Συνέντευξη Κ. Ζουράρι "Είμαι κομμουνιστής, κατά κόσμον. Δεν έχω όμως σχέση με την κομματική εκδοχή του κομμουνισμού"

Ο ΚΩΣΤΑΣ  ΖΟΥΡΑΡΙΣ συνομιλεί με τον Θεόδωρο Παντούλα

Ο πολίτης – οπλίτης Κώστας Ζουράρις είναι μια διττά ιδιότυπη περίπτωση. Από την μία συνηθίζει να λέει διόλου δημοφιλείς αλήθειες και από την άλλη να τις λέει -και να τις γράφει- με έναν ολότελα δικό και γι’ αυτό απαρόμοιαστο τρόπο. Ζήτημα ύφους; Μάλλον ζήτημα ήθους για να ακριβολογούμε.

Δυστυχώς σε μια συνέντευξη δεν μπόρεσαν να χωρέσουν όλα. Ελπίζουμε όμως να τον έχουμε συχνά μαζί μας.

-Όσοι σας παρακολουθούμε σας ακούμε ενίοτε θυμωμένο. Τι είναι αυτό που σας απελπίζει και τι είναι αυτό που σας αποτρέπει από τον απελπισμό;

-Δεν ξέρω αν αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε αυτούς τους δύο όρους –ελπίδα – απελπισία. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στις φανερές ελπίδες και όχι στις άλλες, όπως οι χρησμωδοί και οι τζιτζιφιόγκοι, οι αεριτζήδες και οι εύπιστοι. Ή όπως λέει ο Μπουσκέ, ο φοβερός εκείνος επίσκοπος ο δάσκαλος του Λουδοβίκου του ΙΔ΄, ο εύπιστος είναι ο δημιουργός της τύχης του, διότι εκείνος επιθυμεί να τον εξαπατήσουν. Ή ο υπέροχος στρατηγός Ντε Γκώλ, ο οποίος απαντώντας σε μια ερώτηση για το «εάν είσαι ευτυχής κι εάν ελπίζεις» λέει ότι «η ελπίδα και η ευτυχία είναι για τους μαλάκες». Αυτό που λέει ο Καζαντζάκης «δεν φοβάμαι τίποτε, δεν ελπίζω τίποτε, είμαι ελεύθερος» δεν μου αρέσει. Ο σώφρων άνθρωπος πρέπει να φοβάται περίπου τα πάντα. «Τα πάντα υπό δέος ξυνίσταται» λέει ο Θουκυδίδης. «Ο φόβος φυλάει τα έρημα» ξαναλέει ο Θουκυδίδης λαός μας. Αλλά ασχέτως φόβου, ο οποίος είναι συστατικό στοιχείο της ταυτότητας και της αυτοσυνειδησίας, τι προέχει στην ελληνική παράδοση; Ο αγών. Ο αγώνας ασχέτως ελπιζομένου ή εικαζομένου αποτελέσματος. Ο άνθρωπος άλλωστε είναι αγωνιστής, δηλαδή ασκητής.

-Στις αγωνίες σας, στις έγνοιες σας, έχετε συνομιλητές ή φωνή Ζουράρη εν τη ερήμω;

-Βεβαίως κι έχω. Και μας ταλαιπωρούν πολλά πράγματα στην ζωή μας:

το Κυπριακό, το Αιγαίο, η σύνθετη ονομασία της ξεφτίλας μας για την Μακεδονία, η γενική διαφθορά στις πολεοδομικές υπηρεσίες, η αθλιότητα της οχλοκρατίας, της κομματοκρατίας, -ή όπως θα το έλεγε ο Πλάτων ορθότερα της κολακίας μόριον, που είναι ο ορισμός της πολιτικής. Υπάρχουν φίλοι με κοινούς προβληματισμούς και κοινή διάθεση για αγώνα, με τους οποίους μιλάμε και γελάμε πολύ. Η σάτιρα, ξέρετε, είναι αγωνιστικό στοιχείο. Η σάτιρα κατά των ισχυρών. Το σκώμμα εναντίον των γελοίων της εξουσίας. Η ασέβεια απέναντι στους θεσμούς, τους δήθεν εξαγνισμένους.

-Άρα οι παρέες γράφουν ακόμα ιστορία;

-Ακόμα και πάντα. Ο άνθρωπος είναι της παρέας. Είναι ζώον συνδυαστικό, πολιτικό, κοινωνικό, ένθεο και θεούμενο κι επομένως είναι της παρέας. Άλλωστε στα ελληνικά ομιλία σημαίνει ότι βρίσκομαι σε έναν όμιλο με άλλους ανθρώπους.

[…].

-Είναι γνωστή η ευαισθησία σας σε ζητήματα Παιδείας…

-Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ Ελευθερία και Γλώσσα, που λέει κι ο Σολωμός. Γιατί η Ελευθερία είναι μια ανώτατη μορφή της εθνικής Παιδείας. Κι όπως έλεγε κι ο Αριστοτέλης, την Παιδεία την θέλουμε ελευθέριον και καλήν. Και την Γλώσσα, σαφή και μη ταπεινήν είναι. Δηλαδή υψηλόφρονα.

-Σήμερα υπάρχουν δάσκαλοι, κρύβουμε τις μαθητείες μας ή παραμένουμε αυτοδίδακτοι;

-Βεβαίως και υπάρχουν δάσκαλοι και μάλιστα έξω από το δασκαλίκι. Υπάρχουν δάσκαλοι της καθαρής ζωής, στην εργασία, στο υπόδειγμα που προτείνουμε, αλλά και στα σχολεία και στα βιβλία. Κι ευτυχώς που υπάρχουν.

-Οι οικονομικοί μετανάστες σε συνδυασμό με την χρόνια δημογραφική κρίση απειλούν την κοινωνική συνοχή;

-Όχι, αρκεί η ελληνική κοινωνία να θέσει τα τέσσερα «π»: πού, πότε, ποιος και πόσοι. Δηλαδή πόσοι μετανάστες, για πόσο χρονικό διάστημα, σε ποιους τομείς και τι κατηγορίες μεταναστών -να ακολουθηθεί δηλαδή το παράδειγμα της νικημένης Γερμανίας μετά τον πόλεμο.

Σε αυτή την περίπτωση η παρουσία των μεταναστών θα ειναι γόνιμη κι ευχάριστη για εμάς και η αφομοίωση και η προσαρμογή των ανθρώπων αυτών θα είναι πολύ ευκολότερη, ομαλή, ειρηνική και αρμονική. Για τα παιδιά τους δε θα είναι πιο εύκολο γιατί με το σχολικό σύστημα –ακόμη κι αυτό το κακήν κακώς– ενσωματώνονται και προσαρμόζονται κι επομένως μια εθελουσία συγκεκριμένη συμπεριφορά και κοινή συζήτηση όλων των Ελλήνων για το πώς την θέλουμε την μετανάστευση θα είναι χρήσιμη διότι δεν θα γεννάται φόβος και τρόμος και θα μας διευκολύνει στην άμβλυνση -έστω- του δημογραφικού προβλήματος και στην ανανέωση της ελληνικής κοινωνίας.

-Υπάρχει η άποψη πως η οικονομική κρίση, είναι πρωτίστως κρίση του δυτικού υποδείγματος…

-Βεβαίως, αυτό πλέον το επισημαίνουν όλοι και οι πιο σοβαροί δυτικοί κοινωνιολόγοι, οικονομολόγοι, οι άνθρωποι της εργασίας, οι συνδικαλιστές… Το λένε ότι είναι κρίση του δυτικού κερδοσκοπικού αβυσσαλέου συστήματος της παρακμής, δηλαδή της πλουτοκρατίας, όπως θα έλεγε ο Παπαδιάμαντης και ο Κωστής Μοσκώφ. Κι αυτή η «πλουτοκρατία», ο διαρκής αντίχριστος, όπως λέει στους «Χαλασοχώρηδες» ο Παπαδιαμάντης είναι η μήτρα αυτού που επικράτησε στην Δύση τους τελευταίους δύο – δυόμισι αιώνες. Επομένως κι εκεί είναι διαβατικό και προσωρινό και με τον αγώνα –για να ξαναγυρίσουμε στην λέξη – κλειδί του ελληνικού πολιτισμού– των λαών αργά αργά ή γρήγορα γρήγορα θα απαλλαγούμε από την φούσκα της παρακμής και της αποκτηνώσεως του ανθρώπου.

-Είστε ακόμα κομμουνιστής;

-Είμαι πάντοτε εκκλησιαστής. Ανήκω στο κόμμα των Πράξεων των Αποστόλων. Διότι όπως ξέρεις στην Παράδοσή μας, στις Πράξεις των Απόστόλων εμφανίζεται για πρώτη φορά η λέξη σύντροφος και μέσω της λατινικής μεταφράσεως της λέξης βγήκε και ο όρος κομμουνισμός. Και ήν αυτοίς άπαντα κοινά. Sund omnia communia.

Επομένως, βεβαίως και είμαι κομμουνιστής, κατά κόσμον. Δεν έχω όμως σχέση με την κομματική εκδοχή του κομμουνισμού. Έχω με την εκκλησιαστική. Πώς το λέει η πολιτική ορολογία των ελληνικών πολιτευμάτων της αμέσου δημοκρατίας; Είμαι «εκκλησιαστής». Από την εκκλησίαν του δήμου. Και η εκκλησία του δήμου σήμαινε την κοινοκτημοσύνη της πολιτικής αρχής, της πολιτικής εξουσίας, της τύχης του πολέμου και της διακυβερνήσεως όλης της κοινωνίας αλλά και συνεχής έλεγχος του πλούτου όταν αυτός ξεπερνούσε κάποιο όριο.

Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ το ότι η χορηγία στο αθηναϊκό πολίτευμα ήταν υποχρεωτική. Όλα γίνονταν με βάση τις οικονομικές δυνατότητες των χρυσοκανθάρων. Κι όχι μόνο ήταν υποχρεωτική η χορηγία αλλά η πόλις όριζε το πρόγραμμα της χορηγίας. Έλεγε δηλαδή το κράτος πού και τι. Στα νησιά που απειλούνται θα μου κάνεις την παράσταση. Όχι στο Μέγαρο μουσικής για την ανθρωπαρέσκειά σου. Τα λεφτά θα τα δώσεις υποχρεωτικώς και θα πάνε εκεί ακριβώς που ορίζει η εκκλησία του δήμου. Και η «αντίδοσις», ως ύψιστη ειρωνία της εκκλησίας του Δήμου έναντι «άντην» των «δυνατών». Λες ότι σ’ αδικούμε κι ότι ο δείνα πλουτοκράτης είναι πιο πλούσιος από ’σένα, για την υποχρεωτική χορηγεία; Ανταλλάξτε τις περιουσίες σας! «Αντίδοσις»! Η Πόλη θέλει αυτά από σας. Σκασμός, ανταλλάξτε και υπακοή!

Αυτά είναι συστηματάρες πολιτικής ευθυκρισίας κι όχι οι σημερινοί πλουτοκρατικοί ναρκισσισμοί των δήθεν «χορηγών».

Είμαι αντάρτης «εκκλησιαστής» – κομμουνιστής: για μιά σημερινή Εκκλησίαν του Δήμου – Απέλλαν – «Κόσμους» κρητικούς και «αγορήνδε» ιλιαδικούς ρωμηούς για μια «συντροφομάζωξη» της Κλεφτουριάς. «Άντην», «Αγών δι’ ελευθερίαν».

Εκτενές  απόσπασμα από συνέντευξη που πρωτοδημοσιεύθηκε στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, τ.1 (122) Δεκέμβριος 2009

ΠΗΓΗ: https://ftouxelefteria.wordpress.com