Είναι γνωστό ότι
στην Ελλάδα από το 1981 και μετά έχει κυριαρχήσει ο σοσιαλισμός, δηλαδή ο ήπιος
κρατισμός που ανέχεται τον ιδιωτικό τομέα και όχι η παραδοσιακή αριστερά του
πλήρους κρατισμού. Για δεκαετίες, ο Έλληνας νέος έβρισκε στο Δημόσιο όχι τον
τρόπο να βολευτεί, όπως τον κατηγορούν σήμερα, αλλά έναν σοβαρό εργοδότη που
έταζε σταθερή απασχόληση και καλή αμοιβή.
Και όλα αυτά
γιατί με το οικονομικό σύστημα του σοσιαλισμού ο κρατικός τομέας έχει το ίδιο
μερίδιο με τον ιδιωτικό τομέα στην αγορά εργασίας. Το ΠΑΣΟΚ δηλαδή διόριζε τον
κόσμο στο Δημόσιο όχι γιατί είχε φτιάξει ένα πελατειακό κράτος, αλλά γιατί
εφάρμοζε σοσιαλισμό, φέρνοντας την "σοσιαλιστική επανάσταση" στην
Ελλάδα και υιοθετώντας, μέχρι ένα βαθμό, τον κρατισμό της παραδοσιακής
αριστεράς, προκειμένου να κερδίζει ψήφους και από αυτή.
Ο σοσιαλισμός
ήταν το απόλυτο οικονομικό επίτευγμα καθώς κατάφερε να κερδίσει ψήφους από τους
πάντες, γιατί απλούστατα ικανοποίησε τους πάντες: και τους επιχειρηματίες, και
τους εργαζομένους και τους κρατιστές της αριστεράς. Και όπως ήταν φυσικό
κέρδισε την ηγεμονία στην χώρα για πάρα πολλά χρόνια.
Τα προβλήματα
όμως με τον σοσιαλισμό φάνηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 80 όταν άρχισε να
γιγαντώνεται το δημόσιο χρέος. Ήταν τότε που άρχισε να φαίνεται καθαρά ότι ο
Δημόσιος τομέας δεν μπορεί ούτε να ανταγωνιστεί, ούτε καν να μιμηθεί τον
ιδιωτικό τομέα για μια σειρά από λόγους.
Ο κυριότερος
ήταν η δυνατότητα στον ιδιωτικό τομέα για απολύσεις των λεγόμενων ακατάλληλων,
κάτι που δεν ίσχυσε ποτέ (και ούτε πρόκειται να ισχύσει) στον Δημόσιο τομέα. Ή
ακόμα η βάσανος του ανταγωνισμού κατά τον οποίο οι επιχειρήσεις που δεν είναι
ανταγωνιστικές (ποιοτικές) κλείνουν, ενώ στον Δημόσιο τομέα κάτι τέτοιο επίσης
δεν γίνεται. Ή ακόμα η δυνατότητα στον ιδιωτικό τομέα για μειώσεις μισθών όταν
πέσει ο τζίρος της επιχείρησης, κάτι που επίσης στον Δημόσιο τομέα δεν γίνεται.
Αν όμως οι
μισθοί μένουν απείραχτοι παρά την μείωση της παραγωγής και αν η επιχείρηση
συνεχίζει να υπάρχει παρά την έλλειψη ανταγωνιστικότητάς της, τότε τι άλλο να
ζητήσει ο οποιοσδήποτε εργαζόμενος στον κόσμο, είτε Έλληνας, είτε Γερμανός,
είτε Κογκολέζος..;;
Αυτή λοιπόν η
σιγουριά και ασφάλεια εργασίας - πληρωμής του Δημόσιου τομέα υπερίσχυσε έναντι
της αβεβαιότητας και των δυσκολιών στον ιδιωτικό τομέα, με αποτέλεσμα ο
Δημόσιος τομέας να γίνει η κύρια επιλογή εργασίας για τους Έλληνες. Και όλα
αυτά όχι γιατί οι Έλληνες ήταν τεμπέληδες, αλλά γιατί απλά κυριάρχησε το
σύστημα και σύνθημα του "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα". Δηλαδή η
πρακτική "μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει" να εισπράττεται καλή αμοιβή
ανεξάρτητα από τι παράγεται ή αν παράγεται κάτι.
Όπως λοιπόν ήταν φυσικό, ο Δημόσιος τομέας γιγαντώθηκε στην Ελλάδα και ο ιδιωτικός τομέας συρρικνώθηκε με αποτέλεσμα όλες οι αδυναμίες του Δημόσιου τομέα (έλλειψη αξιολόγησης και ανταγωνιστικήτητας, δυσανάλογες πληρωμές εργασίας-παραγωγής) να περάσουν σε ολόκληρη την οικονομία της χώρας, παίζοντας καθοριστικό ρόλο στα ελλείμματα και στο Δημόσιο χρέος μέσα από τα αέναα δανεικά για συντήρηση των στρατιών των εργαζομένων στο Δημόσιο.
Φυσικά κανείς
σοσιαλιστής δεν παραδέχθηκε ποτέ ότι τα σοβαρά προβλήματα ξεκίνησαν στην χώρα
όταν ο Δημόσιος τομέας υπερίσχυσε στις προτιμήσεις των Ελλήνων έναντι του
ιδιωτικού τομέα και πάντα έπρεπε να βρεθούν ή εφευρεθούν αποδιοπομπαίοι τράγοι ώστε
να φορτωθούν σε αυτούς τα οικονομικά χάλια της χώρας.
Οι φταίχτες
πολλοί: φταίει η "δεξιά" (ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά), φταίει
η ΕΕ, φταίνε οι φιλελεύθεροι πολιτικοί που είναι ανίκανοι, δεν ξέρουν από
"διοίκηση" γιατί είναι "γόνοι τζακιών" ενώ οι σοσιαλιστές
"ξέρουν" γιατί "είναι της πιάτσας"...
Ειδικά μάλιστα
οι σοσιαλιστές του Γ. Παπανδρέου δεν δίστασαν να κατηγορήσουν ως φταίχτες ακόμα
και τους ίδιους τους Έλληνες πολίτες ως διεφθαρμένους με το γνωστό "μαζί
τα φάγαμε". Στον καιρό των παχιών αγελάδων ο διορισμός στο Δημόσιο και τα
προνόμια που αυτό συνεπάγεται είναι "σοσιαλιστική επανάσταση" και οι
φιλελεύθεροι πολιτικοί είναι βάρβαροι και φασίστες, όμως στον καιρό των ισχνών
αγελάδων ο διορισμός στο Δημόσιο είναι "πελατειακό κράτος" και ο
πολίτης που τον επιλέγει είναι διεφθαρμένος...
Όμως ακόμα και
μετά την οικονομική κατάρρευση της χώρας το 2010 επί της σοσιαλιστικής
Κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, ο σοσιαλισμός "δεν είπε την τελευταία του
λέξη"..., αλλά αντίθετα αναζωπυρώθηκε ύστερα μάλιστα από το πέρασμα
του κομμουνιστή Τσίπρα στο στρατόπεδο των σοσιαλιστών. Ο κυριότερος λόγος γι'
αυτή την αναζωπύρωση ήταν τα τραγικά λάθη της Κυβέρνησης Σαμαρά, ο οποίος αν
και επί κεφαλής ενός φιλελεύθερου κόμματος, δεν εφάρμοσε κάποιο οργανωμένο και αξιόπιστο
φιλελεύθερο πρόγραμμα αλλά σπασμωδικές κινήσεις όπως:
άναρχες
απολύσεις (ενώ είχε υποσχεθεί ότι δεν θα κάνει απολύσεις),
ατελείωτα
χαράτσια (ενώ είχε υποσχεθεί ότι θα τα σταματούσε) και το κυριότερο
τραγικές
οικονομικές αποτυχίες τόσο με την ανεπάρκεια του Psi, κατά το οποίο το κράτος βούτηξε
δεκάδες δις από τις ελληνικές τράπεζες, τα οποία αργότερα έσπευσε να τα επιστρέψει
με επανακεφαλαιοποίηση, όσο και με το πενιχρό πλεόνασμα που επιτεύχθηκε στο τέλος
του 2014 που δεν ξεπερνούσε το 0,5%, το μη κλείσιμο της 5ης αξιολόγησης και τη
μη ρύθμισης του χρέους.
Στο τέλος λοιπόν, οι φιλελεύθεροι του κ. Σαμαρά απέτυχαν (ή αλλιώς τα σκάτ@σαν σύμφωνα με την γνωστή φράση του κ. Χατζηνικολάου) στρέφοντας τον κόσμο στον σοσιαλισμό,
αλλά και οι κομμουνιστές του κ. Τσίπρα υποτάχθηκαν στις αρχές της ΕΕ και του
ευρώ, που απαιτούν ύπαρξη ισχυρού ιδιωτικού τομέα στην χώρα, και έστω και με
πίεση προσχώρησαν στον σοσιαλισμό. Η θριαμβευτική επανάκαμψη του σοσιαλισμού σε όλο της το μεγαλείο....
Πώς όμως θα
αντιμετωπιστεί αυτή η ιδεολογική ηγεμονία του σοσιαλισμού στην Ελλάδα..;; Όμως, για να υπάρξουν σωστές απαντήσεις, η ερώτηση αυτή πρέπει να διαμορφωθεί
διαφορετικά: μήπως αντί να πολεμηθεί η ιδεολογική ηγεμονία του σοσιαλισμού στην
Ελλάδα, πρέπει αυτή να ενισχυθεί ώστε να αποτρέψει τους πρώην κομμουνιστές τους
ΣΥΡΙΖΑ να εκμεταλλευτούν τις καταστάσεις για να φέρουν στην Ελλάδα σοβιετία..;;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν
είναι ένα παραδοσιακό σοσιαλιστικό κόμμα (όπως το ΠΑΣΟΚ) που να ενστερνίζεται
τις αξίες του σοσιαλισμού, δηλαδή της αυξημένης παρουσίας του κράτους στην
οικονομία εις βάρος του ιδιωτικού τομέα, αλλά χωρίς να εξαφανίζει τελείως
τον ιδιωτικό τομέα.
Τα ηγετικά
στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πέρασαν στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, όμως το
έκαναν μετά από πίεση, και δεν ξέχασαν τον στυγνό κρατισμό του κομμουνισμού που
κάποτε διαφήμιζαν και την πλήρη κρατικοποίηση των πάντων κάτω από μία
συγκεντρωτικά σχεδιασμένη κρατική οικονομία ολοκληρωτικού τύπου.
Μάλιστα, φαίνεται
να περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να κάνουν την Ελλάδα
"Κούγκι" κλείνοντας τα σύνορα απέναντι στην "κακιά",
κεφαλαιοκρατική Ευρώπη, αν αυτή επιμείνει σε φιλελεύθερες πολιτικές.
Επιστρέφοντας
λοιπόν στο παραπάνω ερώτημα, του αν πρέπει σήμερα να πολεμηθεί ή να ενισχυθεί η
"ηγεμονία" του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, φαίνεται να είναι προτιμότερο
να ενισχυθεί ο σοσιαλισμός και η σοσιαλιστική στροφή του κ. Τσίπρα, προκειμένου
να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Βεβαίως, μπορεί
η σοσιαλιστική στροφή του κ. Τσίπρα χωρίς τις απαιτούμενες φιλελεύθερες
μεταρρυθμίσεις (πχ αποκρατικοποιήσεις και μείωση του διογκωμένου κρατικού τομέα) να οδηγεί σε
καταστροφικά οικονομικά αδιέξοδα, όμως είναι προτιμότερη μία οικονομική
αναταραχή, παρά μία πολιτειακή αναταραχή με εφαρμογή στην Ελλάδα ολοκληρωτικού
καθεστώτος. Ο εκβιασμός του κ. Τσίπρα είναι σαφής: ή με στηρίζετε στην
σοσιαλιστική μου στροφή ή τα κάνω όλα "Κούγκι"...
κανένα σχόλιο