Οι σοφιστείες στην πολιτική του κ. Τσίπρα.

Υπάρχει ένα γνωστό γνωμικό για το πώς τα παιχνίδια με τις λέξεις διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Το γνωμικό λέει: «το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι». Πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση σοφιστείας όπου η ανθρώπινη αντίληψη περιορίζεται στις λέξεις και ο νους καθοδηγείται τυφλά από αυτές, ακόμα και αν βγαίνει ένα τελείως παράλογο αποτέλεσμα. Ωστόσο το σωστό είναι η αντίληψη να ξεπεράσει τους φραγμούς των λέξεων και να προχωρήσει την περιγραφή διαπιστώνοντας ότι: το μπουζούκι είναι μουσικό όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο της τάξης.

Στην σημερινή πολιτική πραγματικότητα δεσπόζει η εξής πολιτική σοφιστεία: «η σημερινή Κυβέρνηση δεν παίρνει σκληρά μέτρα, η προηγούμενη Κυβέρνηση έπαιρνε σκληρά μέτρα, άρα η προηγούμενη Κυβέρνηση ήταν «προσκυνημένη». Αν μείνουμε και εδώ στις λέξεις τα πράγματα είναι δυσφημιστικά για την προηγούμενη Κυβέρνηση και ο κ. Τσίπρας έχει κάθε λόγω να υπερηφανεύεται για το κατόρθωμά του να διατηρεί την χώρα στο ευρώ, χωρίς χρεοκοπία και …χωρίς μέτρα…!! Ωστόσο, τι λέει η ανθρώπινη αντίληψη γι’ αυτό;

Η λειτουργία της αντίληψης, όπως και στο παραπάνω παράδειγμα, βγάζει άλλο αποτέλεσμα από αυτό που θα ήθελε ο κ. Τσίπρας: η σημερινή Κυβέρνηση δεν παίρνει σκληρά μέτρα γιατί δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα του χρέους της χώρας, αλλά την ανθρωπιστική κρίση, ενώ η προηγούμενη Κυβέρνηση έπαιρνε σκληρά μέτρα για την αντιμετώπιση του χρέους.

Όποιος λοιπόν έχει σε λειτουργία την αντίληψή του και δεν παρασύρεται από συναισθήματα ή κομματικές παρωπίδες καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση μεταξύ των δύο Κυβερνήσεων, παλαιάς και σημερινής, γιατί απλά κάνουν δύο διαφορετικά πράγματα. Οι μεν αντιμετώπιζαν το πρόβλημα του χρέους ώστε με τα μέτρα να βγει ένα πρωτογενές πλεόνασμα που θα αναγκάσει τους Ευρωπαίους με βάση την συμφωνία του Οκτωβρίου 2012 να κάνουν το χρέος της χώρας βιώσιμο, ενώ οι δε έχουν αφήσει το φλέγον ζήτημα του χρέους να καλπάζει, υπόσχονται να το αντιμετωπίσουν μετά από 4 μήνες και σήμερα περιορίζονται να αντιμετωπίσουν (όπως διατείνονται) την ανθρωπιστική κρίση.

Είναι λοιπόν προφανές ότι άλλο πράγμα έκανε η μία Κυβέρνηση και άλλο πράγμα κάνει η άλλη και γι’ αυτό οι συγκρίσεις πρέπει να σταματήσουν μέχρι κάποια στιγμή η σημερινή Κυβέρνηση να σοβαρευτεί και να ασχοληθεί με το φλέγον ζήτημα του χρέους της χώρας.

Βεβαίως, οι κινήσεις του κ. Τσίπρα στο ζήτημα του χρέους είναι ανησυχητικές καθώς έχει ξεκινήσει να μιλά ευθέως για πολιτική λύση στο χρέος της Ελλάδας, που σημαίνει ότι δεν έχει κανένα σκοπό να ασχοληθεί με το χρέος σε τεχνοκρατικό επίπεδο (όπως η προηγούμενη Συγκυβέρνηση), δηλαδή με στοιχεία και αριθμούς, αλλά θέλει να το μετατρέψει από ζήτημα τεχνοκρατικό σε ζήτημα πολιτικό. «Διαγράψτε μας το χρέος γιατί έχουμε αξιοπρέπεια και δεν μπορούμε να γονατίσουμε άλλο με νέα μέτρα». «Διαγράψτε μας το χρέος γιατί η Δημοκρατία και οι ανθρώπινες αξίες υπερισχύουν των αστικών αξιώσεων».

Σε αντιδιαστολή, η προηγούμενη Κυβέρνηση έθεσε το ζήτημα σε τεχνοκρατική βάση: «Διαγράψτε μας το χρέος γιατί υπογράψαμε συμφωνία τον Οκτώβριο 2012 κατά την οποία οι Έλληνες ανέλαβαν να νοικοκυρέψουν τα του οίκου τους (πλεόνασμα στα έσοδα του κράτους αντί για έλλειμμα) και εσείς αναλάβατε να κάνετε το χρέος της χώρας βιώσιμο».

Τι λέει όμως η στοιχειώδης ανθρώπινη αντίληψη για τα παραπάνω; Ο κ. Τσίπρας συνδέοντας τις έννοιες χρέος-μέτρα-αξιοπρέπεια κάνει ή όχι μια ακόμα σοφιστεία; Δυστυχώς για τον κ. Τσίπρα, αν κανείς θέσει σε λειτουργία την αντίληψή του και προχωρήσει πέρα από τις λέξεις καταλαβαίνει τα εξής: «Διαγράψτε μας το χρέος γιατί ο κόσμος θα υποφέρει πολλά χρόνια με σκληρά μέτρα γιατί εγώ είμαι κομμουνιστής και δεν πρόκειται ποτέ να κάνω τις μεταρρυθμίσεις που μου λέτε, δηλαδή να ενισχύσω τον ιδιωτικό τομέα εις βάρος του κρατισμού που πρεσβεύω».

Αντίθετα, η προηγούμενη Κυβέρνηση έλεγε τα εξής: Διαγράψτε μας το χρέος σε βιώσιμο επίπεδο γιατί έχουμε την πρόθεση να ενισχύσουμε τον ιδιωτικό τομέα με αποκρατικοποιήσεις, μισθολογικά κίνητρα για επενδύσεις και σταδιακή φορολογική ελάφρυνση των επιχειρήσεων και πετύχαμε έστω ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα ως ένδειξη ειλικρινούς προσπάθειας (έστω και χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία).

Πίσω λοιπόν από την «αξιοπρέπεια» του κ. Τσίπρα βρίσκεται ο κρατισμός και η άρνησή του για ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις υπέρ της φιλελεύθερης οικονομίας και πίσω από τα μέτρα της προηγούμενης Κυβέρνησης δεν κρύβονταν «υποταγή στο Βερολίνο» αλλά η εφαρμογή της φιλελεύθερης οικονομίας που ισχύει στην Ευρώπη. Μια Ευρώπη, η οποία δεν είναι καθόλου διατεθειμένη να δίνει χρήματα στην Ελλάδα για να τα κάνει ο κ. Τσίπρας «αξιοπρεπείς» διορισμούς στο Δημόσιο και «αξιοπρεπείς» αναθέσεις Δημοσίων έργων σε εθνικούς (δηλ. "λαϊκούς") μεγαλοεργολάβους.

Τελειώνουμε τον συλλογισμό μας με μία ακόμα σοφιστεία του κ. Τσίπρα: «ο λαός δεν θέλει μέτρα, ο κομμουνιστής δεν θέλει μέτρα άρα ο λαός είναι κομμουνιστής».

 Είναι γεγονός ότι ο κόσμος κατέβηκε αγανακτισμένος στο πεζοδρόμιο όταν οι εκπρόσωποι παλαιών Κυβερνήσεων του ανακοίνωσαν ότι χρεοκοπήσαμε γιατί μαζί τα φάγαμε (!!!). Επρόκειτο για αυθόρμητη κίνηση από έναν λαό (μεροκαματιάρη στο μεγαλύτερο μέρος του) στον οποίο φόρτωσαν ξαφνικά (θεωρία του σοκ) σκληρά μέτρα και ευθύνες μαζί. Και μάλιστα ευθύνες γιατί το παλαιό πολιτικό σύστημα δεν είχε το θάρρος να κάνει αυτοκάθαρση, να κρατήσει τα άξια πολιτικά στελέχη και να περιθωριοποιήσει τους επίορκους.

Ωστόσο, από την ανάγκη της κάθαρσης του πολιτικού μας συστήματος μέχρι την αλλαγή του πολιτικού συστήματος σε σοβιετικά πρότυπα υπάρχει τεράστια διαφορά. Ο λαός ψήφισε τον κ. Τσίπρα στις εκλογές για να κάνει αυτός την κάθαρση του πολιτικού συστήματος (εξυγίανση Τραπεζών, Δημόσιων Ταμείων κτλ) στα πλαίσια του ίδιου πολιτικού συστήματος και να χαράξει την οικονομική ανάπτυξη της χώρας στα πλαίσια της φιλελεύθερης Ευρώπης. Δεν τον ψήφισε προκειμένου να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες του πολιτικού συστήματος ώστε να εφαρμόσει στον ελληνικό λαό άλλο πολιτικό σύστημα. Ο λαός δεν έγινε κομμουνιστής επειδή ήταν αντιμνημονιακός.

Άντε να το εξηγήσει κανείς στον κ. Τσίπρα που έχει κάνει την σοφιστεία κεντρικό άξονα της πολιτικής του.