Η μεγάλη σημασία του προσώπου του νέου Πρ. Δημοκρατίας.

Η άνοδος στην Κυβέρνηση της ομάδας των σκληροπυρηνικών ακροαριστερών του ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύει την σημασία του θεσμού του Πρ. Δημοκρατίας και του προσώπου που πρέπει να αναδειχθεί σε αυτόν. Απέναντι στους καθαρόαιμους κομμουνιστές της αθεΐας και του στυγνού κρατισμού (οι οποίοι διαφέρουν από το ΚΚΕ μόνο ως προς την διεκδίκηση της καρέκλας της ηγεσίας) υπάρχει σοβαρή ανάγκη να αναδειχθεί ως Πρόεδρος της Ελληνικής δημοκρατίας, αρχηγός του κράτους και προστάτης των θεσμών ένα άτομο με κύρος, με πίστη στον Χριστό και με δημοκρατικές πεποιθήσεις. Με λίγα λόγια ένα άτομο που να εκπροσωπεί επάξια το ελληνικό έθνος μέσα από το πρίσμα της ελληνοχριστιανικής παράδοσης, η οποία καθοδήγησε και προστάτεψε το ελληνικό έθνος ανά τους αιώνες και όχι μέσα από τον παραμορφωτικό φακό ακραίων και ξενόφερτων κομματικών ιδεοληψιών. Ας αναρωτηθεί κάποιος: από τα πανάρχαια χρόνια πότε ο Έλληνας ήταν άθεος..;;

Η άνοδος των εν λόγω ακροαριστερών στην εξουσία δεν αποτελεί αποτυχία της ΝΔ και του Πασοκ, αλλά κάτι αναμενόμενο ύστερα από 5 χρόνια σκληρής λιτότητας, έλλειψης ρευστότητας και πρωτοφανούς ύφεσης. Όταν η μεγάλη πλειοψηφία του λαού βρίσκεται κοντά στα όρια της φτώχειας και εξαθλίωσης, τότε με μαθηματική ακρίβεια τα άκρα ενδυναμώνονται και επελαύνουν. Ο δε κ. Σαμαράς έχασε από τα άκρα: από τους ακροαριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ και τους ακροδεξιούς της Χρυσής Αυγής. Και επρόκειτο για κάτι αναμενόμενο, αφού οι ηγέτες της ΕΕ τον άφησαν ακάλυπτο και δεν του έδωσαν καμία συμφωνία για κούρεμα του ελληνικού χρέους σε βιώσιμο επίπεδο, παρά τις παλαιότερες υπογραφές τους. Αναδείχθηκε δηλαδή ότι ο ελληνικός λαός παίρνει μέτρα χωρίς κανένα όφελος παρά μόνο ως τιμωρία και παραδειγματισμό των υπολοίπων και γι' αυτό δεν πρέπει να τεθεί θέμα ηγεσίας της ΝΔ.   

 Βεβαίως, υπάρχει και ο κ. Καμμένος που υπερηφανεύεται ότι με τους 12 βουλευτές του έριξε τον κ. Σαμαρά, χωρίς όμως να αναρωτηθεί αν ανέβασε στην εξουσία κάποιον χειρότερο από αυτόν. Οι προθέσεις του κ. Καμμένου να βάλει χαλινάρι στην ακροαριστερή παρέα των Εξαρχείων, σύμφωνα με το γελοίο προεκλογικό σποτάκι των Αν.Ελ. (με τον μπόμπιρα και το τρενάκι) γρήγορα θα διαψευστούν και ο κ. Καμμένος θα καταλάβει ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από «τσόντα» στις εξελίξεις και την  ακροαριστερή Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα τον χρησιμοποιήσει για λίγους μήνες (ούτε καν χρόνο) μέχρι να σταθεροποιηθεί στην εξουσία και να πιάσει τα πόστα και μετά θα τον πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Παρά το σοβαρό και αξιόλογο κοινοβουλευτικό έργο του κ. Καμμένου σε επίπεδο αντιπολίτευσης τα τελευταία χρόνια, ο αρχηγός των Αν.Ελ. αποδείχθηκε ότι δεν έχει στοιχειώδες πολιτικό αισθητήριο και είναι καλός για βουλευτής, αλλά όχι για αρχηγός κόμματος. 

 Αν είχε πολιτικό αισθητήριο θα καταλάβαινε ότι συνεργασίες με ακροαριστερούς χωρίς σοβαρά εχέγγυα δεν γίνονται. Θα καταλάβαινε ότι οι δήθεν «συμφωνίες κυρίων» με τον κ. Τσίπρα δεν θα έχουν καμία αξία όταν ο κ. Τσίπρας ενδυναμωθεί, «ξεψαρώσει» και νιώσει ισχυρός στην νέα του καρέκλα. Αν κατέρρεε η ΝΔ σε χαμηλά ποσοστά, ο κ. Τσίπρας θα έβγαινε αυτοδύναμος με «αέρα» πολλών βουλευτών και θα έδινε στον κ. Καμμένο να βάλει εκεί που ξέρει τις «συμφωνίες κυρίων». Ωστόσο, επειδή από καθαρή τύχη ο κ. Τσίπρας δεν απέκτησε αυτοδυναμία, ο κ. Καμμένος «καμαρώνει» για την συμμετοχή του στην Κυβέρνηση των κομμουνιστών (και όχι απλών κεντροαριστερών), χωρίς ακόμα να έχει αντιληφθεί τι έχει γίνει και τι τον περιμένει. Σε λίγους κιόλας μήνες θα καταλάβει ότι τα "άκρα" δεν συνεργάζονται αλλά απορροφούν…

Ακόμα και στο γεωπολιτικό επίπεδο φάνηκε η τακτική που θα ακολουθήσει ο κ. Τσίπρας στο εγγύς μέλλον, από τις πρώτες κιόλας ώρες της διακυβέρνησής του: τυφλή επίθεση στις ΗΠΑ και την ΕΕ, όχι επειδή ο κ. Πούτιν έχει δίκιο στο ζήτημα της Ουκρανίας (που έχει δίκιο), αλλά επειδή η επίθεση σε ΗΠΑ και ΕΕ θα συσπειρώσει περισσότερους ακροαριστερούς ψηφοφόρους και θα αναδείξει πόσο «καθαρός» κομμουνιστής είναι ο κ. Τσίπρας. Ο ζουρνάς άρχισε να βαράει...

Επειδή λοιπόν προβλέπονται «ακραίες» εξελίξεις σε όλους τους τομείς (από την οικονομία μέχρι την γεωπολιτική), υπάρχει σοβαρή ανάγκη να γίνει επιλογή ενός «μη ακραίου» ηγέτη στον θεσμό του Πρ. Δημοκρατίας, με πίστη στην ελληνοχριστιανική μας παράδοση και ο οποίος θα βάλει θεσμικό χαλινάρι στην παρέα των Εξαρχείων όταν αυτή θελήσει (που θα θελήσει) να πειράξει θεσμούς της κοινωνίας και της πολιτείας μας.