Παράνομη
είναι μία απαίτηση όταν δεν στηρίζεται ούτε στον νόμο, ούτε σε σύμβαση. Με τον
νόμο εξομοιώνονται και οι υπουργικές αποφάσεις που εκδόθηκαν με εξουσιοδότηση
από νόμο. Παράνομη επίσης είναι και η απαίτηση που στηρίζεται σε άκυρο νόμο-υπ.
απόφαση, ή σε άκυρη σύμβαση, δηλαδή σύμβαση η οποία δεν φέρει τον απαραίτητο
τύπο ή καταρτίσθηκε από πρόσωπο χωρίς εξουσιοδότηση γι’ αυτήν ή πέρα από αυτήν.
Για
παράδειγμα, συμφωνίες που γίνονται από ολοκληρωτικά καθεστώτα (στρατιωτική
χούντα, κομμουνισμός, εθνικοσοσιαλισμός) έχουν τον απαραίτητο συστατικό τύπο
της συμφωνίας (υπογραφές, έγγραφα κτλ) και το νομικό θεμέλιο (πχ άρθρα ΑΚ), αλλά λείπει η
απαραίτητη εξουσιοδότηση από τον λαό γι’ αυτήν την συμφωνία, και επομένως
υπάρχει ζήτημα παράνομου χρέους. Ωστόσο, σε δημοκρατικά πολιτεύματα (όπως και στην χώρα μας) ζήτημα
παρανομίας του χρέους μπορεί να τεθεί μόνο στην περίπτωση που ο εκπρόσωπος του
ελληνικού κράτους α) υπέγραψε δεσμευτική συμφωνία για την χώρα χωρίς τον σωστό
τύπο της συμφωνίας (πχ προφορικά), β) χωρίς νομική βάση και γ) πέρα από τα όρια
της αρμοδιότητά του.
Επομένως,
είναι προφανές ότι όσον αφορά το ελληνικό χρέος υπάρχουν έγκυρες συμφωνίες που
δεσμεύουν τον ελληνικό λαό, καθώς οι συμφωνίες αυτές φέρουν τον απαραίτητο συστατικό
τύπο, το βασικό νομικό θεμέλιο και τις υπογραφές από τους αρμόδιους εκπροσώπους
της χώρας. Για παράδειγμα, στα εξοπλιστικά συστήματα που αγοράστηκαν από την
χώρα, παρανομία θα υπήρχε αν η αγορά τους συμφωνήθηκε από τον αναρμόδιο
υπουργό, αν η συμφωνία έγινε χωρίς τον απαραίτητο τύπο και αν ο υπουργός που
υπέγραψε ενήργησε κατά παράβαση των εντολών που είχε από τους προϊσταμένους του
στην εκτελεστική εξουσία ή κατά παράβαση κάποιου συγκεκριμένου απαγορευτικού
νόμου.
Το
γεγονός ότι αποδείχθηκαν υπερκοστολογήσεις στην αγορά των εξοπλιστικών
συστημάτων δεν δημιουργεί ζήτημα παρανομίας αλλά καταχρηστικότητας, καθώς μία
ήδη έγκυρη συμφωνία καθίσταται υπερβολικά επαχθής για το ένα μέρος και
υπερβολικά ευνοϊκή για το άλλο. Καταχρηστική δηλαδή απαίτηση είναι η απαίτηση η
οποία στηρίζεται σε νόμιμη και έγκυρη συμφωνία, αλλά είναι υπερβολικά επαχθής για το ένα
μέρος των συμβαλλομένων και υπερβολικά ευνοϊκή για το άλλο.
Επομένως,
οι υπερκοστολογημένες συμβάσεις δημιουργούν ζήτημα καταχρηστικοτητότητας, για
την θεμελίωση της οποίας α) πρέπει να αποδειχθεί κατά πόσο ένα έργο έγινε πιο
ακριβό από το συνηθισμένο και β) δεν αρκεί απλά το γεγονός ότι το δημόσιο έργο/
οπλικό σύστημα στην Ελλάδα είναι πιο ακριβό, αλλά πρέπει να αποδειχθεί ότι η
υπερκοστολόγηση συνδέεται αιτιωδώς με παράνομες ενέργειες (πχ απειλές,
δωροδοκίες κτλ).
Αν
λοιπόν η χώρα μας εγείρει ζήτημα κουρέματος μέρους του ελληνικού χρέους λόγω
των υπερκοστολογημένων δημόσιων συμβάσεων πρέπει να το βασίσει στις διατάξεις
περί καταχρηστικότητας και όχι περί παρανομίας. Δημοκρατία έχουμε και όχι
ολοκληρωτικό καθεστώς… Για να θεμελιωθεί δε καταχρηστικότητα πρέπει να υπάρχουν
συγκεκριμένα στοιχεία για το πώς ένα δημόσιο έργο έγινε πιο ακριβό από ότι πρέπει
με βάση τους κανόνες της αγοράς και ακόμα περισσότερο πρέπει να αποδειχθεί ότι
ο υπουργός που το υπέγραψε είχε δόλο στην υπερκοστολόγηση για τον πορισμό
οικονομικού οφέλους (μίζας).
Αν ο υπουργός δεν είχε δόλο στην
υπεκοστολόγηση προκειμένου να εισπράξει την «μίζα» του, τότε απλά είναι αμελής
-ανίκανος να κάνει σωστή διαχείριση και επομένως ο λαός δεν μπορεί να εγείρει
ούτε ζήτημα παρανομίας, ούτε καταχρηστικότητας, αλλά πρέπει να αναρωτηθεί πως
έστειλε έναν ανίκανο να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας.
Ειδικά
όσον αφορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν αρκεί η «μπακαλίστικη» θεώρηση ότι: «..έπρεπε
να στοιχίσουν 3 δις, στοίχισαν 30 δις άρα διαγράφω τα 27 δις..», αλλά πρέπει να
αποδειχθεί ποιο ακριβώς έργο στοίχισε παραπάνω, πόσο ακριβώς παραπάνω και
κυρίως ότι ο αρμόδιος υπουργός που υπέγραψε τα υπερκοστολογημένα Ολυμπιακά έργα
είχε δόλο στην υπερκοστολόγηση. Δεν αρκεί να πούμε στους ξένους δανειστές ότι
διαγράφουμε μονομερώς τόσα δις επειδή προέρχονται από υπερκοστολογήσεις χωρίς
ταυτόχρονα να ενοχοποιηθεί συγκεκριμένος Έλληνας υπουργός/δημόσιος λειτουργός με
συγκεκριμένη κατηγορία και για συγκεκριμένη υπόθεση.
Το
θέμα της παρανομίας-καταχρηστικότητας του Ελληνικού χρέους είναι καθαρά νομικό
και απαιτεί συγκεκριμένα νομικά θεμελιωμένα επιχειρήματα. Δεν αρκούν ούτε τα
«μπακαλίστικα» συνθήματα του τύπου «Έλεγξέ το – Διάγραψέ το», ούτε ύβρεις και
λασπολογίες κατά των στελεχών των προηγούμενων Κυβερνήσεων χωρίς στοιχεία. Που
είναι οι μίζες, ποιοι είναι οι συγκεκριμένοι Έλληνες αρμόδιοι, που ο δόλος τους,
που οι υπερκοστολογήσεις, που οι επαχθείς όροι..;; Χρειάζονται συγκεκριμένα
στοιχεία. Εκτός φυσικά αν η Επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους δεν είναι
τίποτα άλλο από ένα πολιτικό σόου του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς νομική βάση, με μοναδικό
σκοπό την λασπολογία και την πόλωση του πολιτικού σκηνικού για
αποπροσανατολισμό από δύσκολες οικονομικές εξελίξεις… Με τέτοιους δόλιους
σκοπούς παράνομο δεν είναι το χρέος αλλά αυτοί που (υποτίθεται) το ελέγχουν…
Στα παραπάνω να προστεθεί και το γεγονός ότι η παρούσα Κυβέρνηση με την συμφωνία της 20-2-2015 αναγνώρισε το σύνολο του ελληνικού χρέους και την υποχρέωση αποπληρωμής του και μάλιστα χωρίς καμία επιφύλαξη. Δεν γράφτηκε δηλαδή ότι "αναγνωρίζουμε το ελληνικό χρέος με την επιφύλαξη τυχόν πορίσματος της Ελληνικής Βουλής κατόπιν ελέγχου του". Με άλλα λόγια ή στραβός είναι ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε....
23 Ιουλίου 2015 στις 2:15 μ.μ.
Όχι κύριε αρθρογράφε, η καταχρηστικότητα ενός χρέους αναζητάτε και στην αμφίδρομη έννοια αυτού, δηλ. όχι μόνο να βρεθεί ο υπουρχός/δημοσιος υπάλληλος που με δόλο ανέβασε το κόστος σε δυσθεώρητα ύψη, ώστε να αποδειχτεί η καταχρηστικότητα του, αλλά και έάν το αντισυμβαλλόμενο μέρος έχει συμφέρον με παράνομη/καταχρηστική πρακτική να ανεβάσει το τίμημα κατά παράβαση κάθε ορθής πρακτικής.
27 Αυγούστου 2015 στις 10:58 π.μ.
Τα σοβαρά κράτη με νομικό πολιτισμό, πριν κατηγορήσουν κάποιον "ξένο αντισυμβαλλόμενο" πάντα βρίσκουν πρώτα τον τυχόν "Έλληνα αντισυμβαλλόμενο" που παρέβη τον νόμο με συγκεκριμένα στοιχεία όσον αφορά την περίπτωση - σύμβαση και την ζημιά που υπέστη το Δημόσιο.
Οι κατηγορίες σε "ξένους", ενώ παράλληλα οι "δικοί μας" μένουν απείραχτοι (όσοι βέβαια φταίνε), ταιριάζουν μόνο σε καφενεία και τριτοκοσμικές χώρες.
Σκοπός της χώρας πρέπει να είναι η "κάθαρση" και όχι να προκαλέσουμε το γέλιο διεθνώς...