεμα στην Ραφήνα λέγοντας συνεχώς ότι πάμε καλά, πάμε καλά, πάμε καλά... και όταν λίγο πριν το τέλος της διακυβέρνησής του «πήρε πρέφα» τι γινόταν με την υπερχρέωση της χώρας και την αντίδραση των Ευρωπαίων για την μη πλήρωση των όρων του ευρώ, προσπαθούσε να πείσει τον Ελληνικό λαό ότι ξαφνικά «κάτι στράβωσε» και τελικά ...δεν πάμε καλά... αλλά πρέπει να ληφθούν μέτρα λιτότητας.. Ποιος ήταν δυνατόν να τον πιστέψει..;;

Τι ακολούθησε τις παραπάνω μονοκομματικές Κυβερνήσεις; Μα φυσικά μια ακόμα μονοκομματική Κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, ο οποίος την κρίση υπερχρέωσης της χώρας την μετέτρεψε σε κρίση ελλείμματος, φουσκώνοντας το έλλειμμα της χώρας. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Σημαίνει ότι αν είχε αναδειχθεί το πραγματικό πρόβλημα της χώρας, δηλαδή η υπερχρέωση και η μη πλήρωση των όρων του ευρώ, τότε οι Ευρωπαίοι εταίροι θα αναλάμβαναν τις δικές τους ευθύνες για το πώς έβαλαν στην ευρωζώνη μια οικονομία που δεν πληρεί τους όρους του ευρώ και μάλιστα ήδη από εποχής Σημίτη υπερχρεωμένη (χρέος πάνω από το 100% του ΑΕΠ της). Σημαίνει δηλαδή ότι θα επιτυγχάνονταν σήμερα ένας αξιοπρεπής συμβιβασμός της χώρας με την Ευρώπη με αμοιβαία κέρδη και υποχωρήσεις.

Το γεγονός όμως ότι ο κ. Παπανδρέου έκρυψε τα δύο πραγματικά προβλήματα της χώρας και ανέδειξε το έλλειμμα (το οποίο φούσκωσε), σε συνδυασμό με το γεγονός ότι προχώρησε σε διεθνή εξευτελισμό του ελληνικού λαού περί διεφθαρμένων και «συστημικής διαφθοράς» στην χώρα κτλ, σημαίνει ότι ΚΑΛΥΨΕ πλήρως τις ευθύνες της Γερμανίας για τα χάλια της Ελλάδας και επέρριψε το βάρος της λύσης του προβλήματος αποκλειστικά στους ώμους των δήθεν «τεμπέληδων» και «διεφθαρμένων» Ελλήνων.

Το τι ακολούθησε τα παραπάνω είναι γνωστό. Η κ. Μέρκελ τον βράβευσε στην Γερμανία για την οικονομική του πολιτική (πώς να μην τον βραβεύσει άλλωστε…) και βρήκε ευρύ πεδίο να εφαρμόσει στον δύσμοιρο ελληνικό λαό την προτεσταντική της ηθική περί εγκλήματος και τιμωρίας, αμαρτίας και κάθαρσης κτλ. προς παραδειγματισμό των υπόλοιπων κρατών της ευρωζώνης. Ο δε ελληνικός λαός, ακόμα δεν έχει καταλάβει πώς από το «λεφτά υπάρχουν» βρέθηκε να κατηγορείται για διαφθορά και να τιμωρείται με σκληρή λιτότητα γι’ αυτό.

 Μετά μάλιστα το περιβόητο game over και «καλό κουράγιο» του κ. Όλι Ρεν, οι Ευρωπαίοι εταίροι επέβαλαν στην Ελλάδα Κυβερνήσεις Τραπεζιτών (Παπαδήμου, Στουρνάρα, Χαρδούβελη) με τον κ. Σαμαρά να είναι μόνο στα χαρτιά Πρωθυπουργός, προκειμένου να μην γίνει καμία «στραβή» μέχρι να θωρακίσουν τις δικές τους Τράπεζες από ενδεχόμενη χρεοκοπία της χώρας.

Η μονοκομματική Κυβέρνηση που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαφέρει από τις προηγούμενες;

Το τι θα ακολουθήσει με τα μυαλά που κουβαλάει ο κ. Τσίπρας και την μανία του ΣΥΡΙΖΑ για μία ακόμα μονοκομματική Κυβέρνηση, δεν είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Το ερώτημα αυτό ας το πάρει ο κάθε πολίτης ως κουίζ… Εμείς θα πούμε μόνο ότι και ο κ. Τσίπρας βαδίζει σε ανησυχητικά μονοπάτια. Αντί να θέσει τους Ευρωπαίους προ των ευθυνών τους με τεχνοκρατικά επιχειρήματα για την είσοδο στην ευρωζώνη μιας χώρας χωρίς τις προϋποθέσεις και μάλιστα υπερχρεωμένης, ξέθαψε το κομμουνιστικό - ακροαριστερό του παρελθόν ότι για όλα φταίει γενικά και αόριστα το κεφάλαιο και ονειρεύεται επανάσταση της αριστεράς στην Ελλάδα και στη συνέχεια στην Ευρώπη.

Άρχισε τα τηλέφωνα στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ για συστράτευση στον «λαϊκό αγώνα» για τη νίκη της αριστεράς, ξέθαψε εμφυλιοπολεμικές αντιπαραθέσεις με την «δεξιά» (ότι δηλαδή η «δεξιά» έχει παρελθόν δοσιλογισμού λόγω συνεργασίας με τους Γερμανούς κατακτητές) και παρομοιάζει ευθέως τους ψηφοφόρους του ότι είναι σαν του Έλληνες πολίτες της κατοχής που πλαισίωσαν το ΕΑΜ για να διώξουν τους Γερμανούς και τους δοσίλογους συνεργάτες τους.

Τι δουλειά έχει το ΕΑΜ σήμερα, μόνο στον ακροαριστερό εγκέφαλο του κ. Τσίπρα και των στενών συνεργατών του μπορεί να εξηγηθεί, ιδιαίτερα μάλιστα όταν μιλάμε για μια αμφιλεγόμενη οργάνωση που έχει κατηγορηθεί ότι χτυπούσε τους Γερμανούς μόνο και μόνο για να μαζέψει στρατό και πυρομαχικά για να κατακτήσει την εξουσία στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την χώρα, την οποία αποχώρηση οι ηγέτες του ΕΑΜ διέγνωσαν όταν οι Γερμανοί ηττήθηκαν στο Στάλινγκραντ.

Επί της ουσίας, ο κ. Τσίπρας ξεθάβει εμφυλιοπολεμικές αντιπαραθέσεις που έπρεπε να μείνουν θαμμένες στο παρελθόν και οι οποίες θα στοιχίσουν στην χώρα μεγαλύτερη ζημιά από ότι υφίσταται σήμερα, ιδιαίτερα μάλιστα αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να επιτύχει μια ακόμα μονοκομματική κυβέρνηση.

Το εμφυλιοπολεμικό παραλήρημα ο κ. Τσίπρας και οι στενοί του συνεργάτες το πιστεύουν ή απλά δημιουργούν πόλωση για να καλύψουν το ασαφές οικονομικό τους πρόγραμμα, όπως έκανε κατά το παρελθόν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος προσπάθησε να καλύψει την αποτυχημένη οικονομική του πολιτική και τα διάφορα σκάνδαλα με εμφυλιοπολεμικά συνθήματα του τύπου «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά»..;;

Το σίγουρο είναι ότι για μια ακόμα φορά φαίνεται ότι δεν θα αναδειχθεί στην Κυβέρνηση μία σώφρων ηγεσία η οποία, με τεχνοκρατικά επιχειρήματα να θέσει τους Ευρωπαίους (ιδίως την Γερμανία) προ των ευθυνών τους για την είσοδο στην ευρωζώνη μιας πολύ μικρής οικονομίας χωρίς αυτή να πληρεί τις προϋποθέσεις. Και τι θα πει ο Γερμανός και ο Γάλλος φορολογούμενος, θα αναρωτηθεί κάποιος ..;;

Φυσικά και η διαπραγμάτευση για το ελληνικό χρέος είναι πολύ πιο δύσκολη απέναντι σε δανειστές-κράτη παρά απέναντι σε δανειστές-επιχειρηματίες. Οι μονομερείς ενέργειες απέναντι σε δανειστές-κράτη θα οδηγήσουν σε έξαψη του μίσους των απλών Ευρωπαίων φορολογούμενων κατά των Ελλήνων ότι τους «φάγαμε τα λεφτά» με κίνδυνο καταστροφικής διεθνούς απομόνωσης της χώρας. Αντίθετα, οι μονομερείς ενέργειες απέναντι σε δανειστές- ιδιώτες δεν είναι ανέφικτες γιατί οι σωστοί επιχειρηματίες ξέρουν πότε να κάνουν πίσω και να αρκεστούν σε αυτά που κέρδισαν (και να μην ζητούν παράλογα πράγματα) και ακόμα περισσότερο γνωρίζουν ότι εκνευρίζοντας το ελληνικό κράτος θα χάσουν χρυσοφόρες δουλειές στο μέλλον…

Δυστυχώς, η μετατροπή του ελληνικού χρέους από ιδιωτικό σε διακρατικό δένει τα χέρια των ελληνικών Κυβερνήσεων και θέτει προ των ευθυνών της ιστορίας όσους την έκαναν. Ούτε είναι δυνατόν μια οικονομία σε μέγεθος μύγας όπως η ελληνική να απειλεί τις οικονομίες των ελεφάντων της ευρωζώνης ότι θα «κάνει ζημιά στο ευρώ», θα «συμπαρασύρει και τους υπόλοιπους στην καταστροφή» και άλλες τέτοιες ανοησίες. Οι μύγες δεν μπορούν να απειλούν τους ελέφαντες. Χρειάζεται πολύ μυαλό για να το καταλάβει κανείς αυτό..; Αλλά τι μυαλό να κουβαλάει κάποιος των άκρων, που έχει μπερδέψει τις διεθνείς σχέσεις της χώρας με τα ουζάκια και το τάβλι με "συντρόφους" στα Εξάρχεια;

Στην παρούσα περίπτωση χρειάζονται λεπτοί χειρισμοί, οι οποίοι έχουν να κάνουν με τεχνοκρατικά επιχειρήματα για την σοβαρή ευθύνη των Ευρωπαίων να βάλουν την Ελλάδα σε ένα σκληρό νόμισμα χωρίς προϋποθέσεις, κάτι που σύμφωνα με τον κ. Γιούνκερ οι χώρες της Ευρωζώνης το ήξεραν, αλλά το έκαναν για να βρουν μία ακόμα αγορά για τα προϊόντα τους. Το αν μπήκαν στο ευρώ και άλλες χώρες που δεν πληρούσαν τους όρους του δεν αποτελεί σοβαρό επιχείρημα απαλλαγής της Γερμανίας από τις σοβαρές ευθύνες της και μάλιστα νομικά δεν μπορεί να ειπωθεί ούτε στο κυλικείο ενός Δικαστηρίου.

  Χρειάζεται να πειστούν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι για τα σοβαρά λάθη των Κυβερνήσεων που ψήφιζαν, στα οποία είναι και αυτοί συμμέτοχοι με την ψήφο τους σε αυτές. Με άλλα λόγια χρειάζονται σοβαρά επιχειρήματα για αμοιβαίο συμβιβασμό και υποχωρήσεις και όχι τυφλές και επιθετικές ενέργειες. Και αυτήν την σοβαρή διαπραγμάτευση δεν μπορεί να την κάνει Μονοκομματική Κυβέρνηση, ιδιαίτερα όταν κυριαρχείται από ακραία ιδεολογία.

Πώς μπορούν να διορθωθούν οι δυσλειτουργίες των μονοκομματικών Κυβερνήσεων;

Σήμερα γίνεται προσπάθεια να διορθωθούν τα δεινά των μονοκομματικών Κυβερνήσεων με Κυβερνήσεις συνεργασίας. Πρόκειται για μία θετική εξέλιξη, η οποία ωστόσο δεν έχει (δυστυχώς) προοπτικές. Και αυτό γιατί εξακολουθούν να υπάρχουν μεγάλα κόμματα εξουσίας, τα οποία μπορεί να μην έχουν αυτοδυναμία, ωστόσο μπορούν να βρουν εύκολα μικρά κόμματα, κυβερνητικούς μπαλαντέρ-τσόντες (πχ ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου, ΠΑΣΟΚ Παπανδρέου, ΠΟΤΑΜΙ) για να συνεχίσουν την πολιτική που θα εξασκούσαν ακόμα και αν ήταν μόνοι τους.

Βεβαίως, η σωστή προοπτική δεν είναι η αντικατάσταση της Δημοκρατίας μας από τις δήθεν «πεφωτισμένες» Μοναρχίες των εθνικοσοσιαλιστών, των χουντικών, των κομμουνιστών, των βασιλοφρόνων και των Μαρξιστών, ούτε το μπάχαλο και η πλήρης αποδιοργάνωση του κράτους από τους αναρχικούς, αλλά το πέρασμά της στο επόμενο στάδιο εξέλιξης, αυτό της Προεδρικής Δημοκρατίας: όπου άλλος νομοθετεί (η γερουσία) και άλλος εφαρμόζει (ο Πρόεδρος Δημοκρατίας είναι ο αρχηγός της Κυβέρνησης και ο Πρωθυπουργός είναι ο βοηθός του στο έργο του).

Μιλάμε για πραγματική διάκριση των εξουσιών όπου δεν θα υπάρχουν οι «φωτογραφικοί νόμοι» της διαπλοκής που υφίστανται σήμερα και όπου το νομοθετικό έργο θα το αναλάβουν εκλεγμένοι τεχνοκράτες με γνώσεις σε δικαιϊκά και οικονομικά ζητήματα και όχι ο κάθε τσέλιγκας, ποδοσφαιριστής, τραγουδιστής, ηθοποιός κτλ, που προσπαθεί να καλύψει την άγνοιά του με το να λέει συνεχώς ναι σε ό,τι του πλασσάρουν, ή ότι "δεν πρόλαβε" να διαβάσει το νομοσχέδιο, ή διορίζει καμία τριανταριά συμβούλους για να καταλάβει τι του γίνεται επιβαρύνοντας δυσβάσταχτα το Δημόσιο Ταμείο. 

Ο απλός και αμόρφωτος αντιπρόσωπος του λαού έχει θέσει μόνο σε μία βουλή των αντιπροσώπων, κατά την οποία θα λέει μόνο ναι ή όχι σε αυτά που σχεδιάζει η γερουσία. Η δε Κυβέρνηση θα ασχολείται αποκλειστικά με την εφαρμογή των νόμων που της δίνει το νομοθετικό σώμα, χωρίς να μπορεί να παρέμβει στο νομοθετικό έργο και η οποία θα αποτελείται υποχρεωτικά από στελέχη ΟΛΩΝ των κομμάτων της Βουλής, ανάλογα με τα εκλογικά αποτελέσματα, ώστε ΌΛΟΙ να ελέγχουν ΟΛΟΥΣ κατά το κρισιμότατο στάδιο της εφαρμογής των νόμων. Και κατά συνέπεια να μην γίνεται αυτό που γίνεται σήμερα με τις κρυφές ενέργειες της Κυβέρνησης με τους δανειστές και τις κρυφές δεσμεύσεις, ώστε η επόμενη Κυβέρνηση να βρίσκεται συνεχώς προ εκπλήξεων.

Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι άλλο πράγμα είναι η Προεδρική Δημοκρατία και άλλο η πρόταση που ακούγεται για εκλογή του σημερινού Πρ. Δημοκρατίας από τον λαό. Ένας εκλεγμένος Πρ. Δημοκρατίας με τις σημερινές αρμοδιότητες δεν θα διαφέρει σε τίποτα από οποιονδήποτε πχ Δήμαρχο ή Περιφερειάρχη εκλέχτηκε με κομματικό χρίσμα. Ένας όμως εκλεγμένος Πρ. Δημοκρατίας που θα είναι αρχηγός της Εκτελεστικής εξουσίας που θα πλαισιώνεται από όλα τα κόμματα της Βουλής και θα εφαρμόζει νόμους που θα του δίνει άσχετο με αυτόν νομοθετικό σώμα είναι κάτι τελείως διαφορετικό με το σημερινό σύστημα, στο οποίο νομοθετική και εκτελεστική εξουσία είναι στην ουσία ένα και το αυτό.

Μέχρι όμως την μετατροπή της Δημοκρατίας μας από Προεδρευόμενη σε Προεδρική, τουλάχιστον ας ελπίσουμε να μην μετατραπεί η υπάρχουσα Βουλή σε ρίνγκ.