Πολιορκημένοι Χριστιανοί - Ο αγώνας επιβίωσης τών πιστών στη Μέση Ανατολή

της Ευρυδικής Μπερσή 

από το Περιοδικό "Κ" τής Καθημερινής τής Κυριακής 12-4-2015 σελ. 18,19.

Την Κυριακή του Πάσχα των καθολικών, τζιχαντιστές ανατίναξαν εκκλησία στο χωριό Τελ Νάσρι τής βορειοανατολικής Συρίας. Ο ναός είχε ηλικία 80 χρόνων - νεόδμητος σε σχέση με τα ιστορικά μοναστήρια και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς που έχει καταστρέφει τους τελευταίους μήνες το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία και στο Ιράκ. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Μεσοποταμία, κοιτίδα του ανθρώπινου πολιτισμού, σαρώνεται από κύμα σκοταδισμού ούτε η πρώτη φορά που οι μειονότητες, μεταξύ αυτών και τα 14 διαφορετικά χριστιανικά δόγματα της περιοχής, υφίστανται διωγμούς.

Με την πιθανή εξαίρεση του Λιβάνου, όπου χριστιανοί και μουσουλμάνοι φαίνεται ότι άντλησαν τα διδάγματα του 15χρονου εμφυλίου και διαβιούν χωριστά αλλά αρμονικά, δεν υπάρχει χριστιανός στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, από τους Αγίους Τόπους έως τη Μεσοποταμία, που να μην έχει επηρεαστεί από τις δύο εστίες πολέμου, την αντιπαράθεση σιιτών - σουνιτών και τη σύγκρουση Ισραηλινών - Παλαιστινίων.

Η ισραηλινή κατοχή έχει κάνει το βίο αβίωτο για ανθρώπους ανεξαρτήτου δόγματος και αυτό έχει οδηγήσει σε έξοδο χιλιάδων χριστιανών από πόλεις της Δυτικής Όχθης, όπως η Βηθλεέμ, που περιστοιχίζεται από 22, διαρκώς επεκτεινόμενους, ισραηλινούς εποικισμούς. Παρομοίως, η έξοδος των Ασσύριων χριστιανών από το βόρειο Ιράκ προϋπάρχει των τζιχαντιστών. Εδώ και χρόνια, η μεγαλύτερη κοινότητα Ασσύριων χριστιανών στον κόσμο δεν βρίσκεται κάπου στη Μεσοποταμία, αλλά στο Σικάγο.

Πάντως η πιο εχθρική προς τους χριστιανούς χώρα της περιοχής, που απαγορεύει τις εκκλησίες και τιμωρεί την κατοχή της Βίβλου με θάνατο, δεν είναι άλλη από το συμμαχικό προς τη Δύση καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας. Επί χρόνια η Δύση παρατηρεί αμέτοχη, αν δεν ενισχύει, τη διάδοση της σαουδαραβικής ιδεολογίας του ουαχαβιτισμού σε ομάδες τζιχαντιστών, ώστε να εξυπηρετήσει διάφορους στρατηγικούς της στόχους, όπως η πίεση προς τη Ρωσία στην κεντρική Ασία και στον Καύκασο ή η προσπάθεια ανατροπής του Μπασάρ αλ Άσαντ στη Συρία.

Τώρα που η ιδεολογία αυτή γίνεται μοχλός για να «εκκαθαριστούν» ολόκληρες περιοχές από οποιοδήποτε θρησκευτικό και πολιτιστικό στοιχείο ξεφεύγει από την παράδοση του σουνιτικού ισλάμ, οι δυτικές πρωτεύουσες εκφράζουν σοκ και έκπληξη. «Είναι πραγματική γενοκτονία. Χρειαζόμαστε συγκεκριμένες λύσεις», δήλωσε προ ολίγων ημερών ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Λοράν Φαμπιούς αναφερόμενος στο αδιέξοδο των χριστιανικών πληθυσμών.

Το καλοκαίρι, περίπου 120.000 χριστιανοί έφυγαν κυνηγημένοι από τη Μοσούλη και την Καρακούς του βόρειου Ιράκ, καθώς οι ορδές του Ισλαμικού Κράτους πλησίαζαν. Βρήκαν καταφύγιο στη χριστιανική συνοικία του κουρδικού Ιρμπίλ, όπου την περασμένη εβδομάδα γιόρτασαν το Πάσχα με υπαίθριες δοξολογίες στους πρόχειρους καταυλισμούς (στην πανσπερμία χριστιανικών δογμάτων τής περιοχής περιλαμβάνονται ορθόδοξοι, που υπάγονται στο Πατριαρχείο Αντιοχείας, καθολικοί που ονομάζονται Χαλδαίοι παρότι δεν έχουν σχέση με τον ομώνυμο αρχαίο λαό, καθώς και Ασσύριοι, που τελούν τη λειτουργία στα Αραμαϊκά, τη γλώσσα του Χριστού, και αποσχίσθηκαν από τον κορμό τής Εκκλησίας τον 6ο αιώνα).

Σε αντίθεση με το 1 εκατομμύριο «κρυφούς» χριστιανούς τής Σαουδικής Αραβίας, που είναι ως επί το πλείστον εργαζόμενοι από τις Φιλιππίνες, οι χριστιανοί στο Ιράκ και στη Συρία ζουν στην περιοχή από την αυγή του χριστιανισμού. Τον 8ο αιώνα, χριστιανοί στην αυλή των μουσουλμάνων χαλίφηδων Αβασιδών στη Βαγδάτη συνέβαλαν στην άνοιξη του αραβικού πνεύματος, μεταφράζοντας Αριστοτέλη και άλλους Έλληνες κλασικούς στα Αραβικά. Όταν μπήκε το Ισλαμικό Κράτος στη Μοσούλη, μερικοί από τους πρώτους νεκρούς ήταν μουσουλμάνοι που έκρυψαν τους χριστιανούς γείτονές τους - ενώ άλλοι τους κατέδιδαν.

Στις περιοχές που ελέγχουν οι τζιχαντιστές δίνουν στους χριστιανούς την «επιλογή» να ασπασθούν το ισλάμ ή να κρατήσουν τη θρησκεία τους πληρώνοντας ζιζίγια, δηλαδή δυσβάστακτο φόρο υποταγής. Στη Μαλούλα τής Συρίας, σύμβολο τής χριστιανικής παράδοσης τής περιοχής, οι κάτοικοι δεν έκαναν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Εγκατέλειψαν το χωριό και επέστρεψαν σε αυτό όταν το ανακατέλαβαν οι δυνάμεις τής συριακής κυβέρνησης σε συνεργασία με τη Χεζμπολάχ. Οι χριστιανοί της θεωρούν ως εγγύηση τής ύπαρξής τους τον Άσαντ, καθώς το κυβερνών κόμμα Μπάαθ έχει συνιδρυτές χριστιανούς και δίνει έμφαση στον αραβικό εθνικισμό, όχι στις θρησκευτικές ταυτότητες. Παράλληλα οι κόπτες τής Αιγύπτου αισθάνονται πολύ καλύτερα μετά την επιστροφή του στρατού στην εξουσία στο Κάιρο.

Οι συμμαχίες αυτές είναι αντικρουόμενες μεταξύ τους (η μεν Δαμασκός του Άσαντ έχει ευθυγραμμιστεί με το Ιράν, το δε Κάιρο του στρατάρχη Σίσι με τη Σαουδική Αραβία) και αμφιλεγόμενες στα μάτια άλλων Αράβων, που βλέπουν τους χριστιανικούς πληθυσμούς ως συμμάχους καταπιεστικών καθεστώτων. Αυτό, όμως, που θα απαξίωνε εντελώς τους χριστιανούς της περιοχής στα μάτια των συμπατριωτών τους θα ήταν μια νέα σταυροφορία εναντίον της τζιχάντ, ένας νέος γύρος εμπλοκής ακόμη περισσότερων δυτικών στρατών στην κρίσιμη στρατηγικά και ενεργειακά περιοχή, υπό το πρόσχημα της προστασίας των χριστιανών. Αντίθετα, μια γνήσια και συντονισμένη προσπάθεια να ανακοπούν οι δωρεές χρήματος και όπλων προς τους τζιχαντιστές από πλούσιους χορηγούς στον Περσικό κόλπο ίσως ήταν μια καλή αρχή - και όχι μόνο για τους χριστιανούς που προσδοκούν, καρτερικά, την Ανάσταση.

Αναδημοσίευση: http://opougis.blogspot.de/2015/04/blog-post_26.html