του Γιώργου Δελαστίκ
Απροσδόκητος κόλαφος για το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου από την «Τσάιτ», την εφημερίδα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατικής διανόησης. Σοκάρει πραγματικά η αρχή ενός άρθρου της, το οποίο ξεκινάει ως εξής: «Μια νέα ανατριχιαστική λέξη γεμίζει τρόμο τους σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης: πασοκοποίηση»!!! Τέτοιο πλήγμα από τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες εναντίον του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου του σίγουρα με τίποτα δεν το περίμενε ο Ευ. Βενιζέλος.
«Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ κατακρημνίστηκε από το 43,9% του 2009 στο 4,7%» διευκρινίζει η γερμανική σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα και συνεχίζει: «Και τώρα; Τώρα συζητούν αυτοί που χαράζουν στρατηγική δεξιά και αριστερά του ευρωπαϊκού κέντρου, πώς θα επιδράσει η ελληνική καθίζηση στη γενική (πολιτική) σκηνή του Παλαιού Κόσμου... Θα μετατραπούν η Ιταλία και η Ισπανία σε χώρες παρόμοιες με την Ελλάδα, καθώς σε αυτές υπάρχουν ήδη οργανωμένοι συμπαθούντες του ΣΥΡΙΖΑ; Θα γίνει ο λεκτικά βίαιος λαϊκισμός των νέων Ελλήνων ηρώων Αλέξη Τσίπρα και Γιάνη Βαρουφάκη υπόδειγμα της αντίστασης εναντίον της γερμανικής κυριαρχίας στην ΕΕ;». Η σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα αναρωτιέται: «Στο ελληνικό παράδειγμα αναγγέλλεται προς τα έξω η πολιτιστική σύγκρουση του ευρωπαϊκού Βορρά - Νότου (του «γερμανικού Βορρά» εναντίον του «λατινικού Νότου»), για την οποία προειδοποιούσε πριν από δύο χρόνια ο Ιταλός φιλόσοφος Τζόρτζιο Αγκαμπέν;».
Πέρα από τα τόσο προσφιλή στους σοσιαλδημοκράτες σχήματα θεωρίας περί σύγκρουσης των «Γερμανών» με τους «Λατίνους», η ουσία είναι ότι από τη στιγμή που τα ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ενστερνίστηκαν σε ικανό βαθμό τις ιδεολογικές και πολιτικές αρχές της Δεξιάς ώστε να συγκυβερνούν με άνεση μαζί της στη Γερμανία, στην Ελλάδα, στην Αυστρία, στο Βέλγιο κ.λπ., η σοσιαλδημοκρατία κινδυνεύει να μην έχει πλέον λόγο πολιτικής ύπαρξης! Από εκεί δηλαδή που η Κεντροαριστερά και η Δεξιά αποτελούσαν παντού τους δύο πυλώνες του καπιταλιστικού συστήματος και εναλλάσσονταν στην εξουσία διασφαλίζοντας τη διαιώνισή του, τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Ο κεντροαριστερός πυλώνας ατρόφησε και μαραζώνει. Μετατρέπεται σε «κυβερνητική τσόντα» της Δεξιάς σε πολλές χώρες. Είναι παντού φανερό ότι τα σοσιαλδημοκρατικά και σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης διολισθαίνουν προς την ανυπαρξία, ακόμη και σε χώρες που κυβερνούν! Τέτοιο παράδειγμα είναι π.χ. η Γαλλία ή η Ιταλία. Η πολιτική της λιτότητας που εδώ και πέντε περίπου χρόνια άρχισε να συνοδεύει τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη προκαλεί κολοσσιαίες τεκτονικές αλλαγές στο ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα. Νέες δυνάμεις αναδύονται στα δεξιά και στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, δυνάμεις οι οποίες αμφισβητούν εντονότατα τη γερμανική τάξη πραγμάτων στη γηραιά ήπειρο.
Αναφερόμενη στην Ισπανία και στο Ποδέμος, το κίνημα που έγινε κόμμα των Ισπανών Αγανακτισμένων, η «Τσάιτ» γράφει μεταξύ άλλων: «Κλασικό κόμμα διαμαρτυρίας. Εκπροσωπεί την επόμενη πρόκληση για το παλιό εργατικό κίνημα της Ευρώπης. Αντί να χαράζει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην Δεξιά και την Αριστερά, τις χαράζει ανάμεσα στους πάνω και στους κάτω, ανάμεσα στους ανθρώπους και τις ελίτ. Το Ποδέμος απαιτεί νέο «σύστημα» και βλέπει τον εαυτό του ως εκπρόσωπο του νέου. Ο αγώνας του νεαρού πολιτικού επιστήμονα Πάβλο Ιγκλέσιας δεν είναι ταξικός αγώνας της παλιάς σχολής. Εδώ πρόκειται για το όλον. «Ο λαός» εναντίον αυτών που ασκούν την εξουσία. Εναντίον του καρτέλ της εξουσίας. Εναντίον της κάστας... Εμείς εναντίον των άλλων είναι η θεμελιώδης στάση» γράφει η σοσιαλδημοκρατική εβδομαδιαία εφημερίδα «Ντι Τσάιτ».
Λέει κι άλλα πολλά που λιγότερο ή περισσότερο έντονα αποτυπώνουν το υπαρξιακό πρόβλημα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας. Εκείνο που ομολογούμε ότι μας προκάλεσε κατάπληξη σε αυτό το ενδιαφέρον κατά τα άλλα άρθρο είναι ότι πουθενά, μα πουθενά, στο κείμενο αυτό δεν υπάρχει η παραμικρή νύξη για το αυτονόητο: την αλλαγή της πολιτικής της σοσιαλδημοκρατίας! Θεωρούν δεδομένο δηλαδή οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες ότι η Κεντροαριστερά δεν θα αλλάξει καθόλου την πολιτική της -πράγμα πολύ φυσιολογικό αφού συμμετέχουν σε κυβέρνηση συνασπισμού με τη γερμανική Δεξιά, η οποία και χαράζει την πολιτική της κυβέρνησης- και... αμπελοφιλοσοφούν περί της αντιμετώπισης των δυνάμεων που γεννά ουσιαστικά η προϊούσα πολιτική ανυπαρξία τους! Μωρέ... «πασοκοποίηση» που τους χρειάζεται!
ΠΗΓΗ:
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=64139362
-------------------------------------
Τα αδελφά κόμματα του ΠΑΣΟΚ στη Γηραιά Ηπειρο αντιμετωπίζουν και αυτά ανάλογα προβλήματα λόγω της σταδιακής ή ακόμη και «βίαιης» απεμπόλησης των δομικών πολιτικών χαρακτηριστικών τους
-------------------------------------
Η «πασοκοποίηση» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας
xartis.jpg
Τα αδελφά κόμματα του ΠΑΣΟΚ στη Γηραιά Ηπειρο αντιμετωπίζουν και αυτά ανάλογα προβλήματα λόγω της σταδιακής ή ακόμη και «βίαιης» απεμπόλησης των δομικών πολιτικών χαρακτηριστικών τους
Η ανάληψη της ευθύνης αποτροπής της χρεοκοπίας της χώρας από το ΠΑΣΟΚ το 2009, χωρίς εξαρχής να αναζητηθούν στηρίγματα και συμμαχίες, η λήψη σκληρών και άδικων μέτρων και η πληθώρα λανθασμένων επιλογών και «εγκληματικών» αστοχιών στην πορεία διαχείρισης της κρίσης, μεταξύ των οποίων η συγκυβέρνηση πρώτα με τον ΛΑΟΣ και μετέπειτα με τη Ν.Δ., είχαν αποτέλεσμα το άλλοτε πανίσχυρο Κίνημα, εκτός από την πολιτική και ιδεολογική μετάλλαξη που υπέστη, να εμφανίζεται σήμερα ως ένα απονευρωμένο, μικρό και απαξιωμένο κόμμα.
Η φάση πολιτικής παρακμής που βιώνει το ΠΑΣΟΚ εξαιτίας όλων των παραπάνω λόγων και ενδεχομένως πολλών περισσότερων δεν φαίνεται να αποτελεί μεμονωμένη ελληνική περίπτωση, αλλά αφορά την ευρύτερη πολιτική οικογένεια της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, η οποία σε παρόμοιο ή μικρότερο βαθμό αντιμετωπίζει ανάλογα προβλήματα αφενός είτε σταδιακής είτε «βίαιης» απεμπόλησης των δομικών φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών της και αφετέρου εκλογικής απίσχνανσης.
Είναι άραγε το ΠΑΣΟΚ παράδειγμα προς αποφυγή για τα αδελφά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης και πόσο απειλητικός φαντάζει ο λεγόμενος «ιός» της «Πασοκοποίησης», όπως θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος μεταφορικά;
1. Γερμανία
Οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες, που αποτελούν και το μεγαλύτερο κόμμα της ίδιας ευρωομάδας, είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση των παθογενειών και της καθίζησης, εκλογικής και ιδεολογικής, της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη.
Το SPD ήρθε δεύτερο, με ποσοστό 25,7% στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2013 και έπειτα από διαβουλεύσεις και εσωτερικό δημοψήφισμα που διεξήγαγε, συγκυβερνά με τους Χριστιανοδημοκράτες της Ανγκελα Μέρκελ και καγκελάριο την ίδια σε κυβέρνηση συνασπισμού.
Ηγέτης του και αντικαγκελάριος είναι ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ο οποίος βρίσκεται στη σκιά της «σιδηράς κυρίας» του Βερολίνου. Οι Σοσιαλδημοκράτες, αν και σε αντίθεση με τη συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ έχουν συνάψει μια ενδελεχώς επεξεργασμένη προγραμματική συμφωνία, δείχνουν παντελώς ανήμποροι να αρθρώσουν διαφορετικό πολιτικό λόγο και εν πολλοίς ταυτίζονται με τη σκληρή γραμμή υπέρ της συνέχισης της λιτότητας που προωθεί ο μεγαλύτερος εταίρος.
Ενδεικτικά είναι τα όσα υποστήριξε πρόσφατα, απαντώντας στις θέσεις της νέας ελληνικής κυβέρνησης ο κ. Γκάμπριελ, δηλώνοντας ότι τα χρέη ενός κράτους δεν μπορούν να μετακυλίονται στους φορολογούμενους των υπόλοιπων χωρών.
Η «αγαστή» συνεργασία με τους Χριστιανοδημοκράτες και ευρύτερα με τη δεξιά πολιτική οικογένεια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος επεκτείνεται και στο Ευρωκοινοβούλιο όπου πρόεδρος -με τη τη στήριξή τους- εξελέγη μετά τις ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου ο επικεφαλής των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, Μάρτιν Σουλτς.
2. Γαλλία
Στους σοσιαλιστές ανήκει και ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, έχοντας πολύ σύντομα προλάβει να διαψεύσει, σχεδόν από το ξεκίνημα της θητείας του, τις ελπίδες των προοδευτικών πολιτών της Ευρώπης για στροφή σε αναπτυξιακές πολιτικές λειτουργώντας ως αντίβαρο στην ηγεμονία της Γερμανίας και των δορυφορικών χωρών-συμμάχων της.
Μάταια η Ελλάδα ανέμενε την ουσιαστική -πέρα από την προφορική/θεωρητική- συμπαράστασή του, ενώ όσες φορές αποπειράθηκε να ψελλίσει κάποια πρόταση για χαλάρωση των ασφυκτικών μέτρων που «στραγγαλίζουν» τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, το Βερολίνο τον έβαζε στη θέση του. Στον αντίποδα, Γάλλοι ευρωβουλευτές των Σοσιαλιστών, όπως οι Γκιγιόμ Μπαλά και Λιέμ Χοάνγκ Νγκοκ, καταφέρνουν να υψώνουν πολύ περισσότερο τη φωνή τους, ασκώντας κριτική στα πεπραγμένα της ευρωπαϊκής ηγεσίας.
Η δημοτικότητά του βρίσκεται στο ναδίρ και οι βολές που δέχεται από το κόμμα του για τις επιλογές του, βασικά από την αριστερή του πτέρυγα, είναι διαρκείς. Μετά το σοκ των δημοτικών εκλογών για το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, αντικατέστησε τον πρωθυπουργό Ζαν-Μαρκ Ερό με τον Μανουέλ Βαλς, ο οποίος θεωρείται ιδιαίτερα δημοφιλής προσωπικότητα στη γαλλική Δεξιά.
Ακολούθησε ανασχηματισμός με στίγμα νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και στο πλαίσιο αυτό υπουργός Οικονομικών διορίστηκε ο πρώην τραπεζίτης Εμανουέλ Μακρόν.
3. Ιταλία
«Φάρος» για την παρακμάζουσα Σοσιαλδημοκρατία είναι για αρκετούς ο κεντροαριστερός Ιταλός πρωθυπουργός και πρώην δήμαρχος Φλωρεντίας, Ματέο Ρέντσι, ο οποίος ηλικιακά είναι μόλις 40 ετών, όσο δηλαδή και ο Ελληνας ομόλογός του Αλέξης Τσίπρας. Ωστόσο τα δείγματα γραφής κατά τον πρώτο χρόνο της θητείας του δεν συνάδουν με τις αρχές και τις αξίες του πολιτικού χώρου που διατείνεται ότι εκπροσωπεί.
Δεν είναι τυχαία η σφοδρή αντιπαράθεσή του με τα ιταλικά εργατικά συνδικάτα μετά την απόφαση να υιοθετήσει μεγάλο μέρος των προτάσεων της Ενωσης Ιταλών Βιομηχάνων για ελευθερία απολύσεων, μειώσεις φόρων για τις επιχειρήσεις, περικοπή στο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων, αμφισβήτηση των συλλογικών συμβάσεων κ.ά.
«Στόχος όλου αυτού του σχεδίου είναι να αμφισβητηθεί το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο. Πρόκειται για φιλελεύθερη ιδεολογία, η οποία επικεντρώνεται στις επιχειρήσεις, χωρίς καμία κοινωνική υποχρέωση» είχε δηλώσει στις 3 Νοεμβρίου στην «Εφ.Συν.» για τις πολιτικές Ρέντσι ο Μαουρίτσιο Λαντίνι, επικεφαλής του Fiom Cgil - του τομέα του κεντροαριστερού συνδικάτου που εκπροσωπεί τους εργάτες της βαριάς βιομηχανίας.
Παράλληλα είχε κατηγορήσει τον Ιταλό πρωθυπουργό ότι ακολουθεί τις χειρότερες δεξιές πολιτικές και η κυβέρνησή του, σε μεγάλο βαθμό, εφαρμόζει μια σειρά δεσμεύσεων που υιοθετήθηκαν επί πρωθυπουργίας του Μάριο Μόντι, χρησιμοποιώντας την κρίση «για να μειωθούν τα δικαιώματα που εγγυάται η δημοκρατία».
Πάντως το Δημοκρατικό Κόμμα του οποίου ηγείται, διαδεχόμενος τον Πιερλουίτζι Μπερσάνι, στις εκλογές του 2013 έκοψε πρώτο το νήμα, με δεύτερο κόμμα την Κεντροδεξιά του Μπερλουσκόνι. Υποστηρικτικός στις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Ιταλός πρόεδρος των Σοσιαλιστών-Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο, Τζιάνι Πιτέλα.
4. Ισπανία
Στις υπόλοιπες αξιοσημείωτες περιπτώσεις σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ανά την Ευρώπη που περνούν περίοδο κρίσης και αναζητούν την ταυτότητά τους, στην Ισπανία, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (PSOE) κυριαρχούσε επί χρόνια στην πολιτική σκηνή με ηγέτη τον Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, κατέρρευσε όμως το 2011 λόγω εφαρμογής μέτρων άγριας λιτότητας και σήμερα, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, καταγράφεται τρίτο πίσω από το Κίνημα Podemos και τη δεξιά παράταξη του πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι.
Ο 43χρονος γραμματέας του, Πέδρο Σάντσες, έχει χαρακτηριστεί από τον Τύπο στη χώρα του ως «ο ωραίος της ισπανικής πολιτικής σκηνής» και έχει για προμετωπίδα των θέσεών του τις μεταρρυθμίσεις, τον τερματισμό της λιτότητας «α λα γερμανικά» και την υλοποίηση ενός προγράμματος «που δεν θα υποκύψει στον λαϊκισμό», αναφορά που αποτελεί αιχμή για το Podemos.
5. Αυστρία
Στην Αυστρία, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα εμφανίζεται ανθεκτικό και συνεπές στις αρχές του. Αποτελεί τον κύριο κυβερνητικό εταίρο με καγκελάριο τον αρχηγό του Βέρνερ Φάιμαν, σε σχήμα συνεργασίας με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα.
6. Ουγγαρία
Από τα πρώτα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που πλήρωσαν το βαρύ τίμημα της προσφυγής στο ΔΝΤ και της αναντιστοιχίας προεκλογικών λόγων-κυβερνητικών δεσμεύσεων ήταν αυτό της Ουγγαρίας.
Ο ηγέτης του, Φέρεντς Γκιουρσάνι, κέρδισε με άνεση τις εκλογές (αντικαταστάθηκε στην πορεία από τον Γκόρντον Μπάιναϊ), εξαγγέλλοντας ελαφρύνσεις για τους οικονομικά ασθενέστερους, ωστόσο λίγες εβδομάδες μετέπειτα προέβη σε κυβίστηση... 180 μοιρών, ενώ τη διακυβέρνησή του στιγμάτισε η αποκάλυψη σκανδάλων διαφθοράς. Η συνέχεια προσομοιάζει με αυτή της Ελλάδας και της συντριβής που υπέστη το ΠΑΣΟΚ...
7. Ρουμανία
Στη Ρουμανία οι σοσιαλδημοκράτες κυβερνούν με επικεφαλής τον Βίκτορ Πόντα, ο οποίος έχασε τις προεδρικές εκλογές του περασμένου Δεκεμβρίου από τον γερμανόφωνο Κλάους Ιοάνις, που υποστήριξε με θέρμη το Βερολίνο και η ευρωπαϊκή Δεξιά.
8. Βέλγιο
Στο Βέλγιο, για πρώτη φορά μετά από ένα τέταρτο του αιώνα, οι σοσιαλιστές δεν μετέχουν στο κυβερνητικό σχήμα, ενώ ο προκάτοχος του νυν πρωθυπουργού Σαρλ Μισέλ ήταν ο «σοσιαλιστής με το παπιγιόν», Ελιο ντι Ρούπο.
9. Σουηδία
Διαχρονική είναι η δύναμη των Σουηδών Σοσιαλδημοκρατών που διατηρούν την πρωτοκαθεδρία, όχι όμως με την άνεση του παρελθόντος. Ο πρώην συνδικαλιστής Στέφαν Λόφρεν είναι ηγέτης τους από το 2012 και πρωθυπουργός, έπειτα από νίκη με 31% στις εκλογές του 2014, σε κυβέρνηση με τους Πράσινους.
Προ δύο μηνών, για να αποτραπεί πρόωρη προσφυγή στην κάλπη που ήθελε να προκαλέσει η σουηδική Ακροδεξιά, συμφώνησε να εφαρμόσει τον προϋπολογισμό της αντιπολίτευσης.
10. Πολωνία
Στην Πολωνία οι σοσιαλιστές εναποθέτουν τις ελπίδες τους να ξεκολλήσσουν από την πολιτική ανυποληψία σε μια πρώην τηλεπαρουσιάστρια, τη Μαγκνταλένα Ογκορεκ.
Σχετικά με τον συντάκτη της ανάρτησης:
Η ιστοσελίδα μας δημιουργήθηκε το 2008.Δείτε τους συντελεστές και την ταυτότητα της προσπάθειας. Επικοινωνήστε μαζί μας εδώ .
κανένα σχόλιο