Έχει καθιερωθεί ως ορισμός της
"πολιτικής" ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Σε αυτό τον
ορισμό συντίθενται δύο ξεχωριστές έννοιες όπως ο όρος "τέχνη" και ο
όρος "εφικτό". Ο όρος "τέχνη" παραπέμπει στην έννοια της
"προσωπικής ικανότητας" που πρέπει να έχει ο εκάστοτε πολιτικός και ο
όρος "εφικτό" παραπέμπει στην έννοια της λογικής.
Κανείς δεν μπορεί να πετύχει παράλογα
πράγματα, όσο ικανός και αν είναι. Ενώ από την άλλη, δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε
να ασχοληθεί με την πολιτική γιατί εκτός από γνώσεις και "αίσθηση της
λογικής" πρέπει απαραιτήτως να έχει την "τέχνη", δηλαδή την
προσωπική ικανότητα, να συμβιβάζει αντίθετα συμφέροντα και να γνωρίζει πότε
πρέπει να συγκρούεται και πότε να ελίσσεται.
Έτσι και οι πολιτικοί που σήμερα
βρίσκονται στον χώρο της αντιπολίτευσης έχουν ακριβώς αυτό το δίλημμα: να
συγκρουστούν με τον κ. Τσίπρα ή να ελιχθούν προσφέροντας συναίνεση σε πράγματα
που πρέπει να γίνουν στην χώρα;
Καταρχήν υπάρχουν πολλά επιχειρήματα υπέρ
της άποψης για "σύγκρουση".
Η σύγκρουση με τον κ. Τσίπρα σήμερα,
ύστερα από τις αλλεπάλληλες αποτυχίες του στην "υπερήφανη διαπραγμάτευσή
του", θα ικανοποιήσει στα κόμματα
της αντιπολίτευσης το αίσθημα της "δικαίωσης", ανεβάζοντας τα
εκλογικά ποσοστά τους στην κοινωνία και ρίχνοντας τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης, μία τέτοια "σύγκρουση"
θα βοηθήσει στην εκτόνωση πολλών εσωκομματικών αντιπαραθέσεων, κάτω από μία
επίπλαστη συμμαχία κατά του "κοινού εχθρού" και θα παρουσιάσει προς
την κοινωνία εικόνα δύναμης.
Όμως υπάρχουν και αρκετά επιχειρήματα υπέρ
της συναίνεσης.
Το βασικότερο από αυτά έχει να κάνει με
την εξακρίβωση του ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος των κομμάτων της
αντιπολίτευσης σήμερα. Πραγματικός αντίπαλος είναι ο κ. Τσίπρας ή η οργή του
κόσμου την οποία απλά ο κ. Τσίπρας εκμεταλλεύθηκε για να ανέβει στην εξουσία;
Σύμφωνα λοιπόν με την άποψη υπέρ της
συναίνεσης, πραγματικός αντίπαλος των κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν είναι ο
κ. Τσίπρας αλλά η οργή του κόσμου που έμεινε άνεργος ή έχασε το αξιοπρεπές
βιοτικό επίπεδο που είχε παλαιότερα. Είναι η οργή που απαιτεί να βρει ενόχους
για αυτή την απότομη αλλαγή των δεδομένων, τους οποίους ο κ. Τσίπρας παρουσίασε
στον κόσμο με το αφήγημα ότι "για όλα φταίει το παλιό".
Ο κ. Τσίπρας είναι ο ηγέτης της
"οργής"... Και ως ηγέτης της "οργής", τρέφεται από τις
συγκρούσεις και τις αντιπαραθέσεις, όποιες και αν είναι αυτές. Δεν έγιναν οι
Έλληνες ξαφνικά κομμουνιστές και τον ψήφισαν, ούτε είναι τόσο διεφθαρμένοι που
βρήκαν στον Τσίπρα τον ηγέτη που θα τους βολέψει στο Δημόσιο.
Με το παραπάνω αφήγημα "για όλα
φταίει το παλιό", ο κ. Τσίπρας διατήρησε την οργή των πολιτών και
συνεχίζει να την εκτρέφει ώστε να παραμένει στην εξουσία, ιδιαίτερα σήμερα που
οι όποιες λύσεις εφαρμοστούν δεν θα είναι ανώδυνες.
Ύστερα από τα παραπάνω, η άποψη για
συναίνεση στον "αρχηγό της οργής" υπερισχύει έναντι της άποψης για
σύγκρουση, όχι μόνο για να γίνουν κάποια πράγματα στην χώρα (μείωση
ελλειμμάτων) που απαιτούν συναίνεση γιατί συνεπάγονται επώδυνα μέτρα, αλλά
κυρίως για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο των ανησυχητικά πολλών και οργισμένων
πολιτών.
Η διατήρηση του κ. Τσίπρα στην εξουσία
προκειμένου να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις είναι ο μόνος τρόπος για να
αντιμετωπιστεί το φαινόμενο των οργισμένων πολιτών για δύο λόγους:
α) γιατί με επώδυνα μέτρα με πρωθυπουργό
Τσίπρα θα πειστούν πλέον οι περισσότεροι ότι εύκολες λύσεις πια δεν υπάρχουν,
άρα πρέπει να αποδεχθούν τις μεταρρυθμίσεις και
β) γιατί όσοι εξακολουθούν να είναι
οργισμένοι θα χάσουν τον χαρισματικό τους ηγέτη, μια που ο ηγέτης αυτός
"συνετίστηκε" και πέρασε στο στρατόπεδο των μεταρρυθμιστών. Αν
εξακολουθήσουν να είναι οργισμένοι χωρίς σοβαρό ηγέτη να τους εκτρέφει την
οργή, τότε και αυτοί κάποια στιγμή θα ηρεμήσουν.
Βεβαίως, ακόμα και σε τέτοια περίπτωση θα
εξακολουθήσουν να εκτρέφουν την οργή του κόσμου οι ηγέτες της ακροδεξιάς και
ακροαριστεράς (Χρυσή Αυγή και ΚΚΕ), όμως τα εν λόγω κόμματα, λόγω της προσκόλλησής
τους σε αμαρτωλές από το παρελθόν ιδεολογίες του ολοκληρωτισμού δεν θα έχουν
την επικίνδυνα μεγάλη απήχηση που έχει ο κ. Τσίπρας σήμερα.
29 Νοεμβρίου 2015 στις 7:40 μ.μ.
Πολιτικοί οι οποίοι με συνεχές "συνοφρυωμένο" ύφος παίζουν με την οργή του κόσμου είναι απαράδεκτοι και επικίνδυνοι γιατί οδηγούν την χώρα σε ακυβερνησία.
Γι' αυτό και πρέπει να στηριχθούν στις δύσκολες αποφάσεις.
Μπορεί αυτό να λέγεται εκβιασμός (ή μας στηρίζετε ή οδηγούμε την χώρα σε ακυβερνησία) όμως επιλογές δεν υπάρχουν. Η ακυβερνησία πρέπει σε κάθε περίπτωση να αποφευχθεί, έστω και με στήριξη σε εκβιαστές καιροσκόπους.