Ο πολιτικός κατήφορος του κ. Καμμένου.

Είναι γεγονός γνωστό ότι η χώρα έως το τέλος του 2009 είχε μεγάλο, αλλά διαχειρίσιμο χρέος και ακόμα περισσότερο είχε τον χρόνο και τις δυνατότητες να το αντιμετωπίσει με μεταρρυθμίσεις. Είναι επίσης γνωστό ότι το 2010 που μπήκαμε στο μνημόνιο, το πρόβλημα τη χώρας δεν ήταν το χρέος αλλά το έλλειμμα, το οποίο (υποτίθεται) μέσα σε μόλις μία χρονιά (2009), εκτινάχθηκε κατά 15%, δημιούργησε απαγορευτικά επιτόκια δανεισμού και μας απέκοψε από τις αγορές, με αποτέλεσμα να έχουμε ανάγκη την ρευστότητα του ΔΝΤ .

Όταν λοιπόν μπήκε η χώρα στο μνημόνιο, το πρόβλημά της ήταν το έλλειμμα και όχι το χρέος. Το μεγάλο έλλειμμα ήταν αυτό που απέκοψε την χώρα από τις αγορές και η αποκοπή από τις αγορές μας οδήγησε σε νέο πρόβλημα: την αδυναμία εξυπηρέτησης του παλαιού αλλά διαχειρίσιμου χρέους. Ζήτημα χρέους λοιπόν η Ελλάδα δεν είχε, αλλά απέκτησε ύστερα από την διόγκωση του ελλείμματος του 2009.

Ο κ. Σαμαράς σωστά είχε κατηγορήσει τον κ. Παπανδρέου για τον ύποπτο ρόλο του στην διόγκωση του ελλείμματος του 2009, με αποτέλεσμα μία πρόσκαιρη κρίση ρευστότητας να οδηγήσει την χώρα σε κρίση δανεισμού. Όμως ο πολιτικός που άσκησε την πιο σκληρή κριτική στον κ. Παπανδρέου για τους χειρισμούς του στα τέλη του 2009 ήταν ο κ. Καμμένος. 

Ο κ. Καμμένος ήταν αυτός που κατά κύριο λόγο επικεντρώθηκε στην γιγάντωση του ελλείμματος του 2009, άσκησε δριμεία κριτική γι’ αυτό στο Πασοκ και προσωπικά στον Γ. Παπανδρέου και ανταμείφθηκε με την είσοδο των ΑΝ.ΕΛ. στην Βουλή στις εκλογές του 2012. Ήταν η εποχή που οι ΑΝ.ΕΛ. αναδείχθηκαν σε «προστάτη» της χώρας από διεθνείς γύπες και διεθνή τραπεζικά συμφέροντα που έσπευσαν να εκμεταλλευτούν της πρόσκαιρη κρίση ρευστότητας της χώρας (ζήτημα χρέους δεν υπήρχε), η οποία κρίση ρευστότητας δημιούργησε στην συνέχεια στην κρίση του ελληνικού χρέους. Ήταν η εποχή που ανέτειλε το πολιτικό άστρο του κ. Καμμένου ως αρχηγού κόμματος και ενός ευρύτερου «αντιμνημονιακού» κινήματος στην Ελλάδα.

Ωστόσο, την στιγμή που στην χώρα μας δημιουργήθηκε το «αντιμνημονιακό» κίνημα του κ. Καμμένου πάνω σε στέρεες νομικές βάσεις αμφισβήτησης των στοιχείων του ελλείμματος του 2009, στον χώρο της αριστεράς δημιουργήθηκε ένα τελείως διαφορετικό «αντιμνημονιακό» κίνημα, με τελείως διαφορετική ρητορική: για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας από το 2010 και μετά δεν έφταιγε ούτε το χρέος, ούτε το έλλειμμα του 2009, αλλά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο «γεννά» χρέη και ελλείμματα.

Ήταν η εποχή που ο κ. Τσίπρας καλούσε την κ. Παπαρήγα για συστράτευση με το ΚΚΕ, γιατί και οι δύο αριστεροί ηγέτες συμφωνούσαν ότι το καπιταλιστικό σύστημα έπρεπε να αντικατασταθεί από άλλο οικονομικό σύστημα: τον κομμουνισμό, ή αλλιώς τον κρατισμό στην απόλυτη μορφή του. Η κρίση χρεοκοπίας του 2010 ήταν η καλύτερη διαφήμιση για τα καλά του κομμουνισμού… Για όλα έφταιγε «το κακό κεφάλαιο», οι «κακοί και ανάλγητοι πλούσιοι» και το «άδικο καπιταλιστικό σύστημα». Και ο καλύτερος πολιτικός για την προώθηση αυτής της διαφήμισης αναδείχθηκε ο νέος και χειμαρρώδης Α. Τσίπρας.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν, η οικονομική κρίση του 2010 ανέδειξε δύο «αντιμνημονιακούς» μεν ηγέτες, αλλά με εκ διαμέτρου αντίθετες αφετηρίες και στρατηγικές για την αντιμετώπιση της κρίσης δε: ο ΣΥΡΙΖΑ στοχοποιούσε το καπιταλιστικό σύστημα, ενώ αντίθετα οι ΑΝ.ΕΛ. τους ύποπτους χειρισμούς του Γ. Παπανδρέου στο έλλειμμα της Ελλάδας το 2009. 

Μάλιστα, την ίδια ρητορική (ότι δηλαδή για όλα φταίει το καπιταλιστικό σύστημα) ακολούθησε ο κ. Τσίπρας και στις εκλογές του 2012, αλλά και του Ιανουαρίου του 2015. Δημιουργήθηκε μάλιστα το τραγελαφικό φαινόμενο σε όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές που συμμετείχαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. οι μεν να διαψεύδουν τους δε, καθώς τα στελέχη των ΑΝ.ΕΛ. τόνιζαν το φούσκωμα του ελλείμματος του 2009 και έκαναν λόγο για παράνομο και επαχθές χρέος και την ίδια στιγμή και στην ίδια εκπομπή τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διέψευδαν  τους προηγούμενους κατηγορηματικά: ούτε παράνομο χρέος υπάρχει, ούτε επαχθές, ούτε κρίση ελλείμματος, γιατί για όλα φταίει το καπιταλιστικό σύστημα.

Κατά την 8μηνη διακυβέρνηση που ακολούθησε τις εκλογές του Ιανουαρίου, ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να κερδίσει χρόνο για την ανάδειξη και διαφήμιση του κομμουνισμού σε Ελλάδα και Ευρώπη: ακολούθησε πολιτική «χαρίζω χρέη-μοιράζω οικόπεδα» στην Ελλάδα εκτινάσσοντας ακόμα περισσότερο τα ελλείμματα και αναζήτησε συμμαχίες με άλλα ακροαριστερά κόμματα της Ευρώπης για μια ευρύτερη κομμουνιστική επανάσταση στην Ευρώπη.

Ακόμα περισσότερο, ο κ. Τσίπρας έθεσε στο καλάθι των αχρήστων κάθε θεωρία για επαχθές και επονείδιστο χρέος, γιατί για όλα έφταιγε το καπιταλιστικό σύστημα, και προσπάθησε να δώσει «πολιτική» λύση στο πρόβλημα χρέους της χώρας. Μάταια οι Ευρωπαίοι του υπενθύμιζαν: ποιο χρέος νεαρέ… άσε το χρέος στην άκρη γιατί με το έλλειμμα έχετε πρόβλημα και το οικονομικό μοντέλο του κρατισμού που εφαρμόζετε και γεννά ελλείμματα…

Οι Ευρωπαίοι εταίροι φώναζαν για φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα ώστε να μην γεννώνται ελλείμματα και υπόσχονταν ρύθμιση του χρέους ύστερα από μάζεμα των ελλειμμάτων και ο κ. Τσίπρας φώναζε για το χρέος που δημιούργησε το καπιταλιστικό σύστημα... Άλλα αντί άλλων δηλαδή...

Με την θέση στο καλάθι των αχρήστων των θεωρικών περί επαχθούς και επονείδιστου χρέους και περί της «συνωμοσίας» διόγκωσης του ελλείμματος του 2009, το πολιτικό άστρο του κ. Καμμένου έδυσε και ο ίδιος πλέον μετατράπηκε σε ένα απλό δεκανίκι μιας κομμουνιστικής Κυβέρνησης. Ο ίδιος μάλιστα ο κ. Καμμένος, αναλώθηκε σε ανούσιες και επιζήμιες για την χώρα «απειλές για Κούγκι» και ότι «θα γεμίσει Τζιχαντιστές την Ευρώπη», σε μοίρασμα των πετρελαίων της Ελλάδας με την Αμερικανική Κυβέρνηση (χωρίς να ρωτήσει κανέναν από την Ελλάδα για κάτι τέτοιο) και σε ατελείωτο υβρεολόγιο εναντίον Ευρωπαίων αξιωματούχων.

Ήταν η εποχή που ξεκίνησε ο πολιτικός κατήφορος για τον κ. Καμμένο, καθώς μετατράπηκε από έναν θαρραλέο πολιτικό μπροστάρη για την εξυγίανση της διόγκωσης του ελλείμματος του 2009 σε έναν κομισάριο σοβιετικού καθεστώτος με μοναδική αρμοδιότητα τις κραυγές για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τις αλλεπάλληλες αποτυχίες του κ. Τσίπρα στην Ευρώπη.

Στο τέλος, όπως ήταν αναμενόμενο, ο κ. Τσίπρας απέτυχε παταγωδώς στην διαπραγμάτευσή του γιατί: α) δεν πήρε καμία ουσιαστική διευθέτηση του χρέους της χώρας γιατί κάτι τέτοιο προϋπέθετε εκμηδένιση των ελλειμμάτων, τα οποία η κυβέρνηση Τσίπρα διόγκωσε σε 8 μήνες, ενώ παρέλαβε πλεόνασμα και β) δεν βρήκε τους «συντρόφους» που υπολόγιζε στα Ευρωπαϊκά κράτη για μια ευρύτερη αριστερή επανάσταση στην Ευρώπη.

Με πόνο (αριστερής) ψυχής, ο κ. Τσίπρας αναγκάστηκε να υπογράψει νέο μνημόνιο λιτότητας με μεταρρυθμίσεις υπέρ της φιλελεύθερης οικονομίας, προκειμένου να μην πεταχτεί η Ελλάδα έξω από την ΕΕ (!!). Ο δε κ. Καμμένος συνέχισε τον πολιτικό του κατήφορο, καθώς από τις κραυγές για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, ανέλαβε από τον κ. Τσίπρα έναν νέο ρόλο: τον ρόλο του λασπολόγου κατά της πρώην παράταξής του ώστε να μειώσει όσο το δυνατόν περισσότερο τα ποσοστά της ΝΔ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015.

Το μέλλον θα δείξει αν ο κ. Τσίπρας θα παραμείνει στο τρένο της σοσιαλδημοκρατίας για να περισώσει ό,τι μπορεί από τον διασπασμένο και κεντροαριστερό πλέον ΣΥΡΙΖΑ, ή αν θα εξακολουθήσει να παίζει το χαρτί του καλού «κομμουνισμού» περιμένοντας τις συνθήκες για μια νέα αριστερή επανάσταση στην Ευρώπη.

Το σίγουρο είναι όμως ότι το πολιτικό μέλλον του κ. Καμμένου είναι δυσοίωνο καθώς η πολιτική του κατρακύλα είναι μεγάλη και χωρίς επιστροφή. Από μπροστάρης στην διελεύκανση ενός μεγάλου σκανδάλου στην χώρα το 2009, κατάντησε προπαγανδιστής σοβιετικού καθεστώτος με κραυγές και λασπολογία κατά της ίδιας του της πρώην παράταξης που υπηρέτησε για πάρα πολλά χρόνια.  Κατάντησε προπαγανδιστής με προκλητική αμνησία, που τον εμποδίζει να θυμηθεί επί Κυβερνήσεων ποιου κόμματος έγιναν τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που συντάραξαν την χώρα (χρηματιστήριο, εξοπλιστικά, Ολυμπιακοί Αγώνες, Siemens, ΜΚΟ).  Κατάντησε ο δούρειος ίππος για παραμονή στην εξουσία του αμετανόητου κομμουνιστή Τσίπρα και του κρατισμού που αυτός πρεσβεύει.