Ως πότε το «παλιό» θα αποτελεί το άλλοθι της κυβερνητικής ανικανότητας του κ. Τσίπρα..;;

Οι Δημοκρατίες λειτουργούν με τα εξής στάδια διεργασιών με και την εξής σειρά: 1. ελεύθερη έκφραση απόψεων/ιδεών 2. επιλογή πολιτικής με βάση την πιο σωστή άποψη και στο τέλος 3. επιλογή του προσώπου που θα εφαρμόσει αυτή την πολιτική.

Επομένως είναι σαφές ότι στις Δημοκρατίες και σε επίπεδο εθνικών εκλογών, πάντα προηγούνται οι απόψεις που εκφράζονται και οι πολιτικές στις οποίες οδηγούν αυτές οι απόψεις, και πάντα ακολουθούν τα πρόσωπα που καλούνται να εφαρμόσουν αυτές τις πολιτικές.

Ωστόσο, στην περίπτωση της χώρας μας, ο ΣΥΡΙΖΑ με τον "ηγέτη" του Τσίπρα κατάφερε να αντιστρέψει αυτό το αξίωμα και να προτάξει το πρόσωπο του αρχηγού του εις βάρος των πολιτικών που αυτός υπόσχεται και εφαρμόζει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε προεκλογικά πολλά και αντιφατικά πράγματα προς όλους: και στους επενδυτές, και στους Τραπεζίτες, και στους Ευρωπαίους-δανειστές και στους ανέργους και στους κομμουνιστές- κρατιστές ότι θα φέρει την αριστερή επανάσταση στην Ευρώπη.

Οι υποσχέσεις όμως αυτές ήταν παράλογες και αλληλοαναιρούμενες και όταν οι πολίτες άρχισαν να προβληματίζονται για το τι ακριβώς πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και τι τελικά θέλει να κάνει τότε εμφανίστηκε το «βαρύ πυροβολικό» του εν λόγω κόμματος: το πρόσωπο του αρχηγού.

Το νέο πολιτικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου ήταν το εξής: "μην κοιτάτε τι πολιτικές θέλουμε να εφαρμόσουμε (δηλ. ούτε και εμείς ξέρουμε τι θέλουμε..), αλλά να κοιτάτε το πρόσωπο του αρχηγού μας που είναι νέος ηλικιακά, θαρραλέος και «καινούριος» στα Κυβερνητικά πράγματα έναντι των «παλιών» και «δεινόσαυρων» αντιπάλων του"..

Η προεκλογική ρητορική «ξεμπερδεύουμε με το παλιό» στόχευε ακριβώς στο να κοιτάξει ο κόσμος το πρόσωπο του «νέου» Τσίπρα, αντί να κοιτάξει τι τέλος πάντων πρεσβεύει και θέλει να κάνει αυτός ο «νέος» πολιτικός αρχηγός.

Και πράγματι στις πρόσφατες εκλογές, το πρόσωπο του «νέου» Τσίπρα έκανε την διαφορά.

Μπορεί ο Τσίπρας να έφερε στην χώρα το 3^ο μνημόνιο, όμως ο λαός είχε ακόμα στο μυαλό του το πρόσωπο του «αντιμνημονιακού» ηγέτη που θα βρει ένα "παράλληλο" πρόγραμμα να το παρακάμψει. Μα ήταν δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο.., θα αναρωτηθεί κάποιος; Φυσικά και δεν ήταν. Όμως για την φαντασία του απλού κόσμου που έχει την τάση να ηρωοποιεί πρόσωπα και ηγέτες, τα πάντα είναι δυνατά…

Ακόμα περισσότερο, μπορεί η «πολιτική» διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ να απέτυχε παταγωδώς και να έφερε στην χώρα πολύ σκληρότερα μέτρα απ’ ότι είχαν φέρει οι προηγούμενες Κυβερνήσεις, όμως στο μυαλό του κόσμου έμεινε η εικόνα του «όρθιου» Τσίπρα στο Ευρωκοινοβούλιο να κάνει κήρυγμα για «αξιοπρέπεια».

Μπορεί η εν λόγω ομιλία του να μην ήταν τίποτα περισσότερο από μία έκθεση ιδεών 3^ης Λυκείου χωρίς ουσία και χωρίς να αγγίξει τις χρόνιες παθογένειες της ελληνικής οικονομίας (γιγάντωση του Δημοσίου, ποινικοποίηση του κέρδους των επιχειρήσεων) όμως ο λαός πίστεψε τον ηγέτη που «προσπάθησε» και άξιζε μία δεύτερη ευκαιρία.

Το αποτέλεσμα αυτής της στρέβλωσης είναι ότι σήμερα κανείς δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς πολιτική εφαρμόζεται στην χώρα. Ο κ. Τσίπρας εφαρμόζει φιλελευθερισμό δίνοντας κίνητρα για επενδύσεις, ή κρατισμό θέτοντας το κράτος ως την κύρια χρηματοδοτική βάση της οικονομίας; Η απάντηση είναι ότι σήμερα δεν εφαρμόζεται τίποτα από τα δύο.

Δεν εφαρμόζεται ούτε φιλελευθερισμός γιατί δεν δίνεται κανένα κίνητρο για επένδυση (πχ σταθερό φορολογικό σύστημα), ούτε προωθούνται αποκρατικοποιήσεις, αλλά ταυτόχρονα δεν εφαρμόζεται και κρατισμός αφού η πρακτική με τις μονιμοποιήσεις και επαναπροσλήψεις δεν θα κρατήσει για πολύ γιατί δεν υπάρχουν χρήματα στα Ταμεία.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα όταν τα "πρόσωπα" προηγούνται έναντι των πολιτικών που εφαρμόζονται: η σύγχυση, η ασάφεια και τελικά το χάος.

Ακόμα και έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να προστατεύει τον αρχηγό του με το αφήγημα ότι για την σημερινή οικονομική οπισθοδρόμηση, δεν φταίει ο «νέος» αρχηγός με την ανικανότητά του, αλλά για όλα φταίει το πρόγραμμα.., το ευρώ.. και οι «προηγούμενοι».. δηλαδή το «παλιό».

Αν όμως για τα οικονομικά χάλια της χώρας φταίει το «παλιό», σήμερα που κυβερνά το «νέο» του Τσίπρα γιατί τα πράγματα είναι χειρότερα; Αν το «παλιό» άφησε πλεόνασμα στα ταμεία του κράτους έστω και στο ισχνό ποσοστό του 0,4%, γιατί το «νέο» αντί για πλεόνασμα γιγάντωσε εκ νέου τα ελλείμματα;

Ακόμα περισσότερο, η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην προσωπολατρεία "του αρχηγού", κατάλοιπο του κομμουνιστικού παρελθόντος του εν λόγω κόμματος, δεν έχει μόνο ως αποτέλεσμα τα οικονομικά αδιέξοδα, αλλά μυεί τον απλό πολίτη στον ολοκληρωτισμό. Μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα ο «ηγέτης» είναι υπεράνω κριτικής για τις οικονομικές αποτυχίες του και για όλα τα «στραβά» φταίει κάποιος άλλος, δηλ. στην περίπτωση του κ. Τσίπρα για όλα φταίει το «παλιό».

Η λογική του "ηγέτη" Τσίπρα είναι απλή: «μην κοιτάτε το πώς τα έκανα θάλασσα υποσχόμενος και εργαζόμενος αντιφατικά πράγματα και πολιτικές, πχ υπόσχεση παραμονής στο ευρώ χωρίς περικοπές και χωρίς επαχθή μέτρα (!!!), αλλά να συνεχίζετε να κοιτάτε το «παλιό» που φταίει για όλα»…

Ως πότε όμως το «παλιό» θα αποτελεί το άλλοθι της κυβερνητικής ανικανότητας του κ. Τσίπρα..;; 

Οι δε αντίπαλοι του «ηγέτη» Τσίπρα, πρέπει να επενδύσουν και αυτοί στην προσωπολατρεία ενός νέου χαρισματικού αρχηγού που θα σαγηνεύει τις μάζες όπως φύλαρχοι Αφρικανικών φυλών, ή να επενδύσουν στη καλύτερη "διαφήμιση" των πολιτικών επιλογών τους προς τον κόσμο;