Όπως
διατυπώνεται η ερώτηση για το αν ο ελληνικός λαός εγκρίνει ή όχι την πρόταση
των δανειστών δεν προκύπτει κανένα κρίσιμο εθνικό ζήτημα. Εθνικό ζήτημα θα
ανέκυπτε από τις συνέπειες της έγκρισης ή μη της πρότασης των δανειστών, κάτι όμως
που δεν προσδιορίζεται και ο καθένας βάζει αυθαίρετα με το μυαλό του όποιο εθνικό
θέμα ο ίδιος θεωρεί ότι υπάρχει.
Πολλοί
για παράδειγμα λένε ότι το κρίσιμο εθνικό ζήτημα είναι "ναι ή όχι στην λιτότητα",
κάτι που είναι τελείως ασαφές και αόριστο. Ποια λιτότητα εννοούν.;; Την λιτότητα για διατήρηση της χώρας στο ευρώ, ή την λιτότητα που θα υποστεί ο λαός από την χρεοκοπία της χώρας και την
επιστροφή στην δραχμή; Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει λιτότητα. Και σε τελική
ανάλυση με τι λεφτά ο κ. Τσίπρας υπόσχεται τέλος στην λιτότητα..;; Πώς
υπόσχεται στον λαό ότι με το "όχι στα μέτρα" των δανειστών θα λήξει η λιτότητα
που υφίσταται, χωρίς να του εξηγεί από πού θα βρει τα χρήματα για να την λήξει
αυτή την λιτότητα;
Άλλοι
εμφανίζουν το δίλημμα "ναι ή όχι στο ευρώ". Όμως και πάλι από την διατύπωση του
ερωτήματος του δημοψηφίσματος δεν προκύπτει σαφώς και ορισμένως κάτι τέτοιο.
Την ίδια μάλιστα στιγμή το δίλημμα ναι ή όχι στο ευρώ «σπάει» σε άλλα
μερικότερα ερωτήματα που προκαλούν μεγαλύτερη σύγχυση, όπως: ναι στην ΕΕ αλλά όχι
στο ευρώ, ναι στο ευρώ αλλά όχι στους Τραπεζίτες, όχι στην ΕΕ αλλά ναι στην
δραχμή. Ο κάθε ένας δηλαδή ανάλογα με το τι έχει στο μυαλό του ως εθνικό θέμα
ψηφίζει.
Τέλος
άλλοι θέτουν ως εθνικό ζήτημα το "ναι ή όχι στον ΣΥΡΙΖΑ", το "ναι ή όχι στον
Σαμαρά" και το "ναι ή όχι στο παλαιό και «διεφθαρμένο» πολιτικό σύστημα της ΝΔ-Πασοκ",
δίνοντας χαρακτήρα εθνικών εκλογών στην όλη διαδικασία. Δεν χρειάζεται να
τονίσουμε ιδιαίτερα ότι αυτά τα διλήμματα δεν αποτελούν το κρίσιμο εθνικό
ζήτημα που απαιτεί το Σύνταγμά μας για την διενέργεια του δημοψηφίσματος.
Από
τα παραπάνω είναι σαφές ότι το ερώτημα του προκυρυχθέντος δημοψηφίσματος έχει
γραφτεί μισό και κανονικά έπρεπε να γραφτεί ως εξής: ναι ή όχι στην πρόταση των
δανειστών γιατί το ναι θα οδηγήσει εκεί (πχ αποφυγή χρεοκοπίας) και το όχι θα
οδηγήσει εκεί (πχ εθνική κυριαρχία με τύπωμα εθνικού νομίσματος). Η δε
αντισυνταγματικότητα του εν λόγω ερωτήματος από την παραπάνω ασάφεια είναι προφανής
και όλα δείχνουν ότι ο κόσμος προσέρχεται να ψηφίσει με κριτήρια εθνικών
εκλογών.
Επί της
ουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ προκήρυξε εκλογές και όχι δημοψήφισμα και το εν λόγω δημοψήφισμα είναι υποκατάστατο εθνικών εκλογών, προκειμένου ο κ. Τσίπρας να
ανανεώσει την εντολή του ελληνικού λαού ύστερα από το νέο δεδομένο που του
παρουσιάστηκε, το οποίο δεν είναι άλλο από την αποτυχία του στην 5μηνη
διαπραγμάτευση που επιχείρησε (ευρώ χωρίς μέτρα δεν υπάρχει).
Αν ο
κ. Τσίπρας προκήρυσσε εθνικές εκλογές θα έπρεπε να παραιτηθεί ως αποτυχημένος
στην διαπραγμάτευση που επί πέντε μήνες επιχείρησε με τραγικά γι’ αυτόν
εκλογικά αποτελέσματα. Ωστόσο με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος καταφέρνει να
θέτει στον λαό διλήμματα εθνικών εκλογών (ανανέωση εντολής διακυβέρνησης) χωρίς
να αναλαμβάνει την ευθύνη για την αποτυχία της διαπραγμάτευσής του, καθώς η
διαπραγμάτευση (υποτίθεται) συνεχίζεται…
Η
χρησιμοποίηση της κορυφαίας δημοκρατικής διαδικασίας του δημοψηφίσματος στα
πολιτικά παιχνίδια του ΣΥΡΙΖΑ (δεν υπάρχει κανένα σαφώς προσδιορισμένο εθνικό
ζήτημα και ο κόσμος ψηφίζει σαν να ψηφίζει σε εθνικές εκλογές) αποτελεί σοβαρή
δημοκρατική εκτροπή που φαλκιδεύει την Δημοκρατία και την ενότητα του λαού. Δεν
είπε κανείς να μην γίνει το εν λόγω δημοψήφισμα, αλλά να συμπληρωθεί το ερώτημα
που τίθεται σε αυτό με τις συνέπειες του ναι και του όχι ώστε να δει ο κόσμος
τι πραγματικά διακυβεύεται, κάτι που αποτελεί και το πραγματικό εθνικό ζήτημα
και να μην βάζει ο καθένας με το νου του ό,τι θέλει σαν να πηγαίνει να ψηφίσει
σε εθνικές εκλογές.
7 Ιουλίου 2015 στις 11:01 π.μ.
Δυστυχώς, από ό,τι φαίνεται το εν λόγω δημοψήφισμα παρωδία έγινε για να καλύψει ο κ. Τσίπρας σοβαρές ποινικές ευθύνες για την καταστροφή του τραπεζικού συστήματος και της οικονομίας της χώρας, μέσα από εμφυλιοπολεμική ρητορική,πόλωση της κοινωνίας και διχασμό των πολιτών ("γερμανοτσολιάδες" και "ορφανά του Στάλιν").
Ο κ. Τσίπρας γνώριζε, πρόβλεψε και αποδέχτηκε τον σοβαρό κίνδυνο καταστροφής των τραπεζών μέσω της μη πληρωμής της δόσης στο ΔΝΤ και ταυτόχρονα παραμύθιαζε τον κόσμο με αστειότητες ότι η "συμφωνία έχει ξεκινήσει να γράφεται.." και ότι η πληρωμή της δόσης στο ΔΝΤ θα γινόταν κανονικά.
Δυστυχώς ο κ. Τσίπρας επανέλαβε την τακτική του κ. Παπανδρέου, ο οποίος είχε και αυτός σοβαρές ποινικές ευθύνες για την έλευση του ΔΝΤ με δυσμενείς όρους (γνώριζε τα χρηματοδοτικά κενά της χώρα και ταυτόχρονα σκόρπαγε λεφτά) και ο οποίος θέλησε και αυτός να θολώσει τα νερά με δημοψήφισμα.
Συμβαίνουν απίστευτα πράγματα στην χώρα...