Γράφε, Ιστορία, τα ψέματά σου αράδακαι βλόγα το Φονιά, βρίζε το Θύμα!Κι Αρετή, των δρομάκων σουσουράδα,τον κάθε σωματέμπορά σου τίμα.
5Και συ, Νόμε, των άνομων ασπίδα,σαν τη μαϊμού από κλώνο σ’ άλλον πήδακι απ’ την κορφή με την ουρά κρεμάσου,να μη γλέπει ο Λαός τα πισινά σου.
Λευτεριά της χανάκας και του ξύλου,10σφιχτόδενε τ’ αξύπνητο χαϊβάνι.Και συ, ρηγάτο του Κενού, τ’ αψήλουκάμνε το σκλάβο ρήγα, άμα πεθάνει!
Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,15και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!
Και συ, Πατριώτη Αγνέ, τη μάσκα φόρακι απ’ τ’ αδέρφια σου, αραδαριά μπροστά σου,διάλεγε, Γιούδα πάντοτες και τώρα,20για τον ξένο Μολώχ τα θύματά σου.
Αθάνατη και θεία και πεμπτουσίατου βούρκου, χαίρε ω! χαίρε Προδοσία!…Φως το χέρι, το πόδι, προχωρείστον κάμπο κι ό,τι θέλει το μπορεί! …
25Κατάγυμνη χορεύει (όλα της φόρα!)στον τάφο σου, Πατρίδα! Φαλλοφόρατουρλώνεται κι ουρλιάζ’ : «Είναι δικός μουαυτός ο βούρκος του Ελευθέρου Κόσμου».
----------
Χρυσή πατρίδα
Ήλιος, βουνά και θάλασσα χρυσάκι οι μέσα κόσμοι, ο αγέρας που φυσά.Χρυσόμηνας, χρυσάνθια, χρυσοπώρες,χρυσές κι απ’ την αυγή ώς το δύσμα οι ώρες.
5Τράβ’ ανοιχτά στον Παρνασσό. Φαντάσουτη Μούσα να πορεύεται κοντά σου.Πιες το νερό τ’ αθάνατο στη βρύση.Θα βγει ο Λοξίας να σε καλωσορίσει,
να στεφανώσει τα χρυσά μαλλιά σου:10—«Νιάτα και γεια και πρώτε στη δουλειά σου,βλογημένε απ’ τη Μοίρα και την Πλάση,δεν μπόρεσε η Κακία να σε χαλάσει!»
Με τα φτερά κατάκορφα σηκώσου,το κάθε ψήλος τ’ ουρανού δικό σου.15Στην πιο ’μορφη πατρίδα όμορφα ζήσε,της Ομορφιάς ο πλαστουργός εσύ ’σαι»!
Μαύρο φως, λάσπη γύρα, σκλάβα γνώμηκι ούτε Μάνα-Πατρίδα κι ούτε Νόμοικι ούτε Ομορφιά κι Αλήθεια κι Αρετή.20Τα πάντα λεία του ξένου Πειρατή.
Ξύπνα, λαέ, κι όλ’ οι λαοί μετά σου,να καθαρίσεις τα καθάρματά σου!Τότε μονάχα θα ’ναι αληθινάκατάχρυσα ήλιος, θάλασσα, βουνά!
25Τότε θα ’χεις πατρίδα, θα ’χεις δίκιο,θα ’χεις γνώμη και λόγο κι αίμ’ αντρίκιο.Κι όλα δικά σου κι όχι των Ολίγων!Όλα των δουλευτάδων και κολίγων!
-----------------------
Τέρμα
Εδώ, π’ ανταμωθήκαμε, αδερφοί,δεν είναι πλατωσιά μηδέ κορφή,μήδ’ άκρα του πελάου και τ’ ουρανού.Το βάθος είναι τ’ άσωτου Κενού.
5Δεν πέσαμε μονάχοι στ’ αναιώνιασκοτάδια. Μας γκρεμίσαν τα τελώνιατης Ανομίας, οι «πρώτοι» του λαού,κάθε λαού, καινούριου ή παλαιού.
Ήλιος εδώ να φτάσει, ανάσ’, αχός10δεν αφήνει των πλούσιων ο Θεόςκαι στον Απάνου Κόσμο από τον Κάτουοι βόγκοι ν’ ανεβούνε του θανάτου.
Τη σάρκα μάς τη σάπισε η λασπιά τους,μα την ψυχή μας πιότερο η ψευτιά τους.15Πουλημένα κοπάδια, νύχτα μέραγια δικά τους πεθαίνουμε συφέρα.
Ασήμαντοι, χυδαίοι, μηδενικοίκάναν την οικουμένη φυλακή.Πέτρα δεν είν’ απάνου να πατήσει20το θύμα, όσο ψηλότερα να φτύσει!
—Πώς εδώθε να βγούμε; —Όχι ένας ένας!Όλοι μαζί και μοναχός κανένας!Σα φτάσ’ η εσχάτη ανάγκη να σωθείς,ενωμένος Λαός θα σηκωθείς.
-------------
Άνοιξη
I
Αυγή πρωτανοιξιάτικη στην άπλα της θαλάσσης,ανάκουστα διανέματα στη φυλλωσιά της λεύκας.Σε φυλλοκάρδια εφηβικά της προσδοκίας λαχτάρα.Ακράταγα τα ψυχωμένα κι άψυχ’ αναμένουν5ξανά το μέγα κάλεσμα για τον αιώνιον κύκλο.Μα δε βολεί να κινηθούνε, σάμπως καρφωμένα,τ’ αψήλου οι γλάροι και το φως, του μάκρου τα καΐκιακαι στη στεριάν οι μέλισσες, ο αέρας, τα παιδάκιακαι πίσου από τα μέτωπα, χαμηλωμένα, η σκέψη,10γιατί τα πλάκωσε η σκλαβιά και τα ’σκιαξε η φοβέρα.Μα στα κατάβαθα βουλκάνος βόγκει και φρουμάζεικι αλιά στον Αίτιο, που κρατάει την Πλάση καρφωμένη.
II
Δεν ακουμπάς, μαγιάτικε ουρανέ, στη γη σου κάτω!Μόλις, γαλάζια θάλασσα, την αμμουδιά σου αγγίζεις.Πίσου απ’ τ’ αγέρινα βουνά οι αγέρηδες σταθήκαν.Στου γλάρου τα σπαθόφτερα κρεμάστηκεν η σφαίρα5και πάει τ’ αψήλου φεύγοντας στην απεραντοσύνη.Στη χώρ’ αυτήνε θα ’πρεπε θεοί να κατοικούνεκαι τον ανθό της Αρετής να θρέφ’ η ουράνια δρόσο…Ραγιάδες τηνε κατοικούν και ξένοι την πατάνε,μοναδικό της φύτρ’ ο φλόμος, που ξερνάει φαρμάκι.10Πού ’σαι καρδιά, πού ’σαι σπαθί και πού ’σαι, Βελουχιώτη;
---------
Τα συνηθισμένα
Την μπλοκάριζ’ ένα μήνατουρλοκάπουλη τη Μίνα.Μ’ ένα σπίρτο πάει κι αυτόςπούλβερη και κουρνιαχτός.
5Τί «θεά μου και ψυχή μου»!κι «αχ! νηστεία και προσευκή μου!»κι «αχ! με σένα ιδανικόκαι το θάνατο νικώ»!
«Νά! βραχιόλια, νά γιορτάνι,10νά φουστάνι, που σου κάνει.Νά τον ήλιο, το φεγγάρι,τ’ Αϊ-Νικόλα το παγκάρι»!…
Ώσπου δέχτηκεν αυτήμέρα του Μαγιού καυτή15και την πήγε με χαρά τουστην κρυφούλα κάμαρά του.
Τρανταζότανε ντιβάνι,Τοίχος, πάτωμα, ταβάνι.Χαλασμός και πλαταγή,20λες και βούλιαζεν η γη…
Κι ύστερα; — «Όξω αποδώκαι να μη σε ξαναδώ!Αποκάρδιωση μεγάλη!Σαν τις άλλες! Σαν την άλλη!»
--------
|
Ακτοπλοϊκό
Ο παπάς (κι η παπαδιάμε τα τέσσερα παιδιάκι άλλο κάτου απ’ την ποδιά)ο παπάς ο ροδαλός,5γύρα γύρα στρογγυλόςκι αν του λάχει, αμαρτωλός.
Νωματάρχης ο χοντρόςμε μουστάκια ασίκη αντρόςπλάγια γλέπει κι όχι μπρος·10είναι αυτός που συγκρατείτων αλλών την αρετή,πάντα ξέρει κατιτί.
Των νησιών ο βουλευτής,της πατρίδας δουλευτής,15της κοιλιάς του βολευτής,των ναζήδων συνεργός,των Ελλήνων κυνηγόςκαι στον πόλεμο λαγός.
Ξεσταθήκανε κι οι τρεις20(πίστις, νόμος και πατρίς!)μπρος στα κρέατα της μικρής,(κοντοβράκι με γυμνάτ’ αναμμένα της ψαχνά)κι έλεαν μέσα τους. «Αχ! νά!…»
25Κοιλαράς με τον παρά,τον παρά με την ουρά,γλέπει και κατηγοράκι ό,τι λάχει κι όποιον τύχει!Μα τον ξέρουνε κι οι τοίχοι,30πὄχει κέρατα μιαν πήχη!
---------
|
|
«Αρχή Σοφίας…»
«Φρόνιμα και ταχτικά
πάω με κείνον που νικά»
|
Ο ΕΝΑΣ
Λίγη δροσιά, ουρανέ μου,και χάιδεμα τ’ ανέμου,κελάηδημα πουλιού,ξανάνιωμ’ Απριλιού!
5Ανάσ’, ανάσα λίγη!Χρόνια η θελιά μάς πνίγει.Λίγη χαρά σ’ αυτάτα σκότεινα γραφτά!
Σου πήρανε, λαέ μου,10το δίκιο του πολέμουπατριδοκαταλύτες,ξένοι και ντόπιοι αλήτες!
Ο ΑΛΛΟΣ
Αν θέλεις να χαρείςτη λευτεριά, νωρίς15γίνε προδότης, γίνε!Τιμή, ντροπή δεν είναι.
Θα ’ναι μαζί σου οι νόμοικι η πλερωμένη γνώμη!Πέτα την ανθρωπιά σου20κι απ’ τον αφέντη πιάσου!
Κι άμα σε φτύνει αυτός,να κάθεσαι σκυφτόςκαι θα ’χεις τα πρωτείαστη σάπια πολιτεία.
Ο ΛΑΟΣ
25Έξω του αφέντη αρμάδαφυλάει, με μπούκα ορθή,το λείψανό σου, Ελλάδα,μην ξάφνου αναστηθεί!
|
---------
|
|
Πρωτομαγιά του 1944
Πέσε στα γόνατα, προσκύνα το πανάγιο χώμαμε την ψυχή κατάκορφα στον ουρανό υψωμένη,όποιος και να ’σαι, όθε και να ’σαι κι ό,τι — άνθρωπος να ’σαι!Πιότερο, αν είσαι του λαού ξωμάχος, χερομάχος,5φτωχόπαιδο, που αθέλητα σε βάλαν να καρφώσειςτον αδερφό σου αντίκρα σου — με μάνα εσύ και κείνος!Ετούτ’ η μάντρ’ αγνάντια σου το σύνορο του κόσμου.Σ’ αυτήν απάνου βρόντηξεν ο Διγενής το Χάρο.Ήτανε πρώτη του Μαγιού, φως όλα μέσα κι έξω10(έξω τα χρυσολούλουδα και μέσα η καλοσύνη)που αράδιασε πά’ στο σοβά, πιστάγκωνα δεμένουςκαι θέρισε με μπαταριές οχτρός ελληνομάχος,όχι έναν, όχι δυο και τρεις, διακόσια παλικάρια.Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα,15μόν’ ήρθανε μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι.Και πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνου απ’ όλουςκι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος.Κι είναι από τότες Μάης εδώ, φως όλα μέσα κι έξω.Κόλλα τ’ αυτί και την καρδιά στο ματωμένο χώμα.20Στον Κάτου Κόσμο τραγουδάνε πάντα και χορεύουνκι αν κάπου ανάκουστος καημός θολώνει τη λαλιά τους,δεν είναι που τη μάνα τους τη μαύρη ανανογιούνταιπαρά που τους προδώσαν απορρίμματα δικά μας.Κι αν πέσανε για το λαό, νικήσαν οι προδότες,25που τώρα εδώ κατάχρυσοι περνούν και μαγαρίζουν,και τώρα πιο τους μάχονται και τους ξανασκοτώνουν!Σιχαίνεσαι τους ζωντανούς; Μην κλαις τους σκοτωμένους!Απ’ τα ιερά τους κόκαλα, πρώτη του Μάη και πάλι,θα ξεπηδήσει ο καθαρμός κι η λευτεριά του ανθρώπου.30Κι είναι χιλιάδες στην Ελλάδα όμοιοι Πανάγιοι Τάφοι.
---------
|
|
|
Στον ελληνικό λαό
Για κάλλιο πάντα επάλευες, στα χείρου εκατρακύλας.Σε γράφανε θεογέννητο, σ’ είχανε γιο της σκύλας.Ντόπια και ξένα παγανά, συδυο συντρεις, ασκέρικι ο τζανταρμάς κι ο δέσποτας μαζί με τον μπαγκέρη5σε βάζαν ν’ αψηλοκοιτάς, που θα κατέβει εκείθεςσπαθοφόρος αρχάγγελος να σφάξει όλους τους Σκύθες.Δικό σου τίποτα δεν είχες μάιδε τον εαυτό σουένα μονάχα σου αγαθό και δόξα ο θάνατός σου!— Καρτερικά, σα χριστιανός, βαθιά στη λάσπη μένε.10— Όχι, λαέ ακατάλυτε και πάντα προδομένε!
------
Ολόκληρο το έργο του Κ. Βάρναλη "Ελεύθερος Κόσμος" στο ιστότοπο: http://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=8&text_id=551
|
|
|
|
|
|
|
|
κανένα σχόλιο