Οι
μέχρι σήμερα γνωστές δημοκρατικές δυνάμεις στα ελληνικά αλλά και διεθνή
κοινοβούλια είναι οι λεγόμενοι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλιστές. Ο
φιλελευθερισμός είναι γνωστός για το πώς προτάσσει την ιδιωτική οικονομία, όμως
τα πράγματα είναι λίγο θολά όσον αφορά τον σοσιαλισμό.
Με
μία πρώτη ματιά ο σοσιαλισμός αντιπαραβάλλεται με τον φιλελευθερισμό όσον αφορά
το γεγονός ότι επιτρέπει τον αυξημένο ρόλο του κράτους στην οικονομία. Ο
σοσιαλισμός δεν αποκλείει την ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά παράλληλα διατηρεί στο
λεγόμενο «κράτος» μία αυξημένη συμμετοχή στην οικονομία μέσα από ΔΕΚΟ, κρατικές
επιχειρήσεις και παροχή εργασίας στο στενό Δημόσιο με διορισμούς.
Αυτόματα
λοιπόν γεννάται το εξής ερώτημα: αν ο φιλελευθερισμός απευθύνεται μόνο σε
αυτούς που θέλουν έναν ενισχυμένο ιδιωτικό τομέα, ενώ ο σοσιαλισμός απευθύνεται
προς όλους (και στους ιδιώτες και στους κρατιστές) τότε γιατί να ψηφίσει κανείς
κάποιον φιλελεύθερο πολιτικό και όχι κάποιον σοσιαλιστή; Αφού ο σοσιαλιστής ικανοποιεί
τους πάντες, δεν είναι εύλογο να έχει ένα μεγαλύτερο κομματικό ακροατήριο από
ότι οι φιλελεύθεροι;
Φυσικά
και είναι εύλογο. Γι’ αυτό και το μοναδικό επιχείρημα που απομένει στους
λεγόμενους φιλελεύθερους είναι ότι με τον φιλελευθερισμό η οικονομία
συμμαζεύεται, τα ελλείμματα εξαφανίζονται και η οικονομία στηρίζεται σε
πραγματική ανάπτυξη και όχι εικονική.
Αν ο
σοσιαλισμός ενεργεί μεσοπρόθεσμα βρίσκοντας δουλειά σε όλους ανεξάρτητα από το
τι παράγουν, ο φιλελευθερισμός λειτουργεί μακροπρόθεσμα βάζοντας την κάθε
οικονομία σε στέρεες και υγιείς βάσεις, καθώς μέσα από τον ανταγωνισμό της
αγοράς αναδεικνύονται οι καλύτεροι επαγγελματίες και τα πιο ποιοτικά προϊόντ.
Το
μεγαλύτερο λοιπόν επιχείρημα των λεγόμενων φιλελεύθερων είναι το μάζεμα των
ελλειμμάτων και η ανάπτυξη της οικονομίας με επενδύσεις. Δεν χωρούν «ηγετικές»
φυσιογνωμίες στα φιλελεύθερα κόμματα γιατί η ουσία της φιλελεύθερης
οικονομίας βρίσκεται στο αποτέλεσμα:
ανάπτυξη και εκμηδενισμός ελλειμμάτων.
Όσον
αφορά τον σοσιαλισμό όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όπου εφαρμόστηκε
αυξημένος ρόλος του κράτους στην οικονομία, εκεί υπήρξαν ελλείμματα και έλλειψη
ανταγωνιστικότητας στην οικονομία. Το κράτος ουδέποτε μπόρεσε να κάνει σωστά
τον ρόλο του επιχειρηματία και όπου το επιχείρησε συνέβησαν δύο πράγματα: ή
εμφανίστηκαν ελλείμματα, ή ακόμα και όπου δεν εμφανίστηκαν ελλείμματα, χάθηκαν μεγάλες
ευκαιρίες για κέρδη και έσοδα στο Δημόσιο Ταμείο.
Όπως
είναι φυσικό, ένα τέτοιο μοντέλο ανάπτυξης που δημιουργεί ελλείμματα και
χαμένες ευκαιρίες για κέρδη, δεν έχει μέλλον σε σοβαρά κράτη που θέλουν να
έχουν ανάπτυξη. Και γι’ αυτό τα σοσιαλιστικά κόμματα προσπαθούν να καλύψουν αυτό
το σοβαρό μειονέκτημα με την προσωπολατρεία σε μία «ηγετική» φυσιογνωμία που θα
μαγνητίζει τις μάζες.
Τα
σοσιαλιστικά κόμματα, όπως συνέβη στην χώρα μας τόσο με την οικογένεια
Παπανδρέου, όσο και με τον κ. Τσίπρα σήμερα που μεταπήδησε στο στρατόπεδο του
σοσιαλισμού, ήταν και είναι αρχηγικά κόμματα, καθώς στηρίζουν πολλά στην
φυσιογνωμία του αρχηγού που θα δικαιολογεί τους δημοσιονομικούς εκτροχιασμούς
με ωραίους λόγους, συναισθηματικές εξάρσεις και πύρινα αποπροσανατολιστικά
κηρύγματα.
Το
γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας έγινε σοσιαλιστής προσπαθώντας να ικανοποιήσει τους πάντες
και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα επενδύει πολλά στην φυσιογνωμία του «αρχηγού»,
δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνουν το ίδιο και τα φιλελεύθερα κόμματα για να
αντιπαρατεθούν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι επιλογές για τα φιλελεύθερα κόμματα σήμερα είναι μόνο δύο: ή επιμένουν στις φιλελεύθερες ιδέες τους και επενδύουν σε αρχηγό
που έχει πραγματική βούληση και ικανότητα να τις εφαρμόσει, ή επενδύουν σε μία «ηγετική»
φυσιογνωμία που θα υπόσχεται στους πάντες τα πάντα και επί της ουσίας θα γίνουν
και αυτά σοσιαλιστικά κόμματα προδίδοντας τις ιδέες τους.
Οι «αρχηγικές»
φυσιογνωμίες χωρούν μόνο στα σοσιαλιστικά κόμματα που απευθύνονται στους πάντες
και καλύπτουν «ασάφειες» και οικονομικές αποτυχίες με την προσωπικότητα του
αρχηγού.
7 Νοεμβρίου 2015 στις 11:36 π.μ.
Ο "σοσιαλιστής" Τσίπρας δεν γελοιοποίησε μόνο την αριστερά των "ζουρνάδων" και των κραυγών για "Κούγκι" και για εθνική απομόνωση, την οποία έθεσε στο περιθώριο.
Ακόμα και σήμερα ο "νεοσοσιαλιστής" Τσίπρας γελοιοποιεί και τον "σοσιαλισμό" με τα εκπληκτικά ελλείμματα που αφήνει ανεξέλεγκτα και το σαμποτάρισμα του ιδιωτικού τομέα με απίστευτη φορολόγηση.
Μία "κομμουνιστική αριστερά" στο περιθώριο από τον ίδιο της τον ηγέτη και ένας "σοσιαλισμός" με οικονομικό εκτροχιασμό από τις ασάφειες του "νεοσοσιαλιστή" Τσίπρα αποτελούν την καλύτερη διαφήμιση για τον φιλελευθερισμό.
Παρά τα λάθη του παρελθόντος, ο φιλελευθερισμός έχει μέλλον στην χώρα αν βρεθούν πολιτικοί να τον εφαρμόσουν. Πολιτικοί που ξέρουν τι θέλουν και ενδιαφέρονται πρωτίστως για το μέλλον της χώρας και όχι για τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.