Η χώρα σε κρίσιμη Κυβερνητική αβεβαιότητα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα αποτελείται από δύο ομάδες βουλευτών: α) την ομάδα των ακροαριστερών (δηλ. οπαδών του Στάλιν, του κομμουνισμού, της αναρχίας κτλ) και την ομάδα των κεντροαριστερών (πρώην στελεχών-οπαδών του ΠΑΣΟΚ). Από αυτό το γεγονός προκύπτει ότι επί της ουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ είναι από μόνο του ένα κόμμα συνεργασιών, το οποίο για να κυβερνήσει χρειάστηκε επιπλέον την συνεργασία ενός άλλου κόμματος, των κεντροδεξιών των Αν.Ελ. Τι σημαίνει όμως κυβέρνηση συνεργασίας στην πράξη;

Σημαίνει το τέλος της Μεταπολίτευσης όσον αφορά τις Μονοκομματικές Κυβερνήσεις που έκαναν ό,τι ήθελαν στην Κυβέρνηση (ο θεσμός της αντιπολίτευσης ουδέποτε αποτέλεσε σοβαρό εμπόδιο στο εκάστοτε κυβερνητικό έργο) και την μετάβαση σε μία πρωτόγνωρη για την χώρα κατάσταση, αυτή των Κυβερνήσεων συνεργασίας, όπου περισσότερα κόμματα-φράξιες συμμετέχουν στην Κυβέρνηση ώστε ο ένας να ελέγχει τον άλλο με την απειλή της αποχώρησης από την Κυβέρνηση και την προκήρυξη εκλογών.

Με μια πρώτη ματιά οι Κυβερνήσεις συνεργασίας όπως το λέει άλλωστε και η λέξη (συνεργασία) δείχνουν κάτι το θετικό, καθώς δίνουν προς τα έξω ενωτικό πνεύμα και σύμπνοια απόψεων και δυναμικών αντί για σύγκρουση και συνεχείς στείρες αντιπαραθέσεις. Ωστόσο, υπάρχει ένα πολύ σοβαρό μειονέκτημα: τα κόμματα που συνεργάζονται, μοιράζονται, εκτός από τις Κυβερνητικές θέσεις, και την ευθύνη για τα λάθη του ενός ή του άλλου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προηγούμενη Συγκυβέρνηση της ΝΔ-Πασοκ, κατά την οποία η ΝΔ για να κυβερνήσει αναγκάστηκε να συνεργαστεί με το Πασοκ και ως εκ τούτου να γίνει συγκοινωνός των πολυετών οικονομικών εγκλημάτων του εν λόγω κόμματος, τόσο ως προς την υπερχρέωση της χώρας, όσο και ως προς το μοντέλο ανάπτυξης του κρατισμού που κατά κύριο λόγo το Πασοκ εφάρμοσε στην χώρα.

Είναι προφανές ότι η 5ετής διακυβέρνηση Καραμανλή δεν μπορεί να χρεωθεί την υπερχρέωση της χώρας από τα ομόλογα με υπέρογκα επιτόκια του Ανδρέα Παπανδρέου, ούτε και το ξαφνικό σταμάτημα των μεταρρυθμίσεων (αποκρατικοποιήσεις, συρρίκνωση υπέρογκου Δημόσιου τομέα με πάγωμα προσλήψεων, στρατηγικές επενδύσεις τύπου COSCO κτλ) στις εκλογές του 2009, όταν δέσποζε το απατηλό σύνθημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» του Γ. Παπανδρέου.

Ωστόσο, ο ελληνικός λαός ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να κάνει μία σοβαρή ανάλυση για τα πραγματικά αίτια της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας και να αποδώσει δίκαια τις ευθύνες όπου αναλογούν και στο ποσοστό που αναλογούν και από την στιγμή που είδε την ΝΔ να συνεργάζεται με το Πασοκ, θεώρησε ότι είναι τα ίδια διεφθαρμένα κόμματα και οι «δίδυμοι»  εκπρόσωποι του «παλαιού», «σάπιου» πολιτικού συστήματος. Σε αυτό βέβαια, βοήθησε και η χρόνια "εκκωφαντική" σιωπή του κ. Καραμανλή.

Τελικά η Κυβέρνηση συνεργασίας της ΝΔ με το Πασοκ, παρά τις πρώτες ελπίδες για κάτι καλό, έδειξε στον κόσμο γιατί ακριβώς δεν μπορούν να πετύχουν οι Κυβερνήσεις συνεργασίας στην χώρα: το μοίρασμα των ευθυνών στα κόμματα που συγκυβερνούν γίνεται με άνισο και άδικο τρόπο με αποτέλεσμα τον εκλογικό καταποντισμό κομμάτων που δεν φταίνε το ίδιο με άλλα κόμματα.

Τον εκλογικό καταποντισμό της ΝΔ και κυρίως του Πασοκ εκμεταλλεύτηκε ο κ. Τσίπρας για να ανέβει στην εξουσία υποσχόμενος μια «αξιοπρεπή» διαπραγμάτευση με τσάμπα χρήμα (δηλ. χωρίς λιτότητα) από την Ευρώπη και κυρίως με το επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κάτι το «νέο» εις βάρος του παλαιού και σάπιου συστήματος που εκπροσωπούν κατά το ίδιο ποσοστό η ΝΔ και το Πασοκ.

Δυστυχώς σήμερα, ο κ. Τσίπρας έπεσε θύμα του επιχειρήματος που τον ανέβασε στην εξουσία: το «τσουβάλιασμα» των ευθυνών του Πασοκ με τις ευθύνες της ΝΔ έγινε σήμερα «τσουβάλιασμα» του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ που αντιπροσωπεύει ο κ. Τσίπρας με τα προηγούμενα μνημονιακά κόμματα του Πασοκ και της ΝΔ. Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είναι μία καθαρά μνημονιακή Κυβέρνηση και ως μνημονιακή έχει τσουβαλιαστεί από την ομάδα των ακροαριστερών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στο (υποτίθεται) διεφθαρμένο παλαιό πολιτικό καθεστώς.

Με τον ίδιο τρόπο που ο κ. Τσίπρας μοίρασε με άδικο τρόπο τις ευθύνες σε Νδ και Πασοκ (πριμοδοτώντας το Πασοκ φυσικά για να εγκολπωθεί την κομματική του πελατεία), με τον ίδιο τρόπο θα υποστεί και ο ίδιος φθορά από την φράξια των ακροαριστερών του κόμματός του και την «ανταρσία» τους που δεν θα αργήσει να εκδηλωθεί. Μπορεί ο κ. Τσίπρας να αποκλείει τον εκλογικό αιφνιδιασμό, ωστόσο τίποτα δεν εμποδίζει την ακροαριστερή του φράξια να ρίξει την Κυβέρνηση οποτεδήποτε και παρά τα πλεονεκτήματα της σημερινής Κυβέρνησης συνεργασίας.  

Ήδη οι αποκαλύψεις για το λεγόμενο plan b του κ. Βαρουφάκη αποδεικνύουν τον τεχνοκρατικό μανδύα που αποζητούσαν για καιρό οι αντίπαλοι του ευρώ, για να παρουσιάσουν στον λαό ένα οργανωμένο σχέδιο επιστροφής στο εθνικό νόμισμα όταν προκηρυχτούν εκλογές. Το εν λόγω σχέδιο δεν βαρύνει με καμία ποινική ευθύνη τον κ. Βαρουφάκη (ως υπ. οικονομικών όφειλε να έχει plan b, ενώ από την άλλη δεν μπορεί να αποδειχθεί ποινικά ότι ο κ. Βαρουφάκης σκόπιμα σαμπόταρε την 5μηνη διαπραγμάτευση του κ. Τσίπρα), ο οποίος όμως κ. Βαρουφάκης ίσως βαρύνεται με ποινικές ευθύνες όσον αφορά το κλείσιμο των Ελληνικών Τραπεζών λόγω της μη πληρωμής της δόσης στο ΔΝΤ και ενώ υπήρχαν τα λεφτά για πληρωμή της δόσης. 

Φυσικά θα πει κάποιος ότι ο κ. Τσίπρας έχει την στήριξη της αντιπολίτευσης ως αντιστάθμισμα της φράξιας των ακροαριστερών του κόμματός του, προκειμένου να συνεχίσει στην δύσκολη και επίπονη εφαρμογή των μέτρων που ψήφισε. Ωστόσο, το γεγονός ότι τουλάχιστον 30 ακροαριστεροί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν να μην στηρίζουν τον κ. Τσίπρα σε αυτή την Κυβερνητική πολιτική σημαίνει ότι η χώρα βρίσκεται σε Κυβερνητική αβεβαιότητα καθώς αυτοί οι βουλευτές μπορούν οποτεδήποτε να ρίξουν την Κυβέρνηση, ο,τιδήποτε και να λένε προφορικά και οποιαδήποτε στήριξη να δίνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Όλα δείχνουν ότι η χώρα πάει σε εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ να διασπάται σε δύο κόμματα: α) τον μνημονιακό και ευρωπαϊστή Τσίπρα που «αμάρτησε για το παιδί του» αλλά εξακολουθεί να παραμένει τον «νέο» και άφθαρτο σε αντίθεση με τα «διεφθαρμένα» παλαιά κόμματα και β) το κόμμα των ακροαριστερών δραχμιστών του ΣΥΡΙΖΑ που θα κάνουν σημαία τους την «εθνική αξιοπρέπεια» για να πάρουν ψήφο από αυτούς που εξακολουθούν να είναι «αγανακτισμένοι». Ο δε κ. Καμμένος θα κατέβει με το κόμμα του νέου «Βασιλάκη Καήλα» της πολιτικής κ. Τσίπρα σε μία προσπάθεια να προσεταιριστεί όσους περισσότερους ψήφους της δεξιάς για να μην επιστρέψουν στην ΝΔ.

Τελικά, αν οι παλαιότερες μονοκομματικές Κυβερνήσεις είχαν ως βασικό μειονέκτημα την διόγκωση της διαφθοράς, οι σημερινές Κυβερνήσεις συνεργασίας έχουν ως βασικό μειονέκτημα την Κυβερνητική αβεβαιότητα μέσα από τον εκβιασμό του ενός Κυβερνητικού εταίρου κατά του άλλου.  

Η χώρα είναι σε κρίσιμη κυβερνητική αβεβαιότητα… Πόσο σύντομα είναι οι εκλογές..;; Μιλάμε βεβαίως για εκλογές και όχι πάλι για δημοψήφισμα, γιατί δεν μπορεί να γίνονται συνέχεια δημοψηφίσματα προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να κατευνάσει τα εσωκομματικά του προβλήματα. Έτσι υποβαθμίζεται η έννοια και ο ρόλος του δημοψηφίσματος.