Debate που αποπροσανατόλισε τον κόσμο αντί να τον διαφωτίσει.

Στο χθεσινό debate των δύο αρχηγών κομμάτων έγινε αυτό που πολλοί ανέμεναν: αναλώθηκε η συζήτηση σε προσωπικές αντεγκλήσεις για το ποιος είναι διαπλεκόμενος και ποιος όχι, ποιος εκπροσωπεί «συμφέροντα» και ποιος τον λαό, ποιος φέσωσε την χώρα περισσότερο και ποιος όχι κτλ. Σε τελική ανάλυση χάθηκε η ουσία της συζήτησης, καθώς δεν τέθηκε το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών: η παραμονή της χώρας στην Ευρώπη.

Στον ορυμαγδό των προσωπικών αντεγκλήσεων και επιθέσεων (πότε φανερά και πότε με το γάντι) υπερίσχυσε καταφανώς ο κ. Τσίπρας έναντι του κ. Μειμαράκη καθώς το γήπεδο της αντιπαράθεσης μεταφέρθηκε στα επικοινωνιακά τεχνάσματα και σε προσωπικούς χαρακτηρισμούς, καλύπτοντας την παταγώδη αποτυχία του κ. Τσίπρα στην Ευρώπη. Και δεν μιλάμε για μία απλή … αποτυχία, αλλά τέθηκε σε κίνδυνο (ο οποίος παραμένει) η παραμονή της χώρας στην Ευρώπη.  

Ο κ. Τσίπρας έπρεπε να απολογηθεί για το πώς κατάφερε να οδηγήσει στην προετοιμασία της συνόδου των 28 της ΕΕ, τον περασμένο Ιούλιο, προφανώς για την έξοδο της Ελλάδας και από την ΕΕ, αν η τότε ελληνική Κυβέρνηση επέμενε να φλερτάρει με την έξοδο από το ευρώ. Έχει συνειδητοποιήσει ο κ. Τσίπρας τι ζημιά πήγε να επέλθει στην χώρα; Θα παρέμεναν στην ΕΕ η Βουλγαρία και η Σλοβενία και θα έφευγε η Ελλάδα; Στο χθεσινό debate φάνηκε ότι ο κ. Τσίπρας ακόμα δεν κατάλαβε από τι κίνδυνο πέρασε η χώρα.

Έχει συνειδητοποιήσει κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΛΑ.Ε. ότι η έξοδος της χώρας από το ευρώ θα σημάνει και την έξοδο της χώρας από την ΕΕ, προς τιμωρία και  παραδειγματισμό άλλων χωρών που θα θελήσουν να ακολουθήσουν την Ελλάδα σε δρόμο εθνικού νομίσματος; Τι νομίζουν δηλαδή; Ότι η ευρωζώνη είναι ένα «μαγαζί» που όποτε θέλει κανείς μπαίνει και όποτε θέλει φεύγει, χωρίς σοβαρές συνέπειες;

Το ευρώ είναι ένα νόμισμα που ξεφεύγει από τα στενά οικονομικά όρια και έχει αποκτήσει έντονες πολιτικές προεκτάσεις ως βήμα για μεγαλύτερη ενοποίηση της ΕΕ, τόσο στον τραπεζικό τομέα όσο και στον πολιτικό. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, όποιος θελήσει να φύγει από το ευρώ και να τυπώσει εθνικό νόμισμα, ή θα πρέπει οπωσδήποτε να βρει άλλη γεωπολιτική συμμαχία ισχυρών χωρών να εντάξει την μικρή Ελλάδα (κάτι που δεν φαίνεται να υπάρχει), ή θα πρέπει να αυτοπυρποληθεί στο Σύνταγμα για την γεωπολιτική απομόνωση και την εθνική καταστροφή που θα φέρει στην χώρα.

Απέναντι σε αυτούς τους κινδύνους, ο κ. Μειμαράκης είχε δίκιο στο debate ότι απαιτείται εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης και εθνική ομάδα διακυβέρνησης για εφαρμογή όποιου προγράμματος κρατά την χώρα στην Ευρώπη. Όμως κάτι τέτοιο δεν τονίστηκε καθώς ο εν λόγω πολιτικός παρασύρθηκε στο μεγαλύτερο του debate να απαντά με νευρικότητα (και μερικές φορές με αγένεια) στις παγίδες και τους χαρακτηρισμούς του κ. Τσίπρα.

Ο κ. Τσίπρας πήγε στο debate, όχι για συζήτηση αλλά προκειμένου να παρουσιάσει στον ελληνικό λαό τα δικά του πολιτικά συμπεράσματα-προτάγματα:

α) ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συνεργαστεί με την ΝΔ γιατί, παρά το ότι ψήφισαν και τα δύο κόμματα το μνημόνιο, τους χωρίζουν βαθιές ιδεολογικές διαφορές,

 β) ο κ. Τσίπρας μπορεί να απέτυχε στην διαπραγμάτευση, αλλά «μάτωσε»,

γ) σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ευθύνεται για τα χρέη που δημιούργησε στην χώρα το παλιό πολιτικό σύστημα με τον άγριο εξωτερικό δανεισμό και την διαπλοκή.

δ) ο κ. Τσίπρας ανήκει στο «ευρωπαϊκό στρατόπεδο» και αν οδηγείται σε εκλογές δεν είναι γιατί δεν πιστεύει αυτά που ψήφισε, αλλά γιατί τον έριξαν από την Κυβέρνηση δικοί του αριστεροί βουλευτές. Άρα δικαιούται μια δεύτερη ευκαιρία διακυβέρνησης.

Και πράγματι, ο κ. Τσίπρας, αυτά που ήθελε τα παρουσίασε και μάλιστα με ζωντάνια και αυτοπεποίθηση, ενώ από τον άλλη πλευρά ο κ. Μειμαράκης αντί να παρουσιάσει το πρόγραμμα της ΝΔ και τις δικές του πολιτικές προτάσεις στον κόσμο, αναλώθηκε στο να απαντά συνεχώς στον κ. Τσίπρα και να καθοδηγείται στην συζήτηση από αυτόν. Χαρακτηριστικά, ουδέποτε ο κ. Μειμαράκης χρησιμοποίησε πρώτος σχολιασμό σε κάτι που είπε ο κ. Τσίπρας, αλλά το «δικαίωμα παρέμβασης», που είχε, το εξάντλησε σε απαντήσεις στις παρεμβάσεις του κ. Τσίπρα.

Αυτός είναι και ο λόγος που τέτοια «διμέτωπα» debate πρέπει να γίνονται τουλάχιστον δύο. Και αυτό γιατί ένα μόνο debate ανάμεσα στους δύο διεκδικητές της πρωθυπουργίας δημιουργεί ερωτήσεις που πρέπει οπωσδήποτε να απαντηθούν σε δεύτερο, αν φυσικά θέλουμε ο κόσμος να διαφωτιστεί και όχι να αποπροσανατολιστεί.

Ας δούμε κάποιες ερωτήσεις που δημιουργήθηκαν από τα προτάγματα του κ. Τσίπρα και οι οποίες δεν τέθηκαν από τον κ. Μειμαράκη, ούτε και   απαντήθηκαν:

α) Για ποιες ιδεολογικές διαφορές με την ΝΔ μιλά ο κ. Τσίπρας..;; Πέρασε ή δεν πέρασε στο στρατόπεδο της «φιλελεύθερης» οικονομίας με την υπογραφή του μνημονίου και τις μεταρρυθμίσεις υπέρ του ιδιωτικού τομέα που αυτό επιτάσσει; Ακόμα και η μείωση του ποσοστού κέρδους της COSCO στο 51% από το 67%, αναιρεί το γεγονός ότι και πάλι ο κορμός της ελληνικής οικονομίας θα είναι «φιλελεύθερος»..;;

Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει όνομα και να σταματήσει να κάνει λόγο για «ριζοσπαστική αριστερά», αλλά για «προσαρμοστική αριστερά»..;;

Μήπως το οικονομικό μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ να πατά σε δύο βάρκες (και με τον φιλελευθερισμό και με τον κρατισμό) δημιουργεί οικονομική αβεβαιότητα που διώχνει τις σοβαρές επενδύσεις από την χώρα;

β) Όσον αφορά την αποτυχία του κ. Τσίπρα στην διαπραγμάτευση, μιλάμε για προσωπική αποτυχία του κ. Τσίπρα ή για γενικότερη αποτυχία της «αριστεράς» και του κρατισμού στην Ευρώπη;

Ο κ. Τσίπρας μεταλλάχτηκε από αριστερός σε δεξιός-φιλελεύθερος, όπως τον κατηγόρησε ο κ. Μεϊμαράκης, ή απλά κέρδισε χρόνο για νέα επίθεση στην ΕΕ αργότερα, όταν δει ότι η ΕΕ εξακολουθεί να είναι καπιταλιστική; Πόση αξιοπιστία μπορεί να έχει ένας τέτοιος πολιτικός που δεν πιστεύει αυτά που ψηφίζει και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να αντεπιτεθεί..;;

γ) Όσον αφορά το «παλιό» που φέσωσε την χώρα 340 δις ευρώ, πόσα στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχει πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ; Έχει συνειδητοποιήσει ο κ. Τσίπρας ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του είναι οι πρώην ψηφοφόροι ΠΑΣΟΚ..;;

Και σε τελική ανάλυση, αντί να χρησιμοποιεί ως επιχείρημα το γεγονός ότι «δεν κυβέρνησε» τόσα χρόνια, μήπως πρέπει αυτό να το χρησιμοποιήσει ως αυτοκριτική..;; Μήπως τόσα χρόνια «δεν κυβέρνησε» γιατί δεν είχε καμία ουσιαστική πρόταση να για την χώρα και την οικονομία της πέρα από άναρθρες κραυγές, «ντάντεμα» τρομοκρατών και ταραξιών που καίνε αστυνομικούς με μολότωφ (τα λεγόμενα «θυμωμένα παιδιά» κατά τον κ. Αλαβάνο) και το κουραστικό «όχι σε όλα».;;

δ) όσον αφορά το γεγονός ότι τον έριξαν από την Κυβέρνηση οι «δικοί του», γιατί είναι τόσο ήπιων τόνων απέναντί τους..;; Είναι τόσο πολύ «δημοκράτης» απέναντι σε συντρόφους του, ή τον βόλεψε πολύ η στάση τους ώστε να μην χρεωθεί την εφαρμογή αυτών που ψήφισε και το συνακόλουθο πολιτικό κόστος;

Μήπως με την αιφνίδια προκήρυξη των εκλογών ο κ. Τσίπρας «τα έπαιξε» όλα για όλα για αυτοδυναμία, προκειμένου να έχει τον απόλυτο έλεγχο της πλειοψηφίας της Βουλής για ακόμα πιο «επικίνδυνους» ελιγμούς στο μέλλον..;;

Βεβαίως, όλα αυτά δεν μπορούσαν να ειπωθούν σε ένα μόνο debate ανάμεσα στους δύο πολιτικούς αρχηγούς, τόσο λόγω του ταπεραμέντου του κ. Τσίπρα στις προσωπικές αντιπαραθέσεις, όσο και λόγω του περιορισμένου χρόνου και των πολλών ερωτήσεων-θεμάτων που έπεσαν στο τραπέζι και έμειναν εν πολλοίς αναπάντητες.

Ακόμα και το προηγούμενο debate, ανάμεσα σε όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, ήταν πιο διαφωτιστικό και χρήσιμο για τον κόσμο, καθώς φάνηκε καλύτερα το λεγόμενο «ευρωπαϊκό» μέτωπο από το «αντιευρωπαϊκό» μέτωπο, με τον κ. Τσίπρα να βρίσκεται σε σύγχυση καθώς ήταν ο μόνος πολιτικός που φλέρταρε και με τα δύο.

Και σε τελική ανάλυση το χθεσινό debate έδωσε λάθος μήνυμα στον κόσμο. Σε αυτές τις εκλογές, ο κόσμος δεν έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο αρχηγούς κόμματος και δύο κόμματα, αλλά το ποιος πραγματικά πιστεύει στην παραμονή της χώρας στην ΕΕ και ποιος όχι.

Δυστυχώς, υπάρχει η αίσθηση ότι το «αντιμνημόνιο» που είχε να κάνει με την δίκαιη αγανάκτηση του κόσμου που του φόρτωσαν ξαφνικά σκληρή λιτότητα και άδικες κατηγορίες για διαφθορά και τεμπελιά («μαζί τα φάγαμε») λες και ο κόσμος ευθύνεται για την μη απονομή δικαιοσύνης στον τόπο (όπου φυσικά έπρεπε), κάποιοι το εκμεταλλεύονται για να απομονώσουν την χώρα διεθνώς, ώστε να εφαρμόσουν και επιβάλουν πιο εύκολα τα δικά τους πολιτικά και οικονομικά σχέδια…