Οι πιθανότητες δημιουργίας ευρύτερων συμμαχιών στον χώρο της αντιπολίτευσης.

Η ιστορική στροφή του κομμουνιστικού (ριζοσπαστικού) ΣΥΡΙΖΑ στην σοσιαλδημοκρατία είναι το δεύτερο μεγαλύτερο γεγονός της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας την χώρας μετά την χρεοκοπία. Τα κηρύγματα για επανάσταση και για ανυπακοή («απειθαρχία») στο κεφάλαιο αντικαταστάθηκαν από τις Mercedes και την προσαρμογή στις ανάγκες της αγοράς. Η κρατικοποίηση των Τραπεζών πήγε περίπατο και η Ευρώπη είναι πλέον επίσημα το σπίτι της Ελλάδας και όχι το 4^ο γερμανικό Ράιχ.

Όμως όχι.. Δεν πρόκειται για κάποια «κωλοτούμπα» ή επαίσχυντη πολιτική αναξιοπιστία, αλλά για ένα γεγονός για το οποίο πρέπει να αποδοθούν εύσημα στον κ. Τσίπρα!! Το παιδί συνετίστηκε… και ο μικρός Αλέξης, που έπαιζε με τα σπίρτα δίπλα στην μπαρουταποθήκη, ωρίμασε κάτω από την νουθεσία του κ. Γιούνκερ, σε ρόλο Καμμένου σύμφωνα με το γνωστό προεκλογικό σποτάκι.

Ο κ. Τσίπρας ωρίμασε επώδυνα, καθώς κατάλαβε σε σύντομο χρονικό διάστημα πως τα συνθήματα της κομμουνιστικής αριστεράς δεν έχουν εφαρμογή στην πραγματικότητα και ταιριάζουν μόνο σε στάμπες σε μπλουζάκια και τοίχους για «αντισυστημικό» ντεκόρ. Δεν μπορεί να μιλά κανείς για κομμουνιστικό κρατισμό απέναντι στα προηγμένα φιλελεύθερα ευρωπαϊκά κράτη, ούτε για κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό απέναντι στα προηγμένα δημοκρατικά ευρωπαϊκά κράτη.

Όλη όμως αυτή η στροφή του κ. Τσίπρα στην σοσιαλδημοκρατία, οδήγησε τα παραδοσιακά κόμματα της κεντροαριστεράς - σοσιαλδημοκρατίας (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ) σε συρρίκνωση και σε ανακυκλούμενες κρίσεις και προβληματισμούς: αν ο κ. Τσίπρας παίζει σήμερα τον σοσιαλδημοκράτη, τότε ποιον ρόλο πρέπει να παίξουν αυτοί..;;

Πως θα καταφέρουν να φέρουν πίσω τους χιλιάδες των σοσιαλδημοκρατών που εμπιστεύτηκαν τον σοσιαλδημοκράτη Τσίπρα αντί για αυτούς..;;

Όπως λοιπόν φαίνονται τα πράγματα σήμερα, οι επιλογές των κομμάτων της κεντροαριστεράς είναι μόνο δύο: α) η σφοδρή αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να επαναπατριστούν οι σοσιαλδημοκράτες που πήρε ο κ. Τσίπρας και β) το φιλελεύθερο μακιγιάρισμα ώστε να προσπαθήσουν να αναπληρώσουν τους σοσιαλδημοκράτες που έχασαν με φιλελεύθερους πολίτες.

Δηλαδή, ή θα επιτεθούν στον ΣΥΡΙΖΑ σε καθαρά τεχνοκρατικό επίπεδο ώστε να δείξουν στον κόσμο ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι άσχετοι με την σοσιαλδημοκρατία (όπως κατηγόρησε πρόσφατα στην Βουλή ο κ. Λοβέρδος τον κ. Παππά), ή θα αποβάλουν τον τίτλο του σοσιαλδημοκράτη και τα πάρουν τον τίτλο του φιλελεύθερου αναζητώντας ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό- μεταρρυθμιστικό μέτωπο μαζί με την ΝΔ.

Όλα πάντως, μάλλον θα εξαρτηθούν από το κατά πόσο οι Έλληνες σοσιαλδημοκράτες βουλευτές και ψηφοφόροι θα εξακολουθήσουν να εμπιστεύονται τον πρώην κομμουνιστή Τσίπρα να εφαρμόζει «σοσιαλδημοκρατία». Όσο ο κ. Τσίπρας παγιώνεται ως σοσιαλδημοκράτης κερδίζοντας την εμπιστοσύνη αυτού του κομματιού της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής σκηνής, τόσο στα κόμματα της κεντροαριστεράς θα απομένει ο μονόδρομος της συνεργασίας με την ΝΔ σε ένα ευρύτερο φιλελεύθερο-μεταρρυθμιστικό- ευρωπαϊκό μέτωπο.

Αντιθέτως, όταν η εμπιστοσύνη στον «νέο» αλλά ανίκανο ως σοσιαλδημοκράτη Τσίπρα κλονιστεί, και όταν επαναπατριστεί ο χώρος των κεντροαριστερών στα παραδοσιακά κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, τότε δεν θα χρειαστεί καμία προσέγγιση με τον φιλελεύθερο χώρο που αντιπροσωπεύει το κόμμα της ΝΔ.

Πάντως, το πιο πιθανό φαίνεται να είναι η παγίωση του ΣΥΡΙΖΑ στην σοσιαλδημοκρατία και η συνακόλουθη ανάγκη δημιουργίας ευρύτερου μεταρρυθμιστικού-ευρωπαϊκού μετώπου στον χώρο της αντιπολίτευσης. Σε τέτοια περίπτωση, οι εγωισμοί και οι ιδεολογικές περιχαρακώσεις πρέπει να εξαλειφθούν, στο όνομα μιας πιο αξιόπιστης πολιτικής-οικονομικής πρότασης για το μέλλον της χώρας σε σχέση με τα αδιέξοδα της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ.