Η
οργή είναι ένα συναίσθημα που όλοι οι άνθρωποι έχουν αισθανθεί στην ζωή τους
και το οποίο έχει να κάνει με μία εσωτερική έκρηξη ενός ατόμου (είτε
εκδηλώνεται προς τα έξω, είτε όχι) κατόπιν κάποιου ερεθίσματος. Μπορεί κάποιος
να οργιστεί και να προβεί σε βίαιες πράξεις, ή μπορεί να οργιστεί και να
συγκρατηθεί. Κανείς όμως λογικός άνθρωπος δεν αισθάνεται οργή αν δεν προκληθεί
από κάτι.
Από αυτά τα χαρακτηριστικά του εν λόγω
συναισθήματος (αναστάτωση εσωτερικού κόσμου, βιαιότητα, ερέθισμα) καταλαβαίνει
κανείς ότι η οργή αρκετές φορές οδηγεί σε σοβαρές πράξεις που παρεκκλίνουν από
την καθημερινή πρακτική ή την λογική και το κυριότερο, μπορεί να
αποτελέσει αντικείμενο διαχείρισης από κάποιον
που θα δώσει το κατάλληλο ερέθισμα.
Στον
χώρο της πολιτικής το συναίσθημα της οργής το συναντήσαμε στους λεγόμενους
«αγανακτισμένους». Οι "αγανακτισμένοι" ήταν μία αυθόρμητη κίνηση από απλούς
πολίτες (όχι κίνημα) την άνοιξη-καλοκαίρι του 2011 που κατέβηκαν εξαγριωμένοι
στο πεζοδρόμιο όταν ο κ. Παπανδρέου τους ανακοίνωσε ξαφνικά ότι «χρεοκοπήσαμε
γιατί μαζί τα φάγαμε».
Το
ερέθισμα του κ. Παπανδρέου είχε πολύ μεγάλη απήχηση στον εσωτερικό κόσμο των
πολιτών γιατί πρώτον η εν λόγω σοβαρή κατηγορία-ύβρη ήταν ψέμα: όταν ο κόσμος
διορίζονταν στο Δημόσιο κατά κύριο λόγο από τις Κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ (και λιγότερο
από την ΝΔ) του έλεγαν ότι εφαρμόζουν σοσιαλισμό, ενώ τώρα οι ίδιοι πολιτικοί
που τον διόριζαν τον «δίνουν στεγνά» ως διεφθαρμένο. Και δεύτερον γιατί αυτή η
κατηγορία συνοδεύτηκε από δύο επιπλέον παράγοντες:
α)
τον παράγοντα του «ξαφνικού», δηλαδή ειπώθηκε στον κόσμο ως κεραυνός εν αιθρία
μετά από υποσχέσεις ότι λεφτά υπάρχουν (θεωρία του σοκ) και
β)
η κατηγορία αυτή απέκτησε τεράστιες διαστάσεις στο εξωτερικό διασύροντας τον
ελληνικό λαό διεθνώς ως διεφθαρμένο.
Το
τι ακολούθησε την άνοιξη-καλοκαίρι του 2011 είναι γνωστό. Πλήθος αγανακτισμένων
(δηλ. οργισμένων) πολιτών κατέβηκε στην πλατεία Συντάγματος για να εκτονώσει
την οργή του με φωνές, χειρονομίες, συνθήματα και μούντζες στην Βουλή και τότε
όλοι οι πολιτικοί αναλυτές στην χώρα προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο
αυτό. Άλλοι το παρουσίαζαν ως κάτι θετικό με την λογική ότι ο κόσμος σηκώθηκε
από τον καναπέ και ασχολείται με τα κοινά υπερασπιζόμενος την τιμή του. Άλλοι
ως αρνητικό ότι θα οδηγήσει την χώρα σε ανεξέλεγκτη βία μέσα από την απαξίωση
των θεσμών.
Μάλιστα,
οι πιο σωστοί πολιτικοί αναλυτές αντί να αναλωθούν με το αποτέλεσμα (οργή)
ασχολήθηκαν με το ερέθισμα (αίτιο) που οδήγησε στην οργή του κόσμου και δεν άργησαν
να καταλήξουν στην θεωρία του σοκ. Δηλαδή δεν μπορείς να λες σε έναν ολόκληρο
λαό ότι χρεοκοπήσαμε «έτσι ξαφνικά» όπως λέει και το τραγούδι και να έχεις την
απαίτηση να κάτσει σπίτι του απαθής. Πόσο μάλλον όταν δεν του εξηγείς πειστικά
τις αιτίες: κανείς σοβαρός πολίτης δεν πίστεψε ότι ένα σαραντάχρονο
πολιτικοοικονομικό σύστημα κατέρρευσε επειδή μία μόλις χρονιά (2009) ο κ.
Καραμανλής άφησε διψήφιο έλλειμμα... Πόσο μάλλον όταν κατηγορείς και από πάνω
έναν ταλαιπωρημένο λαό για διαφθορά.
Με
το φαινόμενο των αγανακτισμένων τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Όταν οι «αγανακτισμένοι»
κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν ως άτομα να κάνουν τίποτα, στράφηκαν στους δύο
πολιτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι όσο ήταν οι «αγανακτισμένοι» στην πλατεία
Συντάγματος, αυτοί αγόραζαν ψήφους υποσχόμενοι την τιμωρία των επίορκων
πολιτικών και την εκδίκηση. Στην «πάνω πλατεία» δραστηριοποιήθηκε η Χρυσή Αυγή
και στην «κάτω πλατεία» δραστηριοποιήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην πάνω πλατεία ανέμιζαν
τα "λάβαρα του έθνους" και στην κάτω πλατεία αντηχούσαν οι πύρινοι
λόγοι του κομμουνιστή, αγωνιστή κ. Γλέζου.
Ωστόσο,
στον χώρο της πολιτικής η οργή και η εκτόνωσή της δεν λειτουργεί όπως στην
καθημερινότητα. Το «έχω τα νεύρα μου, παίρνω μία πέτρα, την πετάω και νιώθω
ικανοποίηση» δεν συμβαίνει στην πολιτική γιατί απλούστατα στην πολιτική τίποτα
δεν γίνεται χωρίς αντάλλαγμα. Και η Χρυσή Αυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν
διατεθειμένοι να γίνουν απλά οι πέτρες των πολιτών για να πονέσουν το σύστημα
μέχρι να τους περάσουν τα νεύρα. Και γι’ αυτό και οι δύο παραπάνω πολιτικοί
σχηματισμοί προχώρησαν σε μία σειρά από πολιτικούς ελιγμούς που είχαν ως
αποτέλεσμα έναν νέο φαινόμενο: το φαινόμενο του «μονίμως αγανακτισμένου» πολίτη, του
«μονίμως οργισμένου».
Οι
ελιγμοί αυτοί είχαν και έχουν να κάνουν: α) με την στελέχωση των κομμάτων τους κυρίως
με πολίτες της διπλανής πόρτας και όχι από κομματικά τζάκια, β) με την χορήγηση
φαγητού (κομματικά συσσίτια οι μεν, κομματικοί διορισμοί οι δε) και γ) με
συνεχείς κατηγορίες κατά των πολιτικών των προηγούμενων Κυβερνήσεων και πόλωση
του πολιτικού σκηνικού. Η λογική της Χρυσής Αυγής, του ΣΥΡΙΖΑ (και δυστυχώς των
ΑΝ.ΕΛ. όπως κατάντησαν) είναι απλή: ο θυμός του κόσμου τους ανέβασε στην
εξουσία, ο θυμός τους θα τους διατηρήσει, ο,τιδήποτε και να κάνουν στην
οικονομία.
Δεν
είναι τυχαίο ότι η μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές οφείλεται στην
αντίστοιχη μείωση του ποσοστού της Χρυσής Αυγής, καθώς πλήθος από τους
οργισμένους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν είδαν ότι η
Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζει προβλήματα με την Δικαιοσύνη. Δεν είναι τυχαίο ότι η
βασική δεξαμενή ψηφοφόρων Χρυσής Αυγής και ΣΥΡΙΖΑ είναι η ίδια και δεν είναι
άλλη από το φαινόμενο του μονίμως αγανακτισμένου-θυμωμένου πολίτη που θέλει να "πονέσει το σύστημα".
Δεν
είναι επίσης τυχαίο ότι σήμερα τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν πολύ υψηλότερα
από αυτά της ΝΔ, ακόμα και τώρα που η υποτιθέμενη «καλύτερη διαπραγμάτευση» του
ΣΥΡΙΖΑ (θα έφερναν λεφτά χωρίς μέτρα) απέτυχε. Ο απλός «μονίμως οργισμένος»
πολίτης βρήκε στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό που παλαιότερα βρήκε στην Χρυσή Αυγή και μετά
την χρεοκοπία έψαχνε. Το «σκάσε ρε» του κ. Κασιδιάρη αντικαταστάθηκε από το
«κάτσε κάτω» της κ. Κωνσταντοπούλου..
Στην
προσπάθεια για συντήρηση του θυμού των πολιτών εντάσσεται και η περιβόητη
επιτροπή ελέγχου του χρέους. Όλες οι δημόσιες συμβάσεις της χώρας και όλες οι
διεθνείς της δοσοληψίες ήταν γνωστές στον ΣΥΡΙΖΑ κατά τα 5 χρόνια που
βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Ωστόσο ουδέποτε έκανε κάποια σοβαρή
έρευνα-μελέτη με στοιχεία, γιατί απλά η κομματική του πελατεία τότε ήταν κυρίως ακροαριστεροί ψηφοφόροι για τους οποίους η κρίση οφείλονταν
γενικά και αόριστα στο καπιταλιστικό σύστημα και όχι στην διαφθορά
συγκεκριμένων επίορκων πολιτικών. Τώρα όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη να
συντηρήσει την οργή των πολιτών κατά των προηγούμενων πολιτικών θυμήθηκε
ξαφνικά τις μίζες και την διαφθορά δημιουργώντας μία επιτροπή-έκθεση ιδεών μόνο
και μόνο για δυσφήμιση των προηγούμενων.
Μα
για πόσο χρονικό διάστημα θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να συντηρήσει την οργή των
πολιτών..;;
Πέρα
από τις ύβρεις, την ένταση και τις προσωπικές αντιπαραθέσεις στις οποίες ο
ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να παρασύρει τους βουλευτές της αντιπολίτευσης (η ένταση
είναι το δυνατό σημείο των άκρων) και πέρα από την συστηματική δυσφήμιση των
προηγούμενων πολιτικών μέσα και έξω από την χώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ακόμα ένα
δυνατό στοιχείο: την δυνατότητα να στοχοποιήσει συγκεκριμένους ενόχους για την
οικονομική κατάρρευση της χώρας, οι οποίοι προφανώς θα βρίσκονται στον λεγόμενο
χώρο της «δεξιάς», αφού ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει την "καλή αριστερά".
Όσο
για τον ελληνικό λαό, αυτός από το στάδιο του αγανακτισμένου-οργισμένου, πέρασε
στο στάδιο του μονίμως οργισμένου και αν συνεχίσει έτσι κάποια στιγμή θα φτάσει
στο στάδιο του μανιακού-ζόμπι. Μανιακός = ο καλύτερος ψηφοφόρος των άκρων… Δεν
τον ενδιαφέρει αν πεινάει ή αν καταστραφεί, φτάνει να πάρει εκδίκηση…
1 Μαΐου 2015 στις 8:48 π.μ.
Πρέπει να διευκρινιστεί ότι δεν είναι «μανιακός» όποιος ψηφίζει Χρυσή Αυγή ή ΣΥΡΙΖΑ, αλλά απλά οργισμένος. Με το άρθρο έγινε προσπάθεια να προβλεφθεί τι θα γίνει στο μέλλον αν συνεχίσει να υπάρχει αυτή η οργή, καθώς πρόκειται για ένα βίαιο συναίσθημα που πρέπει γρήγορα να καταλαγιάζει αντί να φουντώνει συνεχώς από τα πολιτικά παιχνίδια των κομμάτων.
Παρατεταμένη οργή των πολιτών θα δώσει ευκαιριακά οφέλη σε κόμματα, όμως θα δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στο Δημοκρατικό μας πολίτευμα, καθώς η «λογική» με τον θυμό φεύγει και όταν φεύγει η «λογική» αρχίζει η διάλυση.
Το μεγαλύτερο ερώτημα για τους φυσικούς επιστήμονες σήμερα είναι το πώς τα σωματίδια της ύλης ενώνονται μεταξύ τους και δεν διασπώνται. Πώς ένας άνθρωπος μένει όπως είναι και δεν διαλύεται. Η καθημερινότητα έχει δείξει ότι ο άνθρωπος μένει σταθερός εξ αιτίας της λογικής του. Ένας παράλογος άνθρωπος, κάποιος που έχει χάσει τα λογικά του κομματιάζει τον εαυτό του, τον κακοποιεί, το διαλύει.
Συνακόλουθα, και τα σωματίδια της ύλης μένουν ενωμένα γιατί έχουν προγραμματιστεί να είναι έτσι, δηλαδή έχουν λάβει τέτοια εντολή να είναι ενωμένα σύμφωνα με μία λογική αλληλουχία κάποιου νου. Στην φύση η ύλη καθοδηγείται από κάποιον νου και δεν ισχύει η θεωρία ότι η ύλη καθοδηγείται από μόνη της, σαν να έχει νου η ίδια, όπως πιστεύουν οι υλιστές.
Το ίδιο ισχύει και στο πολίτευμά μας. Ο νους πρέπει να καθοδηγεί την «ύλη» και τα συναισθήματά μας διαφορετικά οδηγούμαστε σε πολιτειακή ανωμαλία. Τα κόμματα που επενδύουν στην οργή των πολιτών, αντί για την λογική τους δεν ξέρουν τι ασκούς του Αιόλου πάνε να ανοίξουν….