Το
πολίτευμα της Μοναρχίας έχει εμφανιστεί ανά την ιστορία με τέσσερις ξεχωριστές
μορφές:
1η
Μορφή: η στρατιωτική Μοναρχία
Πρόκειται
για το πολίτευμα που είναι γνωστό και ως στρατιωτική χούντα με επικεφαλής έναν
στρατιωτικό ηγέτη, ο οποίος με την βία των όπλων επιβάλει την εξουσία του στους
πολίτες. Το πολιτικό επιχείρημα για την εξουσία του στρατιωτικού μονάρχη είναι ότι
(υποτίθεται) «σώζει την χώρα από το χάος».
Κατά
την αρχαιότητα η επιβολή του Μονάρχη με την βία των όπλων λεγόταν «Τυρρανία».
2η
Μορφή: η κληρονομική Μοναρχία
Πρόκειται
για το πολίτευμα που έχει ως επικεφαλής έναν γόνο μίας (υποτίθεται) σπουδαίας
οικογένειας, η οποία συνδέεται με το ένδοξο παρελθόν ενός έθνους. Το πολιτικό επιχείρημα
για την εξουσία του κληρονομικού Μονάρχη είναι ότι μοιράζεται με τον απλό λαό
το «μεγαλείο» της οικογένειάς του.
Όταν
μία βασιλική οικογένεια συνδέεται με μία ένδοξη ιστορία (πχ ένδοξες
Αυτοκρατορίες της Μ. Βρετανίας και Ισπανίας) ο θεσμός της Βασιλείας επιβιώνει. Όταν
αντίθετα μία βασιλική οικογένεια συνδέεται με εθνικές τραγωδίες (πχ
Μικρασιατική καταστροφή) τότε δεν έχει μέλλον στην χώρα που διοικεί.
3η
Μορφή: η θεοκρατική Μοναρχία
Πρόκειται
για το πολίτευμα που έχει ως επικεφαλής τον Μονάρχη ιερέα- φύλακα του δόγματος
και του τυπικού μίας θρησκείας. Το επιχείρημα για την εξουσία του θεοκρατικού
Μονάρχη είναι ότι ο Μονάρχης – ιερέας είναι πρόσωπο ιερό, και ως εκ τούτου ο
σεβασμός προς την εξουσία του είναι θέλημα του θεού της κάθε θρησκείας που ο
Μονάρχης υπηρετεί.
Χαρακτηριστικότερο
παράδειγμα θεοκρατικής Μοναρχίας με Μονάρχη Απόστολο της Χριστιανικής θρησκείας ήταν η Βυζαντινή
Αυτοκρατορία, η οποία διαδέχθηκε την παλιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της στρατιωτικής
Μοναρχίας. Η διαδοχή ξεκίνησε να γίνεται σταδιακά επί Ιουστινιανού με το
χτίσιμο της Αγίας Σοφίας και πραγματοποιήθηκε κυρίως επί Αυτοκράτορα Ηρακλείου. Ο Ναός της Αγίας Σοφίας
στην Κωνσταντινούπολη είναι σύμβολο αυτής της μετατροπής.
4η
Μορφή: ο εθνικοσοσιαλισμός/κομμουνισμός
Πρόκειται για την Μοναρχία με Μονάρχη «μέσα
από τον λαό». Σε αυτά τα πολιτεύματα ο οποιοσδήποτε μπορεί να αποκτήσει την
απόλυτη εξουσία πάνω σε έναν λαό, εφόσον είναι «ταπεινής» καταγωγής και
διατείνεται ότι αγαπά τον λαό του σαν «πατέρας».
Δεν
είναι τυχαίο ότι ο Χίτλερ που θεμελίωσε τον εθνικοσοσιαλισμό ήταν φανατικός
υπέρμαχος της παλινόρθωσης της Μοναρχίας που καταβαραθρώθηκε στην Γερμανία μετά
το τέλος του Α Παγκοσμίου πολέμου. Επί της ουσίας ο Χίτλερ έγινε Μονάρχης στην
Γερμανία και ο Στάλιν στην Ρωσία με το επιχείρημα του σεβασμού που πρέπει να έχει
ο λαός στον «πατερούλη» του. Ειδικά ο Χίτλερ επειδή δεν του άρεσε να τον
φωνάζουν «πατερούλη» (σε αντίθεση με τον Στάλιν) καθιέρωσε τον όρο του «οδηγού».
Τα
προβλήματα όμως με αυτά τα μοναρχικά καθεστώτα δεν αργούν να φανούν όταν ο
απλός πολίτης και στρατιώτης αρχίζει να αναρωτιέται για ποιον λόγο ο ηγέτης του
εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος ή του κομμουνιστικού καθεστώτος πρέπει να
αντιμετωπίζεται ως «πατέρας»…
Για
την πρόληψη αντιδράσεων τόσο στον εθνικοσοσιαλισμό όσο και στον κομμουνισμό
επιστρατεύονται οι ίδιοι ακριβώς μηχανισμοί προπαγάνδας υπέρ του πατερούλη
μέχρι βαθμού «θεοποίησης», και οι ίδιες ακριβώς μέθοδοι λογοκρισίας, καταδίωξης
και τιμωρίας της «αντίθετης» άποψης.
Ωστόσο,
επειδή η απλή προπαγάνδα και τα υλικά κατασταλτικά μέτρα δεν αρκούν τα δύο αυτά
καθεστώτα επιστρατεύουν και την μέθοδο ψυχολογικού ελέγχου του πληθυσμού μέσω
του φόβου.
Εδώ
έγκειται και η πραγματική διαφορά ανάμεσα στον εθνικοσοσιαλισμό και τον
κομμουνισμό:
α)
Στον εθνικοσοσιαλισμό επιστρατεύεται ο φόβος κατά ενός εχθρού που επιβουλεύεται
τον λαό, άρα ο λαός πρέπει να ανεχτεί την διατήρηση της απόλυτης εξουσίας του
εθνικοσοσιαλιστή μονάρχη γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να τον προστατέψει από αυτόν
τον εχθρό.
β)
Στον κομμουνισμό επιστρατεύεται ο φόβος κατά των ιδιωτών καπιταλιστών που
εποφθαλμιούν να "εκμεταλλευτούν" τον λαό, άρα ο λαός πρέπει να ανεχτεί την
διατήρηση της απόλυτης εξουσίας του κομμουνιστή μονάρχη γιατί είναι ο μόνος που
μπορεί να τον προστατέψει από τους «κεφαλαιοκράτες».
Η
ιστορία έδειξε το πώς αυτές οι στοχοποιήσεις οδήγησαν στην εβραϊκή γενοκτονία
από την μία πλευρά και στην πλήρη οικονομική καταστροφή από την άλλη πλευρά
όταν συνεχώς κυνηγιέται η ιδιωτική πρωτοβουλία και επιβάλλεται η ισοπέδωση της φτώχειας
για όλους…
Μπορεί
η Δημοκρατία να έχει πολλά θετικά σημεία και πολλά τρωτά σημεία, όμως πρέπει να
γνωρίζουν όσοι την επιβουλεύονται, ότι υποβαθμίζοντας την Δημοκρατία ανοίγουν
τον δρόμο στην Μοναρχία…
1 Ιανουαρίου 2016 στις 12:46 μ.μ.
Σε κάθε περίπτωση είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι σημερινά κόμματα - νοσταλγοί της πιο βίαιης και παρανοϊκής μορφής που πήρε ποτέ το πολίτευμα της μοναρχίας (εθνικοσοσιαλισμός και κομμουνισμός), παρουσιάζονται ως προστάτες της Δημοκρατίας και απαιτούν να εκφράζονται δημοκρατικά μέσα στο Κοινοβούλιο μόνο και μόνο για να κάνουν διαφήμιση των ολοκληρωτικών καθεστώτων που πρεσβεύουν, χωρίς να προτείνουν καμία σοβαρή λύση για τα προβλήματα της χώρας.
Άραγε ανάλογη "διαφήμιση" της Δημοκρατίας θα επιτρέπονταν επί των ολοκληρωτικών καθεστώτων τους..;;
Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα οπαδοί του εθνικοσοσιαλισμού και του κομμουνισμού τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος έχει τον καλύτερο "πατερούλη" για τον λαό. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει φαίνεται ότι οι "πατερούληδες" μπορεί να είναι περισσότεροι ή και άλλοι από αυτούς...
Πάντως, όσο ο ελληνικός λαός εθίζεται να ελπίζει σε "πατερούληδες" (κυρίως λόγω απελπισίας) δεν πρόκειται να δούμε προκοπή σε αυτό τον τόπο.