Ὑπάρχον
πολλοί μύθοι, σχετικὰ μὲ τὸν Δημόσιο τομέα καὶ τοὺς Δημ. Ὑπαλλήλους, ποὺ
σοβαροφανεῖς ἀναλυτὲς, πολιτικοὶ καὶ μέλη τῆς Κυβέρνησης, ἀνοήτως χρησιμοποιοῦν
γιὰ νὰ καταφερθοῦν ἐναντίον τους. Μὲ τὶς πιὸ «αθῶες» ἀνοησίες, νὰ εἶναι τύπου
‘να λειτουργῆ τὸ δημόσιο μὲ ... ἰδιωτικοοικονομικὰ κριτήρια’! Πού, αὐτὸ ἀκριβῶς, εἶναι ὁ «ἐλιτισμός» στὴν
πιὸ χυδαία μορφή του. Καὶ έπειδή, λένε, δὲν μπορεῖ, τότε νὰ ξεπουλήσῃ, στούς ἰδιῶτες,
τήν ... περιουσία του! Λογική κουδοῦνι! Ποὺ ἔχουμε ἐπισημάνει πολλές φορές.
Διότι εἶναι ἄλλο
πρᾶγμα ἡ ἀναδιοργάνωση γιὰ μεγαλύτερη ἀποτελεσματικότητα καὶ ἄλλο ἡ ἐκχώρηση
δημ. τομέων στὸν ἰδιωτικό. Καὶ ὅτι ὁ κύριος ἀνασταλτικὸς παράγων εἶναι ἡ ἐμμονή
τῶν πάσης φύσεως κυβερνώντων (ὑπουργοί, πρόεδροι, ΓΓ κλπ), νὰ μὴν ἔχουν οὐσιαστικὴ
ἁρμοδιότητα οἱ Δημόσιοι Ὑπάλληλοι, πλὴν τῆς εἰσηγήσεως. Ἀλλὰ νὰ τοὺς φορτώνουν ὅλες
τὶς εὐθῦνες, ἄν κάτι στραβώσει. Δηλαδή ἄν δὲν ὑπάρχει κυβέρνηση, πάει καλιά του
τό κράτος! Μὲ ἀποκορύφωμα οἱ νόμοι ποὺ ἀπαλάσσουν τοὺς ὑπουργούς, ἀλλά ὄχι τοὺς
δημ. ὑπαλλήλους πού ἀναγκάζονταν νὰ … ὑπακούουν.
Ὑπάρχει ὅμως
καὶ μία ἄλλη ὁπτική: κάθε ἑταιρεία
προσπαθεῖ νὰ ἐξασφαλίσῃ τὰ μελλοντικὰ της ἔσοδα (καὶ νὰ διασφαλίσῃ τὰ κέρδη τῶν
ἑταίρων), μέ ἐπεκτάσεις καὶ μακρᾶς διαρκείας συμβόλαια. Πού, ὅλως τυχαίως τό προσπαθοῦν κυρίως μὲ τό ... Κράτος. Δεδομένης τῆς ζήτησης, ἀνταγωνισμοῦ ἤ
μιζας, τά κομματικά κράτη φτιάχνουν ‘ἐθνικοὺς᾽ προμηθευτές, ἐνῷ οἱ ἑταιρεῖες
ζητοῦν ἐκχώρηση -ξεπούλημα τομέων δημοσίου συμφέροντος σὲ ἰδιῶτες.
Ἔτσι σὲ τομεῖς
ὅπως ἐνέργεια, ἐπικοινωνίες, συγκοινωνίες, ὕδρευση, παιδεία, ὑγεία ἐνορχηστρώνονται
‘ἐπιθέσεις’ ἀπὸ ΜΜΕ, ἑταιρεῖες, ξένες
κυβερνήσεις (ποὺ προωθοῦν τὰ συμφέροντα τῶν δικῶν τους ἐπιχειρήσεων), ὑπερεθνικοὺς
ὀργανισμοὺς καὶ ἀπὸ διάφορες δῆθεν ‘ThinkTank’ ὀργανώσεις, ποὺ προωθοῦν πάντα τό δίπολο: δημόσιος (‘αναποτελεσματικός’)
τομέας, ἀπὸ τὴν μιά καὶ ἰδιωτικός (ἄρα ‘επιτυχῆς’) ἀπὸ τὴν ἄλλη.
Ἀνεπαίσθητα,
τὰ χωρὶς ἔρεισμα πολιτισμοῦ, ἰδίως αὐτῆς τῆς χώρας –Πόλεως, πολιτικὰ πρόσωπα,
προσχωροῦν καὶ ἐνστερνίζονται τέτοιου εἴδους ἀνόητες διακρίσεις Γιὰ τὴν ἔναντι,συνήθως, πινακίου φακῆς ἐκχώρηση
ὅλο καὶ μεγαλύτερων κομματιῶν τοῦ Δημοσίου τομέα καὶ πλούτου. Καθιστάμενα
μαριονέτες διαφόρων διευθυνόντων συμβούλων και ξένων ὑπηρεσιῶν. Ἔξοχα ο John
Kenneth Galbraith προειδοποιοῦσε, ἀπὸ τὸ 2004, ὅτι οἱ ἑταιρικὲς διοικήσεις θὰ ἐπεξέτειναν
τὸν ρόλο τους στὴν πολιτικὴ καὶ στήν κυβέρνηση.
Ὅμως, ἡ Ἑλληνική
Σκέψη ἀποδοκιμάζει τὴν λογικὴ τοῦ ‘μαύρου – άσπρου’. Ἡ διάκριση σὲ δημόσιο καὶ ἰδιωτικὸ τομέα εἶναι
ἄνευ νοήματος ἄν ἐξεταστῇ ἐπιστημονικά. Γιατὶ καὶ ὁ ἰδιωτικὸς τομέας (ἄτομα ἤ ἐπιχειρήσεις)
ὀφείλει νὰ λαμβάνει κατ᾽ἀρχὴν ὑπ᾽ ὁψιν του τὸ δημόσιο γενικὸ συμφέρον. Καὶ ὄχι
μόνο φορολογικὰ. Καὶ άντιστρόφως, τό Κράτος νὰ ἀντιλαμβάνεται τὴν ὤθηση ποὺ
δίνουν οἱ ἐπιχειρηματίες. Συνεπῶς τὰ ἐπιχειρήματα ἔνθεν καὶ ἔνθεν δὲν μποροῦν
νά βασίζονται σὲ διακρίσεις ‘κακοῦ δημόσιου - καλοῦ ιδιωτικοῦ’ ἤ ἀνάποδα, ἀλλὰ
σὲ μελετημένες, ὑπὲρ τοῦ γενικοῦ συμφέροντος (ἄμυνα, διανομή, συντήρηση,
δημογραφικὴ ἐξέλιξη, ἀναπαραγωγἠ δυναμικοῦ κλπ) ἀναγκαιότητες καὶ στρατηγικές
καὶ ὄχι βάσει τρεχουσῶν οικονομικῶν δυσκολιῶν. Ὥστε να ὁδηγοῦν σὲ ἀποφάσεις ὑπὲρ
τῆς Πόλης.
Ὅμως ἡ
«διανόηση» ὅλως περιέργως προωθεῖ μονοτόνως, στοὺς ἰθαγενεῖς, τό Washington Consensus (Οικονομικό μοντέλο), σάν τὶς 10 Βιβλικές Ἐντολές,
συσκοτίζοντας ἐναλλακτικές ὅπως πχ. τὸ Beijing Consensus (ἤ China model) ἀνάπτυξης. Ξεχνῶντας ἐπιμόνως, ὅτι τίς 10 ἐντολές τίς ἔκαναν ... 8. Ἐξωπετῶντας,
ἐκτὸς τῆς γνωστῆς 7ης καὶ τὴν 8η (οὐ κλέψεις). Καὶ τό
.. τερμἀτισαν.
Ἀλλά,
περισσότερα, συν Θεῷ, σὲ ἑπόμενο..
Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα & Στατιστική τοῦ ΤΕΙ Δυτ. Ἑλλάδος
κανένα σχόλιο