Ὅταν ἀκούω κάποιους
νὰ μιλᾶνε περί ... κρίσεων, μοῦ ἔρχεται ἀμέσως στὸν νοῦ ἡ ρήση τοῦ Πλάτωνος «ἴσως
διαφέρει τίς ὁ λέγων καὶ ποδαπός» (Φαῖδρος 275c). Ἰδιαίτερα ὅταν μιλᾶνε οἱ πολιτικοί γιὰ κρίση, ἕνα
εἶναι σίγουρο· ὅτι προσπαθοῦν νὰ κατηγορήσουν τοὺς πολῖτες σὰν φταῖχτες.
Εἰδικὰ στὴν οἰκονομία,
ὅλοι, ντόπιοι καὶ ξένοι πολιτικοί, τραπεζῖτες, ἐπενδυτές μὲ ἤ ἄνευ εἰσαγωγικῶν καὶ
δουλοΜΜΕ (μέσα μαζικῆς ἐξαπάτησης) ὁμοθυμαδόν, ἀναφἐρονται στὰ οἰκονομικά
χάλια, μὲ τὸν οὐδέτερο ὅρο «οἰκονομικὴ κρίση». Κάτι, ποὺ δὲν ὑπάρχει. Καὶ ποὺ οἱ
προειρημένοι, τεχνηέντως ἀποκρύπτουν, ὥστε νὰ συσκοτισθῇ, στὰ μυαλά τῶν πολιτῶν
ἡ ἀλήθεια, γιὰ νὰ ἐκφοβισθοῦν καὶ καταστοῦν εὐκολώτερα χειραγωγίσημοι.
-«Σοβαρολογεῖς;», θὰ
μοῦ πῆτε, «Δὲν ὑπάρχει οἰκονομικὴ κρίση; Καὶ ὅλα αὐτά, ποὺ τραβᾶμε, ἐξοντώσεις
μισθῶν, συντάξεων, δυσθεώρητη ἀνεργία, τιμὲς στὰ ὕψη, τὶ εἶναι, ψιλοβρόχι;».
Ὄχι, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες.
Στὴν πραγματικότητα, δὲν ὑπάρχει οἰκονομική ‘κρίση’. Διότι πρῶτον, ἡ ἔννοια τῆς
λέξεως «κρίση» δὲν σχετίζεται μὲ αὐτὴν ποὺ προσδίδουμε σήμερα, ὑπονοῶντας κάτι
κακό, ποὺ ἐνέσκηψε ξαφνικά καὶ ποὺ βολεύει ἀφάνταστα τὴν ἐλίτ. Καὶ δεύτερον
διότι ἱστορικά, ὁ λόγος περί κρίσεως εἶναι πανάρχαιος. Μόνο ποὺ μιλῶντας γιὰ
κρίση ὁ Ἡσίοδος καὶ μάλιστα τὴν χειρότερη στὸ σύμπαν τῆς Κοσμογονίας του, μιλοῦσε
γιὰ κρίση – διαχωρισμό, ἐπικράτησης τῶν Θεῶν, ἔναντι τῶν φυσικῶν δυνάμεων.
Μέσα σὲ κρίση,
βρέθηκαν ὁ Ὅμηρος καὶ ὁ Χριστός. Ὁ μέν πρῶτος ζῶντας τὴν κατάρρευση τῶν αἱματοσυγγενικῶν
κοινωνιῶν, μέσα στὴν δίνη τοῦ Τρωϊκοῦ Πολέμου, ὁ δὲ Δεύτερος ζῶντας τὴν
παραλλαγμένη, κατὰ τοὺς Ρωμαϊκοὺς χρόνους, φυλετικὴ κουλτούρα, ποὺ εἶχε
προηγουμένως ἀπονομιμοποιήσει ὁ Ἑλληνικός Λόγος, ἀλλάζοντας διὰ τῆς ἰδιότητος
τοῦ πολίτου, τὴν σύσταση τῆς κοινωνικῆς πυραμίδος, χωρίς νὰ την καταργήσῃ
τελείως.
Καὶ οἱ δύο ὅμως,
προσεκτικά μίλησαν γιὰ πάθη ἀνθρώπινα ὡς αἴτια καὶ δημιουργοὺς ‘κρίσεων’ διὰ τῶν
ἐστερημένων Ἐλευθερίας, ὑποκειμένων ποὺ πάσχουν. Ἀπέφυγαν οἱαδήποτε πρόταση
τύπου «... ὁ κόσμος εἶναι σὲ .... κρίση». Γιατὶ ἡ ὁποιαδήποτε γενικευμένη ἀναφορά
κάποιου, περί κρίσεως, προϋποθέτει ἀφ’ ἑνός κοινά ἀποδεκτές ἀρχές καὶ πλαίσιο ἀξιῶν
μὲ τὸν πληθυσμό, ἀφ’ ἑτέρου διάλογο ὅλων μὲ ὅλους. Καὶ σὲ κάθε περίπτωση, ἀποτελεῖ
ἠθική πρόταση, καὶ ὡς τέτοια συνιστᾶ ἠθικό αἴτημα, ποὺ ἐπιδέχεται μόνο
μεταφυσική θεμελίωση, ὅπως εὔστοχα ἀναλύει τὰ θέματα, στὀ ἐξαιρετικὀ βιβλίο του
«Ἡ ἄρθρωση τῆς Ἐποχῆς», ὁ Γιάννης Γεράσης (ἐκδόσεις Ροές, 1991). Στὴν Ἑλληνική,
δηλαδή τὴν Πλατωνικὴ σκέψη, ἡ Πολιτεία θεμελιώνεται στὸν χῶρο τοῦ ἱεροῦ, δηλαδὴ
τῆς Δικαιοσύνης. Ποὺ δὲν προτάσσει τὴν .... γαστέρα.
Καὶ τίθεται τὸ ἐρώτημα,
βάσει ποιῶν γεγονότων θὰ γίνῃ αὐτό; Βάσει τῶν ὅσων ἀκοῦμε ἤ βλέπουμε στὰ Μέσα
Μαζικῆς Ἐξαπάτησης, ποὺ εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένα μὲ τὸν ἐξουσιαστικό λόγο, τὸν
ὁποῖον καὶ ἀναπαράγουν; Ἤ μήπως στὰ κείμενα τῶν ἐκπροσώπων του και τῶν πολιτικῶν
ὑπηρετῶν του; Ποὺ βολικά, ‘ξέχασαν’ τὸ Ἑλληνικό Ὑπόδειγμα, ποὺ εἶναι τὸ μόνο ἀντίβαρο
ἔναντι τῆς νεωτερικῆς Δύσης, στὴν ὁποίαν προσεύχονται οἱ ντόπιοι ‘ἐκσυγχρονιστές’
καὶ Ἡρακληδεῖς τῆς Εὐρωπαίας κενολογίας, χωρίς κἄν νὰ διερωτῶνται γιὰ τὴν
θεμελιώδη διαφορά τοῦ Ἑλληνικοῦ Λόγου, καθ’ ὅλην τὴν ‘ἀργόσυρτη διάρκειά του’.
Γιατί, αὐτό που εἴδαμε
ὡς οἰκονομική κρίση, δεν ἦταν παρά, μιὰ ἐπαναλαμβανόμενη συνεχῶς Ἁμαρτία
–πάθος: ληστεία μετά φόνων, ἀπό δεκάδες, ‘νομπελίστες’ καὶ μὴ, ‘οἰκονομολόγους’
παλαιο- νεο- ταξικῆς ὑφῆς, ἀπὸ ἄτομα, στελέχη ἐπιχειρήσεων καὶ πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι,
βουτηγμένοι μέσα στά ‘ἑπτά’ θανάσιμα ἁμαρτήματα - πάθη τους, προκαθώρισαν τούς
‘δικαιούχους’ τῆς ‘ἐπιχείρησης ἐκμετάλλευσης’ καὶ ἔδωσαν τὴν δυνατότητα στοὺς
πάσης φύσεως ‘βαθμοφόρους’ της, νὰ φᾶνε ἐνσυνείδητα τήν ‘ὑπεραξία’ ἑκατομμυρίων
ἀνθρωπίνων Ὅντων.
Χωρίς κανένα
φιλοσοφικό προβληματισμό, προσπαθοῦν μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια νὰ ἀπογυμνώνουν τὴν
πολιτικὴ οἰκονομία, δηλαδή τήν δικαιοσύνη ἐπὶ τῆς νομῆς ἥγουν διανομῆς, μακριά ἀπό
ὁντολογικά περιεχόμενα καὶ ἄλλα τέτοια πατερικά ‘ἐνοχλητικά’ γιὰ τὴν ‘σκέψη’ τοῦ
μεταλλαχθέντος, ἀπό τὴν Δυτικὴ ὁντολογία τῆς ‘ἀτομικότητος’, πολίτη καὶ νὰ τὴν
μετατρέπουν σὲ εἶδος μολυσματικῆς ἀσθένειας, ὡς ἐξ οὐρανοῦ προερχομένης, γιὰ τὴν
‘τιμωρία’ τῶν λαῶν, μὲ τὴν ἐξ ἀντιθέτου διάσωση τῆς δικῆς τους κακουργηματικῆς
‘ἀξιομισθίας’.
Ὡς πότε, ὅλους αὐτούς
θὰ ἀνεχόμαστε, νὰ ληστεύουν, φονεύουν, διαλύουν πολιτισμό, ἔθνη, κράτη,
κοινωνίες, οἰκογένειες, πρόσωπα καὶ ἱερά, ἐπί τῶν ὁποίων οὐδένα δικαίωμα ἔχουν;
Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα & Στατιστική τοῦ ΤΕΙ Δυτικῆς Ἑλλάδος
κανένα σχόλιο