Μόνοι μας εκχωρήσαμε μέρος της εθνικής κυριαρχίας στους «θεσμούς».

Από την μεταπολίτευση και μετά κυριάρχησαν στην χώρα δύο κόμματα, τα οποία εκπροσώπησαν τα δύο κυρίαρχα οικονομικά συστήματα της εποχής: το ΠΑΣΟΚ που εκπροσώπησε τον σοσιαλισμό και η ΝΔ που εκπροσώπησε τον φιλελευθερισμό.

Τα δύο αυτά συστήματα πηγάζουν από τις δύο βασικές μορφές χρηματοδότησης που μπορεί να έχει μία οικονομία. Ο σοσιαλισμός βασίζεται στην χρηματοδότηση της οικονομίας από το κράτος και ο φιλελευθερισμός από τις ιδιωτικές τράπεζες. Πρόκειται μάλιστα για συστήματα που συμπληρώνουν το ένα το άλλο και γι’ αυτό δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για μία φιλελεύθερη οικονομία ή μόνο για μία οικονομία με κρατισμό.

Στην χώρα μας, τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια, κυριάρχησε ο σοσιαλισμός, δηλαδή το κράτος ήταν ο βασικός μοχλός της οικονομίας και ανάπτυξης της χώρας με κρατικές επιχειρήσεις, διορισμούς στο Δημόσιο και αναθέσεις έργων σε «εθνικούς» (δηλ. διαπλεκόμενους με το κράτος) εργολάβους. Τα δε φιλελεύθερα κόμματα είχαν τον ρόλο της «περιορισμένης» και στοχευμένης παρέμβασης για να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα των σοσιαλιστικών Κυβερνήσεων με τα κρυφά ελλείμματα που αυτές άφηναν και την εκτίναξη του δημόσιου χρέους.

Το πώς εκτινάχθηκε το δημόσιο χρέος της χώρας από το 25% του ΑΕΠ το 1981 στο 64% του ΑΕΠ το 1989, είναι γνωστό. Όπως επίσης είναι γνωστή η δημιουργική λογιστική της Κυβέρνησης Σημίτη για να κρύψει το εκτροχιασμό των ελλειμμάτων της χώρας. Και γι’ αυτό το φιλελεύθερο κόμμα της ΝΔ κλήθηκε διαχρονικά να συμμαζέψει τόσο το δημόσιο χρέος, όσο και τα υπέρογκα ελλείμματα των σοσιαλιστών.

Και κάπως έτσι πήγαν τα πράγματα στην Ελλάδα: οι σοσιαλιστές κυβερνούσαν και οι φιλελεύθεροι της ΝΔ διόρθωναν, όσο μπορούσαν και όταν μπορούσαν. Και όλα αυτά μέχρι το τέλος του 2009, όταν φάνηκε ότι το φιλελεύθερο κόμμα της ΝΔ άφησε στην χώρα ένα υπέρογκο έλλειμμα της τάξης του 15% περίπου, απογοητεύοντας  ψηφοφόρους, ιδεολογία και φιλελεύθερες αξίες.

Το χρονικό σημείο του 2009-2010 δεν ήταν απλά η χρονιά χρεοκοπίας της χώρας και έναρξης λιτότητας. Ήταν η χρονιά του εξευτελισμού του φιλελεύθερου κόμματος της ΝΔ από την απρόσμενη αποτυχία του στο συμμάζεμα των ελλειμμάτων, δηλαδή η χρονιά που ο φιλελευθερισμός ως αξία και ιδεολογία στην χώρα μας κατέρρευσε.

Βεβαίως συνυπήρξε και η εκλογική κατάρρευση-συρρίκνωση των σοσιαλιστών του ΠΑΣΟΚ, με μία όμως σημαντική διαφορά: το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κατέρρευσε, όμως ο σοσιαλισμός έμεινε αλώβητος. Αντιθέτως στον χώρο της ΝΔ έγινε το αντίθετο: το κόμμα επέζησε της κοινωνικοοικονομικής κρίσης, όμως αδυνατεί να αντιμετωπίσει την κατάρρευση του φιλελευθερισμού στην χώρα.

Ο λόγος είναι απλός: όταν ο κόσμος έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο συστήματα που και τα δύο γεννούν ελλείμματα, τότε γιατί να μην επιλέξει τουλάχιστον το σύστημα που μοιράζει περισσότερα χρήματα, δηλαδή τον σοσιαλισμό;

Στην κατάρρευση του φιλελευθερισμού συνέβαλε ιδιαίτερα η απόφαση του κ. Καραμανλή να προκηρύξει εκλογές μόλις ένα χρόνο και κάτι μήνες μετά την νίκη του στις εκλογές του 2007, με το πρόσχημα ότι δεν είχε πολιτική νομιμοποίηση να πάρει σκληρά μέτρα για να μαζέψει τα ελλείμματα. Από πότε όμως οι φιλελεύθερες παρατάξεις ζητούν έγκριση από τον λαό για να κάνουν αυτό που ξέρουν, δηλ. το συμμάζεμα των ελλειμμάτων;

Και ακόμα περισσότερο: όταν ο οποιοσδήποτε πολιτικός απευθύνεται στον κόσμο ζητώντας του να τον ψηφίσει για να «πάρει μέτρα», είναι ποτέ δυνατόν να κερδίσει εκλογές; Δηλαδή τι ακριβώς περίμενε ο κ. Καραμανλής να του πει ο ελληνικός λαός; Προχώρα «μεγάλε» και σκίσε μας...;;

Τα ελλείμματα της Κυβέρνησης Καραμανλή προσπάθησε (υποτίθεται) να αντιμετωπίσει η επόμενη Κυβέρνηση Παπανδρέου, με την διαφορά ότι επειδή ήταν σοσιαλιστική Κυβέρνηση (δηλαδή Κυβέρνηση που μοιράζει λεφτά που τότε υπήρχαν..) δεν μπόρεσε να παίξει τον ρόλο του φιλελεύθερου και κάλεσε το ΔΝΤ στην χώρα για να παίξει τον ρόλο αυτόν.

Η έλευση του ΔΝΤ και των υπόλοιπων «θεσμών» στην χώρα δεν είχαν απλά τον ρόλο του δανειστή, αλλά τον ρόλο του «φιλελεύθερου» που πιέζει για μείωση ελλειμμάτων και για φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στην χώρα. Έναν ρόλο που δεν είχε τον θάρρος να παίξει ο κ. Καραμανλής και έναν ρόλο που σαμπόταρε με αντιμνημονιακές κορώνες ο κ. Σαμαράς.

«Απαράδεκτη παρέμβαση εξωτερικών κέντρων εξουσίας στο εσωτερικό της χώρας» και «προσβολή της εθνικής κυριαρχίας της χώρας» είπαν τότε πάρα πολλοί Έλληνες άλλοι καλόπιστα και άλλοι κακόπιστα. Όμως λίγοι σκέφτηκαν το εξής: από την στιγμή που η ΝΔ του κ. Καραμανλή κατέρρευσε, υπήρχε κάποιος άλλος για να επιβάλλει φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στην χώρα..;; Κανείς.

Έχουμε λοιπόν την εξής εξίσωση:

α) οι σοσιαλιστές κυβερνούν, μοιράζουν το χρήμα και χαϊδεύουν αυτιά,

β) οι φιλελεύθεροι παίρνουν μέτρα για συμμάζεμα των ελειμμάτων που άφησαν οι προηγούμενοι και φαίνονται οι «κακοί» και «ανάλγητοι» του πολιτικού συστήματος.

γ) κανείς στην Ελλάδα δεν θέλει να παίξει τον ρόλο του «κακού» που παίρνει μέτρα και όλοι θέλουν να παίζουν τον ρόλο του ηγέτη που μοιράζει λεφτά.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: αφού όλοι οι Έλληνες πολιτικοί θέλουν να παίζουν τον εύκολο ρόλο του σοσιαλιστή που μοιράζει λεφτά, τότε εκ των πραγμάτων τον ρόλο του «κακού» που παίρνει μέτρα θα τον παίξουν οι ξένοι.

Όσο στην χώρα μας εκλείπουν οι πραγματικά φιλελεύθεροι πολιτικοί, τότε οι ξένοι θα παρεμβαίνουν στα εσωτερικά της χώρας για να παίρνουν τα μέτρα που χρειάζονται. Αυτό είναι ο νόμος της λογικής και της ηθικής και όχι εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας.

Το δικαίωμα παρέμβασης στα εσωτερικά μας από ξένους φορείς το έδωσαν οι Έλληνες πολιτικοί γιατί κανείς τους δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων να πάρει τα μέτρα που χρειάζεται η ελληνική οικονομία για να μειώσει τα υπέρογκα ελλείμματα και χρέη.

Ο κ. Καραμανλής παρέδωσε άρον άρον την εξουσία στον κ. Παπανδρέου και έχασε την μιλιά του. Ο κ. Παπανδρέου έφερε ξένους να πάρουν τα μέτρα που έπρεπε να πάρει αυτός. Ο κ. Σαμαράς παρίστανε τον αντιμνημονιακό χάνοντας κάθε αξιοπιστία ως προς το τι έπρεπε να γίνει στην χώρα. Και ο χειρότερος από όλους τους προηγούμενους, ο κ. Τσίπρας σήμερα «πουλάει τρέλα» και κάνει ότι δεν ακούει το πραγματικό πρόβλημα της χώρας που είναι τα ελλείμματα, επιμένοντας στην θεωρία της «εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας».

Βεβαίως, πολλοί πολιτικοί ρίχνουν το όλο φταίξιμο στον απλό ελληνικό λαό με το εξής επιχείρημα: τι να κάνουμε, δεν φταίμε εμείς αφού έχουμε έναν λαό που του αρέσει να του χαϊδεύουν αυτιά και να του δίνουν λεφτά… Απάντηση: όλοι οι λαοί στον κόσμο είναι έτσι και πρέπει να είναι έτσι, γιατί ο ρόλος των πολιτικών είναι να δίνουν λεφτά και λύσεις. Το ζήτημα είναι τα λεφτά αυτά να προέρχονται από μία υγιή και ανταγωνιστική οικονομία και να μην είναι δανεικά, που θα πληρώσουν οι επόμενες γενιές.