Ο τρόπος που τελικά η ΝΔ επέλεξε να
ορίσει τον νέο αρχηγό της είναι οι εκλογές από την βάση. Πρόκειται για κάτι το "πρωτοποριακό" για τα ελληνικά δεδομένα, αν και όχι πρωτόγνωρο, το οποίο όμως εγείρει πλήθος από ζητήματα τα οποία ξεφεύγουν από τα
στενά κομματικά πλαίσια της ΝΔ και αφορούν μεγάλο μέρος της Δημόσιας ζωής της
χώρας, αλλά και του νομικού κόσμου.
Αρχικά, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι εκλογές από την λεγόμενη βάση ενός
κόμματος δεν είναι ίδιες με τις εθνικές εκλογές, αλλά εισφέρουν στην δημόσια
ζωή της χώρας ένα νέο είδος εκλογών: ενώ οι εθνικές εκλογές έχουν να κάνουν με
επιλογή ιδεολογίας και πολιτικής κατεύθυνσης (φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός,
κομμουνισμός, εθνικοσοσιαλισμός), οι εκλογές για ανάδειξη αρχηγού ενός κόμματος
έχουν να κάνουν αποκλειστικά με επιλογή προσώπων και όχι με επιλογή πολιτικής.
Η ΝΔ δηλαδή εισφέρει στην Δημόσια ζωή της χώρας ένα σχετικά νέο πολιτικό φαινόμενο, τις εκλογές για επιλογή προσώπου και
όχι για επιλογή πολιτικής. Ποια είναι όμως η διαφορά των δύο αυτών ειδών εκλογών.;;
Οι διαφορές είναι μεγάλες, καθώς άλλα
κριτήρια έχει κάποιος στην επιλογή πολιτικής κατεύθυνσης για την χώρα και άλλα στην επιλογή προσώπων.
Στην επιλογή πολιτικής κατεύθυνσης ο απλός ψηφοφόρος κοιτάζει πρώτα απ΄ όλα την επιλογή
κόμματος και ιδεολογίας, και μετά ασχολείται με τα πρόσωπα που διοικούν το
κόμμα. Για παράδειγμα, ο κομμουνιστής ψηφοφόρος δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να
ψηφίσει για Πρωθυπουργό έναν φιλελεύθερο ή έναν εθνικοσοσιαλιστή, όσο
«χαρισματικό» και «λαοπρόβλητο» ηγέτη και αν έχουν. Όπως και το αντίθετο.
Δηλαδή στις εθνικές εκλογές κυριαρχεί η επιλογή κομμάτων και ιδεολογίας έναντι
της επιλογής προσώπων.
Φυσικά, η πρόσφατη ιστορία έδειξε ότι
ακόμα και λεγόμενοι «δεξιοί» (δηλ. φιλελεύθεροι) ψηφοφόροι ψήφισαν τους
κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ για να τιμωρήσουν τα λάθη της ΝΔ, όμως πρόκειται για
κάτι το συγκυριακό λόγω της οικονομικής κρίσης και της κυριαρχίας των
συναισθημάτων έναντι της λογικής και όχι κάτι το μόνιμο. Κάποια στιγμή τα
συναισθήματα κάνουν τον κύκλο τους (θλίψη, οργή, κατάθλιψη, απάθεια που οδηγεί
σε αποχή από τις εκλογές...) και η λογική επανέρχεται. Άρα είναι θέμα χρόνου οι ψηφοφόροι "φιλελεύθερων" πεποιθήσεων να επιστρέψουν στα λεγόμενα "φιλελεύθερα" κόμματα.
Αντιθέτως, όσον αφορά την εκλογή αρχηγού κόμματος από ψηφοφόρους του ίδιου πολιτικού χώρου, τότε εκεί γίνεται επιλογή προσώπων και όχι πολιτικών κατευθύνσεων. Και όταν γίνεται επιλογή προσώπων τα πράγματα μπερδεύονται
πάρα πολύ και μάλιστα σε σημείο που ξεπερνά την πολιτική αντίληψη του μέσου
ψηφοφόρου που έχει μάθει να επιλέγει ανάμεσα σε πολιτικές και ιδεολογίες. Ποια
θα είναι λοιπόν τα κριτήρια του μέσου Έλληνα κεντροδεξιού ψηφοφόρου για την
επιλογή του νέου αρχηγού της ΝΔ..;;
Απάντηση σε αυτό το ερώτημα απλά δεν
υπάρχει. Οι ιθύνοντες της ΝΔ μετέφεραν στον απλό κόσμο ένα ζήτημα που έπρεπε να
λύσουν οι ίδιοι. Και αυτό γιατί όταν η επιλογή έχει να κάνει με πρόσωπα που ανήκουν στον ίδιο πολιτικό χώρο
(ο χώρος της ΝΔ είναι ενιαίος, ανήκει στην κεντροδεξιά και δεν ισχύει η διάκριση σε
"δεξιούς" και "κεντρώους"), τότε πρέπει να επιλεγεί αυτός
με τα λιγότερα ελαττώματα. Τα δε ελαττώματα του κάθε προσώπου τα ξέρουν μόνο
αυτοί που είναι στελέχη του κόμματος και όχι οι απλοί πολίτες.
Βεβαίως, αυτό που γίνεται σήμερα στην ΝΔ έγινε κατά το παρελθόν, τόσο στην εκλογή του κ. Γ.
Παπανδρέου για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ το 2004, όσο και κατά τις εκλογές για την
ανάδειξη του κ. Σαμαρά το 2009. Όμως και στις δύο περιπτώσεις οι εκλογές αυτές
αποδείχθηκαν παρωδία.
Στην περίπτωση του κ. Παπανδρέου δεν
κατέβηκε άλλος υποψήφιος αντίπαλός του το 2004 (!!) και όταν κατέβηκε αργότερα
το 2009, ο κ. Βενιζέλος πήγε με το «στίγμα» ότι υπονομεύει τον αρχηγό του. Άρα
ο κ. Παπανδρέου, επί της ουσίας, έπαιζε με «σημαδεμένα» χαρτιά.
Όσον αφορά τις εσωκομματικές εκλογές στην
ΝΔ το 2009, πάλι ο κ. Σαμαράς κατέβηκε με σημαντικό και άδικο προβάδισμα εις
βάρος της κ. Μπακογιάννη. Και αυτό γιατί ενώ η κ. Μπακογιάννη είχε αναλάβει
στην ΝΔ κυβερνητικές θέσεις για πολλά χρόνια και είχε φθαρεί πολιτικά τόσο με
δύσκολες-αντιλαϊκές αποφάσεις, όσο και με την φθορά που δίνει η πολιτική σε όλα
τα πρόσωπα που ασχολούνται μακροχρόνια με την δημόσια ζωή (στίγμα του
«παλιού»), ο κ. Σαμαράς εμφανίστηκε το 2009 ερχόμενος
από το σπίτι του..., δηλαδή χωρίς να έχει εκτεθεί στον λαό με αντιλαϊκές αποφάσεις και μάλιστα με
το πρόσημο του «νέου» κατά του «παλιού» της κ. Μπακογιάννη.
Επρόκειτο καταφανώς για άδικες
αναμετρήσεις και άδικα αποτελέσματα τόσο στο ΠΑΣΟΚ, όσο και στην ΝΔ…!
Ανεξάρτητα από το τι έκαναν στη συνέχεια οι εκλεγέντες αρχηγοί Παπανδρέου και
Σαμαράς, και οι δύο ξεκίνησαν τις αρχηγίες τους με άδικο και πολιτικά αθέμιτο
τρόπο, δηλαδή με εκλογές με εκ των προτέρων "σημαδεμένο" το αποτέλεσμα.
Δεν έχει νόημα να επεκταθούμε σε
αυτονόητους προβληματισμούς για το πόσο αξιόπιστες μπορεί να είναι τέτοιου είδους
εκλογικές αναμετρήσεις, στις οποίες λείπει ο κατεξοχήν αξιόπιστος θεσμός των
δικαστικών αντιπροσώπων. Ούτε σε αυτονόητους προβληματισμούς για το πόσο ασαφής και αόριστη είναι η έννοια της "κομματικής βάσης", ή η κομματική ταυτότητα των ψηφοφόρων και τα αμφίβολα πολιτικά τους κίνητρα.
Η
ουσία είναι ότι όταν ο απλός πολίτης δεν επιλέγει με βάση πολιτικές και ιδεολογίες,
αλλά με βάση πρόσωπα τότε επικρατεί η σύγχυση και υπερισχύει η "σημαδεμένη
τράπουλα" κάποιου υποψήφιου κατά του συνυποψήφιού του.
Μα
υπάρχει "σημαδεμένη τράπουλα" στην περίπτωση των 4 υποψηφίων για την
αρχηγία της ΝΔ σήμερα...; θα αναρωτηθεί κάποιος. Δυστυχώς υπάρχει. Μπορεί οι
υποψήφιοι να είναι 4, όμως τα ζευγάρια των αντιπάλων είναι δύο: το ζευγάρι των
βασικών αντιπάλων Μεϊμαράκη -
Τζιτζικώστα και το ζευγάρι των αντιπάλων "αουτσάιντερ" Μητσοτάκη - Γεωργιάδη.
Στην περίπτωση του "ζευγαριού"
Μεϊμαράκη - Τζιτζικώστα, ο κ. Τζιτζικώστας "παίζει" με άδικο
προβάδισμα κατά του κ. Μεϊμαράκη καθώς, όπως και στην περίπτωση Σαμαρά
παλαιότερα, ο Τζιτζικώστας δεν έχει φθαρεί με δύσκολες "μνημονιακές"
αποφάσεις, όπως ο Μεϊμαράκης, ούτε με την φθορά που επιφέρει η μακροχρόνια
άσκηση πολιτικής καθώς είναι νέος στα πολιτικά πράγματα.
Επί της ουσίας επαναλαμβάνεται το ζευγάρι
των παλαιότερων αντιπάλων Μπακογιάννη-Σαμαρά, όπου ο κ. Μεϊμαράκης είναι στην
θέση της κ. Μπακογιάννη ως "παλιός" και εκτεθειμένος στους πολίτες με
αντιλαϊκές αποφάσεις, ενώ ο κ. Τζιτζικώστας δεν έχει εκτεθεί με δύσκολες
αποφάσεις και έχει το πρόσημο του "νέου" κατά του πολιτικά
"παλαιού".
Όσον αφορά το δεύτερο ζευγάρι Μητσοτάκη-Γεωργιάδη,
όπου και οι δύο έχουν εκτεθεί στον λαό με δύσκολες αποφάσεις, ο κ. Γεωργιάδης παίζει το
χαρτί του "λαϊκού βιβλιοπώλη" που χτυπάει το "τζάκι" της
οικογένειας Μητσοτάκη, κάτι που δεν έχει σημασία ως προς το αν είναι κάποιος
κατάλληλος για αρχηγός κόμματος, όμως έχει μεγάλη επιρροή στον απλό πολίτη που
καλείται να ψηφίσει: "αφού όλοι είναι κεντροδεξιοί, θα ψηφίσει αυτόν που
είναι πιο κοντά στον απλό ψηφοφόρο", "τον άνθρωπο της διπλανής
πόρτας".
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι ο κόσμος θα
ψηφίσει για αρχηγό κάποιον του οποίου τις ικανότητες και τα ελαττώματα δεν
γνωρίζει, αλλά θα έχει κριτήρια συναισθηματικά και συγκυριακά.
Είναι άραγε σωστό και ηθικό οι συγκυρίες
και όχι οι άνθρωποι να καθορίζουν τον αρχηγό ενός κόμματος..;; Τι θα γινόταν πχ
αν ο κ. Τζιτζικώστας είχε ψηφίσει κάποιο μνημόνιο.;; Τι θα γινόταν αν αρχηγός
της ΝΔ στην ήττα του Σεπτεμβρίου ήταν ο κ. Μητσοτάκης και όχι ο κ. Μεϊμαράκης..;;
Είναι σωστό να φορτώνουν στον κ. Μεϊμαράκη τον "μουτζούρη" της ήττας του Σεπτεμβρίου, όταν
κανείς δεν ήθελε τον προηγούμενο Ιούλιο να αναλάβει την αρχηγία του κόμματος
και σήμερα να παρουσιάζονται οι συνυποψήφιοι του κ. Μεϊμαράκη ως
"ατσαλάκωτοι" και με προοπτικές νίκης..;;
Όλα λοιπόν δείχνουν ότι το εγχείρημα της
ΝΔ για εκλογή αρχηγού από την βάση αποτελεί μάλλον πολιτική αφέλεια παρά
πείραμα δημοκρατίας. Η εκλογή αρχηγών κομμάτων πρέπει να γίνεται πάντα από πολιτικό
συνέδριο και συνέδρους, ώστε να διασφαλίζεται η έκφραση όλων των απόψεων, να αναδεικνύονται τα πραγματικά ελαττώματα του
καθενός υποψήφιου και να επιτυγχάνεται πραγματική ενότητα, και όχι επικοινωνιακή.
Μόνο κόμματα που διατηρούν την ταυτότητα και ενότητά τους μπορούν να έχουν προοπτικές εξουσίας και όχι αυτά που προσπαθούν να "αντιγράψουν" την εικόνα και τις πρακτικές των αντιπάλων τους, μόνο και μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους.
20 Οκτωβρίου 2015 στις 6:46 μ.μ.
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει η "πλάκα" με τους κεντρώους πολιτικούς και ψηφοφόρους. Ο πολιτικός χάρτης της χώρας αποτελείται από αποκλειστικά τέσσερις χώρους:
τους κεντροδεξιούς (δηλ. φιλελεύθερους),
τους κεντροαριστερούς (δηλ. σοσιαλιστές-αυξημένη παρέμβαση του κράτους στην οικονομία-περισσότεροι διορισμοί στο Δημόσιο),
τους ακροδεξιούς (δηλ. εθνικοσοσιαλιστές) και
τους ακροαριστερούς (δηλ. ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αναρχία κτλ).
Οι κεντροδεξιοί και οι κεντροαριστεροί ανήκουν στις λεγόμενες δημοκρατικές δυνάμεις, ενώ οι εθνικοσοσιαλιστές και κομμουνιστές ανήκουν στους νοσταλγούς ολοκληρωτικών καθεστώτων με πολιτεύματα που διοικούν "πατερούληδες"...
Όσοι παριστάνουν τους "κεντρώους" πρέπει να επιλέξουν στρατόπεδο και ας αφήσουν το παραμύθι για το υποτιθέμενο κέντρο..
Επίσης, όποιο κόμμα υποστηρίζει ότι ανήκει στον χώρο της κεντροδεξιάς, τότε σημαίνει ότι υποστηρίζει την φιλελεύθερη οικονομία με μειωμένο ρόλο του κράτους και τέλος. Ο κεντροδεξιός πάντα έρχεται σε αντίθεση με τον κομμουνιστή και τον εθνικοσοσιαλιστή, οι οποίοι είναι πολύ χειρότεροι από κάθε "νεοφιλελεύθερο" και υποτιθέμενο κοινωνικά "ανάλγητο" δεξιό.
Όσον αφορά την αντιπολίτευση στον κ. Τσίπρα, από την στιγμή που μεταπήδησε από το στρατόπεδο των ακροαριστερών που ήταν στο στρατόπεδο των κεντροαριστερών-σοσιαλιστών-ευρωπαϊστών, η μοναδική κριτική που μπορεί να του γίνει έχει να κάνει με το τι αποτελέσματα θα φέρει στο έλλειμμα, την ανεργία και την ανάπτυξη της χώρας.
Αν τα καταφέρει τότε μπράβο του. Αν δεν τα καταφέρει τότε θα πέσει από την Κυβέρνηση σύντομα και δεν έχει νόημα τα "κεντροδεξιά" κόμματα να "μακιγιάρονται" ως κεντροαριστερά (στροφή προς το κέντρο..) για ψηφοθηρικούς λόγους... Αυτό το έκανε παλαιότερα ο κ. Καραμανλής και στο τέλος κατάφερε οι κεντροαριστεροί του ΠΑΣΟΚ να του "φορτώσουν" το πρόβλημα του ελλείμματος της χώρας.