Τά μυαλά, πρῶτον κυριολεκτικά
(γιά τά παιδιά κι ὄχι μόνο) καί δεύτερον μεταφορικά (γιά τοὐς γονεῖς, κι’ ὄχι
μόνο). Ἐξηγοῦμαι:
Τό τραγικό συμβάν μέ τήν πόρσε, δὲν ἦταν τυχαῖο. Οὔτε ἔφταιγε ἡ «κακιά στιγμή», ἀλλά ἦταν ἀτύχημα ἐν ἀναμονῇ. Οἱ βάσεις γιά τό φονικό αὐτό, εἶχαν τεθῇ πολύ πρίν. Τότε, ποὺ ἄρχισε ἡ
μετατροπή τῆς Παιδείας σὲ ταχύρρυθμη κατάρτιση. Ὅταν ἄφρονες κατελάμβαναν
πολιτικούς θώκους στό Παιδείας, ὅταν Παιδαγωγικὰ Ἰνστιτοῦτα εὐθυγραμμίζονταν μέ
τίς .... ἀξιώσεις καὶ ὅταν σύμβουλοι, δάσκαλοι καὶ καθηγητάδες ὑπέκυπταν στὶς
τραγικές ἀνοησίες μεταστροφῆς τῶν στόχων τῆς Παιδείας, τῆς Ἐκπαίδευσης καὶ τῶν
δοκιμασμένων στό χρόνο παιδαγωγικῶν μεθόδων.
Θέατρο, εἶχε πῇ κάποιος, εἶναι ἕνα
κείμενο, ἕνας ἠθοποιός (διδάσκαλος) κι ὁ θεατής (μαθητής). Ἄν λείπῃ κάτι ἀπὸ αὐτά,
τότε δὲν εἶναι θέατρο, δὲν εἶναι διδαχή, δέν εἶναι σχολειό. Ἄν δὲν ἔχῃς Ἀντιγόνη,
Πέρσες ἤ Ὄρνιθες, ἔχεις σχολειό τῆς πλάκας. Τό πρῶτο ποὺ ἔκαναν οἱ ξιπασμένοι
τοῦ ἀΠαιδείας, ἦταν νὰ καταργήσουν τὰ Κείμενα καὶ νὰ τὰ άντικαταστήσουν μέ ....
διαφάνειες, σλάϊντς. Ἔπαψαν ἔτσι τὰ παιδιά νὰ ἀσκοῦνται στήν Θεωρία, νὰ ἐκτίθενται
στά Γιατί καί Πῶς, τῆς γνώσεως. Ἔπαψαν ὄχι μόνο ὡς παιδιά, ἀλλά καὶ ὡς μεγάλοι,
ἀργότερα, νὰ ἀναρωτιοῦνται περί τῆς ἀρχῆς ἤ τῆς ὀρθότητος κάθε λόγου· καί
μάλιστα σὲ μιά χώρα, ποὺ μόνιμα ἀμφισβητοῦσε, ὄχι μόνο κάθε εξουσία, ἀλλά καλά
καλά καὶ τόν ἴδιο τὸν Θεό της. Ἀναπόφευκτη κατάληξη, οἱ μνημονιακές
καταστάσεις, ποὺ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ τὰ ἀπόνερα τῶν παγκοσμιοποιητικῶν
καὶ πολυπολιτισμικῶν ἠλιθιοτήτων. Γιατί χάθηκε, μέ ἄλλα λόγια, τό μέτρο κρίσεως.
Τό δεύτερο ποὺ ἔκαναν, ἦταν νὰ
καταργήσουν κάθε πειθαρχία καί κάθε ὅριο. «Πρῶτα ὁ μαθητής» διεκήρυττε
πολυπράγμων Ὑπουργός καὶ ἀναμασοῦσαν χορωδιακά τὰ ἔμφοβα τσιράκια. Πειθαρχία καὶ
ὅρια δὲν εἶναι καταναγκασμός. Τὸ πρῶτο ἀφορᾶ λογικὴ ἀποδοχὴ Ἀρχῶν, ὄχι ἀγελαία ἐπίκυψη.
Τό δεύτερο ἀφορᾶ τὴν ἐπίγνωση τῶν δυνατοτήτων, ποὺ μόνο μὲ συνεχῆ ἐξάσκηση
μπορεῖ νὰ προκύψη. Γι’αὐτό καὶ οἱ Ἕλληνες πρόγονοι ἦσαν ἐξαιρετικά ἐπιφυλακτικοί
στὴν χρήση τῆς τεχνολογίας, παρ’ ὅτι τὴν ἐφήρμοζαν.
Τὶ ἔκαναν σχολειά καί γονεῖς μὲ
τὴν κατάργηση τῶν ὁρίων; Μετέτρεψαν τὴν
τεχνολογία, ἀπὸ ὑποβοήθημα γιά τὴν μείωση τοὺ ἀνθρώπινου βασάνου, σὲ
καθημερινότητα. Ἔτσι ἀντί νὰ μαθαίνουν τὰ παιδιά γραπτό, δηλαδή ἐπιστημονικό,
λόγο, μαθαίνουν ὀπτική καί μόνο, ἀναγνώριση γραμμάτων, στά ταμπλέτα τους. Ἀντί
νὰ συν-παίζουν, νὰ τσακώνονται στό στίβο τῆς ἀλάνας, παίζουν μονήρη στήν
καθοδηγούμενη εἰκονικότητα, ἄνευ ἁπτῶν ἄμεσων ἐπιπτώσεων, τῶν παιχνιδομηχανῶν. Ἀντί
νὰ ἀσκοῦνται στόν λόγο καὶ νὰ δοκιμάζονται στὶς σχέσεις, πρόσωπο μέ πρόσωπο, ἀσκοῦνται
στὴν ἐκπομπή μηνυμάτων, ἀπὸ τὴν μιά ἀτομικότητα στὴν ἄλλη, στέλνοντας συνέχεια
πόζες, γιά τό τί κάνουν .... τώρα!
Οἱ γονεῖς κι οἱ δάσκαλοι, ἀνταλάσσουν
τὴν ἀδυναμία τους ἤ ἀπροθυμία τους νὰ ὑποδείξουν ἀθλήματα σχέσεων, διά τοῦ παραδείγματος καὶ τῆς
διδασκαλίας, μέ «τεχνητούς» συντρόφους τῶν παιδιῶν τους. Μὰ σ’αὐτά, ἰσχύει ὅτι
καὶ στόν κληρονομημένο πλοῦτο ἤ στὴν κληρονομημένη ἐξουσία: ἁπλῶς καταστρέφει!
Γιατί δὲν ἀσκήθηκαν σταδιακά σὲ δαύτην. Ἡ Τεχνολογία καί ἡ Ἐπιστήμη
κατασκευάζουν λαμπρὰ τεχνήματα, ὅπως τὴν πόρσε. Μόνο ποὺ δὲν μποροῦν νὰ μᾶς ἀσκήσουν
σ’αὐτά, οὔτε νὰ μᾶς ποῦν πῶς νὰ μὴν τὰ χρησιμοποιήσουμε. Ἁλλά ἡ ἄσκηση ἀπαιτεῖ
πολύ προσωπικό χρόνο, πολύ προσεκτικά, ἐπαναλαμβανόμενα βήματα, ὥστε μυαλό καὶ
μῦες νὰ συντονίζονται. Ἀλλοιῶς καραδοκεῖ ἡ Φιγούρα μὲ τό δρεπάνι, καγχάζοντάς
μας, γιά τό ἀνόητο, ὁλοκληρωτικό ξωπέταγμα, παραδείγματος ἐπιστήμης, πολιτισμοῦ
καὶ λειτουργίας, δηλαδή Στάση Ζωῆς, 35 αἱώνων, μέ ἕνα μόλις 2. Κρῖμα.
Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα & Στατιστική
τοῦ ΤΕΙ Δυτ. Ἑλλάδος
κανένα σχόλιο