Tα επικά τραγούδια των Βαλκανίων έχουν συχνά
κρίσιμη σημασία για την κατασκευή
αμφισβητούμενων εθνικιστικών ιδεών.
Στην πραγματικότητα, τραγουδούν
μιά κοινή ιστορία.
 |
| Αλβανία (αρχείο Φράνκο Ταλιαρίνι) |
Της Μαριόλα Ρουκάι - συνέντευξη με τον Ρίγκελς Χαλίλι*
(Μετάφραση: Αλέξανδρος Ντάσκας)
Τι αφορά η πλέον πρόσφατη έρευνά σας;
Το αφετηριακό σημείο είναι μία πολύχρονη διαμάχη μεταξύ Αλβανών και Γιουγκοσλάβων σχετικά με την πατρότητα των επικών τραγουδιών Κρέσνικ. Προσπάθησα να αναλύσω τις πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές ρίζες της. Αυτά τα φαινόμενα είναι πολύ σημαντικά για την κατανόηση του σχηματισμού των νεωτερικών εθνών στα Βαλκάνια και στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, και η μετάβαση από την προφορική διαπροσωπική επικοινωνία στην γραφή, την τυπογραφία και το ραδιόφωνο.
Μιά τέτοια μετάβαση πυροδοτεί τεράστιες κοινωνικές αλλαγές. Επιπλέον, αυτά τα τραγούδια είναι ζωτικής σημασίας κατά το στάδιο όπου οι εθνοτικές ή εθνικές ομάδες εισέρχονται σε μία διαδικασία που θα τις οδηγήσει να καταστούν νεωτερικά έθνη - για τα Βαλκάνια, αυτή η διαδικασία ξεκίνησε στο τέλος του 18ου αιώνα, αλλά κυρίως χαρακτηρίζει τον 19ο, τον 20ο, ακόμα και τον 21ο αιώνα. Σε αυτή την διαδικασία έχουμε την εθνικοποίηση των τοπικών παραδόσεων ή πτυχών του πνευματικού και υλικού πολιτισμού σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, και την ενοποίησή τους.
Τι εννοείτε ως διαμάχη μεταξύ Αλβανών και Γιουγκοσλάβων σχετικά με τα επικά τραγούδια;
Αφορά την πνευματική πατρότητα. Αυτό που με ενδιαφέρει, ωστόσο, δεν είναι ποιός τραγούδησε τα τραγούδια αυτά πρώτος, αλλά τι έχει συμβεί με αυτά τα τραγούδια από τη στιγμή που το gusle / lahuta (λαουτο) έχουν καταστεί εθνικά σύμβολα, δηλαδή η Αλβανική lahuta και η gusla των Νοτίων Σλάβων. Σε κάθε περίπτωση, όποιος κι αν πήρε πρώτος στο χέρι αυτά τα μουσικά όργανα οπωσδήποτε δεν ήταν ούτε Αλβανός ούτε Σέρβος όπως τους γνωρίζουμε σήμερα.
Ποιά περιοχή τραγουδούν αυτά τα έπη;
Τμήμα της βόρειας Αλβανίας, του Κοσόβου και του δυτικού τμήματος του νοτίου Σαντζακίου. Χάρη σε συγγράμματα και λογοτεχνικές προσαρμογές για παιδιά από τον Μίστρους Κούτελι και σε ταινίες και βίντεο στο Youtube, αυτή η παράδοση δεν λειτουργεί πλέον στην Αλβανία σε τοπικό επίπεδο αλλά στο εθνικό. Ο Muji και ο Halil δεν είναι πλέον ήρωες των τραγουδιών της ορεινής περιοχής των Κελμέντι, αλλά έχουν γίνει Αλβανοί εθνικοί ήρωες, έκφραση της ζωτικότητας του έθνους. Η lahuta - ή gusla - έχει γίνει εθνικό σύμβολο, ενσωματούμενο ακόμα και από συγκροτήματα χιπ-χοπ όπως η Etnoengjuj.
Αυτά τα τραγούδια εξελίχθηκαν σε εποχές που η προφορική παράδοση κυριαρχούσε, και στη συνέχεια συλλέχθηκαν με βάση ορισμένα κριτήρια ένταξης σε Κανόνα και ενοποίησης, εθνικοποιήθηκαν και πολιτικοποιήθηκαν - ειδικά στο πλαίσιο των Σερβο-Αλβανικών σχέσεων στο Κοσσυφοπέδιο κατά τον 20ο αιώνα.
Τι σας ενέπνευσε να ασχοληθείτε με αυτό το ζήτημα;
Ανέκαθεν ενδιαφερόμουν πολύ για τις Σερβο-Αλβανικές σχέσεις. Άρχισα να σκέφτομαι γύρω από αυτό το θέμα καθώς σπούδαζα φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Εκρέμ Τσαμπέι στην πόλη μου, το Αργυρόκαστρο. Αλλά ξεκίνησα να εργάζομαι πραγματικά πάνω σε αυτό το ζήτημα μετά τις σπουδές μου στη Βαρσοβία και αφού έμαθα καλά τη σερβική γλώσσα. Δυστυχώς, λίγοι Αλβανοί ακαδημαϊκοί μιλούν τη Σερβική και το αντίστροφο, εκτός από την παλαιότερη γενιά ακαδημαϊκών στο Κοσσυφοπέδιο. Η γνώση της Σερβικής μου επέτρεψε να διεξάγω έρευνα στις περιοχές της Ρουγκόβα (στο Κοσσυφοπέδιο), του Σαντζακίου και του Μαυροβουνίου.
Πότε δημιουργήθηκαν αυτοί οι κύκλοι επικών τραγουδιών;
Δεν υπάρχουν σαφή στοιχεία. Οι Σέρβοι λόγιοι τους συσχετίζουν με τα γεγονότα της Vojna Krajina, στο σύνορο μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων. Οι Αλβανοί λόγιοι, από την άλλη πλευρά, πιστεύουν ότι αυτά τα τραγούδια είναι παλαιότερα και ότι αντανακλούν συγκρούσεις μεταξύ πρωτο-Αλβανών και Σλάβων.
Αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι αυτά τα τραγούδια αφηγούνται αλληλοεπικαλυπτόμενες περιόδους, καθώς αντανακλούν την πραγματικότητα των καιρών τους. Για παράδειγμα, ορισμένα τραγούδια μιλούν για μάχες που έλαβαν χώρα με παγωμένα, μεσαιωνικά όπλα αντί για πυροβόλα. Αυτό τα τοποθετεί χρονολογικά σε μία περίοδο πριν από τον 15ο αιώνα, καθώς γνωρίζουμε ότι τα πυροβόλα όπλα διαδόθηκαν στα Βαλκάνια μετά τον 16ο αιώνα.
Ποιές είναι οι ομοιότητες μεταξύ αλβανικών και σερβικών τραγουδιών;
Εδώ πρέπει να ομαδοποιήσουμε τα σερβικά και αλβανικά τραγούδια στη μία πλευρά και τα βοσνιακά και μαυροβουνιακά στην άλλη. Οι ήρωες είναι ο Muj και ο Halil. Στα σερβικά και αλβανικά τραγούδια, ο Muj και ο Halil είναι οι κύριοι ήρωες, ενώ στα βοσνιακά μπορεί να είναι και δευτερεύοντες. Εκείνο που τα έπη αυτά έχουν κοινό είναι ότι πρόκειται για μονοφωνικά τραγούδια, συνοδευόμενα από τη lahuta / gusla. Έπειτα, από μορφολογικής απόψεως, υπήρχαν ορισμένες τοπικές παραλλαγές.
Τι παρήγαγε τα κοινά στοιχεία;
Κυρίως η γεωγραφική εγγύτητα, αλλά στο επόμενο βιβλίο μου θα προσπαθήσω να καταδείξω ότι αυτές οι κοινές τάσεις πηγάζουν από μία βαθεία, ακόμη και τρίγλωσση συμβίωση μεταξύ Σλάβων και Αλβανών στα Βαλκάνια κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, όπως έχει περιγραφεί πολύ καλά από τον Μιλάν Σουφλάυ σχετικά με τον ύστερο Μεσαίωνα.
Είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η συμβίωση μεταξύ Αλβανών και Σλάβων στον νότο συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, ακολουθώντας όμως θρησκευτικές κατηγοριοποιήσεις - Αλβανοί, Βόσνιοι και Μαυροβούνιοι Μουσουλμάνοι εναντίον Αλβανών, Σέρβων, Μαυροβουνίων και Βοσνίων Χριστιανών.
Το σημείο συνάντησης αυτών των παραδόσεων ήταν η περιοχή του Σαντζακίου, όπου ο Μίλμαν Πάρρυ και ο Άλμπερτ Λόρντι βρήκαν Βόσνιους και Μουσουλμάνους Αλβανούς δίγλωσσους τραγουδιστές τόσο πριν όσο και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνάντησα και εγώ δίγλωσσους τραγουδιστές το καλοκαίρι του 2006, αλλά τότε τραγουδούσαν λυρικά, ελαφρά τραγούδια.
Έχουν οι Σέρβοι και οι Αλβανοί συνείδηση αυτών των κοινών στοιχείων;
Οι πολιτιστικές ελίτ έχουν συνείδηση τόσο των κοινών στοιχείων όσο και των διαφορών, και λιγότερο οι συνήθεις αναγνώστες. Αλλά συχνά αυτές οι πτυχές διαστρεβλώνονται εξαιτίας στερεοτύπων, συγκεκριμένων πολιτικών καταστάσεων και της έλλειψης γνώσεως που σχετίζεται με το γεγονός ότι οι Αλβανοί, Σέρβοι και Βόσνιοι λόγιοι δεν κατανοούν την γλώσσα αυτών με τους οποίους έρχονται σε διαλογική αντιπαράθεση. Έτυχε να ακούσω επιστημονικές ομιλίες γεμάτες πάθος και λογοτεχνικές μεταφορές αλλά με ελάχιστη επιστήμη και λογικά επιχειρήματα. Μιλώ ιδιαίτερα για τους Αλβανούς.
Πώς αυτοί οι κύκλοι τραγουδιών έγιναν η βάση για τον σχηματισμό εθνικών ταυτοτήτων;
Στην περίπτωση των Σέρβων ως εθνικής ομάδας ή ως έθνους, μεταξύ της μάχης του Κοσσυφοπεδίου και του πρώιμου 19ου αιώνα. Τα τραγούδια θεωρήθηκαν αρχικά ως ιστορική πηγή, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αποτέλεσαν τη βάση της σερβικής εθνικής ιδεολογίας. Τα τραγούδια σχετικά με τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου έχουν δημιουργήσει τον νεώτερο μύθο των Σέρβων του Κοσόβου από τον 19ο αιώνα. Μεταξύ του 19ου και του 20ου αιώνα, τα τραγούδια θεωρήθηκαν ως πηγή έμπνευσης, καθώς η Σερβία επιχειρούσε να νομιμοποιήσει τις εδαφικές της φιλοδοξίες στο Κοσσυφοπέδιο, την Μακεδονία και τη βόρεια Αλβανία.
Από την άλλη πλευρά, τα τραγούδια των Αλβανών έγιναν τμήμα του αλβανικού εθνικού πολιτισμού μόλις το 1930 και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στο πλαίσιο των εξελίξεων στο Κόσοβο. Οι Αλβανοί λόγιοι επικεντρώθηκαν κυρίως στους πολεμιστές Κρέσνικ και συνέδεσαν το ζήτημα με την προέλευση των Αλβανών. Το επιχείρημα ήταν απλό: τα τραγούδια είναι παλιά και αλβανικά, το οποίο καταδηλοί την αυτοχθονία των Αλβανών στα Βαλκάνια.
Και οι δύο θεωρίες έχουν ως βάση τους την παραδοχή ότι τα τραγούδια είναι τμήμα της πολιτιστικής ταυτότητας του έθνους. Ωστόσο, αρκετά ζητήματα πρέπει να αντιμετωπιστούν: για παράδειγμα, στον κύκλο του Βουκ Κάρατζιτς δεν υπάρχει τραγούδι που περιγράφει τη μάχη του Κοσσυφοπεδίου. Ο κύκλος του Κοσόβου περιγράφει τη στιγμή πριν και μετά τη μάχη, αλλά όχι την ίδια τη μάχη.
Ενώ τα αλβανικά τραγούδια επικεντρώνονται στη μάχη ως μία σύγκρουση μεταξύ του σουλτάνου Μουράτ και του Μίλος Όμπιλιτς, τα σερβικά τραγούδια αναφέρονται στην Ιστορία, αλλά δεν είναι Ιστορία, όπως έχει επισημανθεί από πολλούς Σέρβους ακαδημαϊκούς, όπως ο Ιλαρίων Ρούβαρατς, ο Μίοντραγκ Πόποβιτς και ο Ιβάν Τσόλοβιτς. Τα αλβανικά τραγούδια μιλούν περισσότερο για την γη και για λιβάδια, παρά για μάχες στο όνομα του έθνους, και έχουν έναν τοπικό χαρακτήρα, παρά το γεγονός ότι η γεωγραφία τους είναι ευρύτατη και ορισμένες φορές περιλαμβάνει ακόμα και τη Μόσχα ή τη Βαγδάτη.
Ποιά είναι η ετυμολογία της λέξης Κρέσνικ;
Υπάρχουν αρκετές θεωρίες σχετικά με αυτό το θέμα. Οι Γιουγκοσλάβοι και στη συνέχεια οι Σέρβοι λόγιοι εντόπιζαν την προέλευση του όρου στη λέξη "Κράισνικ", που σημαίνει πολεμιστής της Κράινα. Κράινα σημαίνει περιοχή, που στην περίπτωση αυτή αναφέρεται στη διασυνοριακή περιοχή της επικράτειας των Αψβούργων, το σημερινό κροατο-βοσνιακό σύνορο. Οι Αλβανοί, από την άλλη πλευρά, εξηγούν τον όρο με την αλβανική λέξη "Κρέστα" (κορυφή), καθώς αυτοί οι πολεμιστές ζούσαν σε μία ορεινή περιοχή. Κατά την άποψή μου, η αλβανική εξήγηση δεν είναι ορθή.
Πώς εμφανίζονται οι σερβο-αλβανικές σχέσεις σε αυτά τα τραγούδια;
Δεν ξέρω αν μπορούμε να μιλήσουμε για σερβο-αλβανικές σχέσεις στα έπη μέχρι τον 19ο αιώνα. Φυσικά εμφανίζονται σε μεγάλη έκταση στην Ιστορία, ειδικά στο Κόσοβο, αλλά όχι στον θρύλο. Τα τραγούδια δεν γνωρίζουν την αρχή του έθνους και εξ αυτού του λόγου δεν αναγνωρίζουν ούτε σερβικό ούτε αλβανικό έθνος. Η λέξη "Αλβανός" (shqip) εμφανίζεται μόλις μία φορά στη συλλογή "Visaret και Κοmbit", εκδοθείσα από τους λογίους Παλάι και Κούρτι το 1937, ενώ οι αντίπαλοι των Κρέσνικ είναι Σλάβοι, shkje.
Τι σημαίνει "shkje";
Ο όρος προέρχεται από τη λατινική λέξη "slavus" και ως εκ τούτου σημαίνει Σλαβικός. Χρησιμοποιείται σήμερα από τους Αλβανούς για να δηλώσει όλους τους Σλάβους, ή ακόμη τους Ορθοδόξους. Στο Κοσσυφοπέδιο ο όρος έχει σήμερα ορισμένες αρνητικές συνδηλώσεις, όπως η λέξη Shqiptari στην Σερβία.
Άρα, αυτή η αντίθεση Κρέσνικ/Shkje περιέχει ένα ίχνος του αποκαλούμενου αταβιστικού μίσους, όπως ισχυρίζονται οι εθνικιστές;
Όχι, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για αρχαίο μίσος σε αυτά τα τραγούδια - στην πραγματικότητα, ο αντίπαλος πολεμιστής εγκωμιάζεται με τον ίδιο τρόπο που εγκωμιάζεται και ο βασικός ήρωας. Αυτό που τα καθιστά "ρητορική μίσους" είναι η ερμηνεία, η σύνδεση με τα σύγχρονα πολιτικά, εθνικά και εθνικιστικά πλαίσια.
*Ο Ρίγκελς Χαλίλι, ειδικός στη σλαβική και αλβανική λαογραφία, είναι επίκουρος καθηγητής στο Κέντρο Ανατολικοευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας και στο Ινστιτούτο Σλαβικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τόρουν, στην Πολωνία. Πρόσφατα δημοσίευσε μία συγκριτική μελέτη των σερβικών και αλβανικών εθνικών επικών τραγουδιών, δίνοντας έμφαση στα κοινά τους σημεία και στη λειτουργία τους στον σχηματισμό των αντιστοίχων εθνών.
("Osservatorio Balcani e Caucaso" - "Παρατηρητήριο Βαλκανίων και Καυκάσου", 31.05.2013)
**************
Epic songs of the Balkans have often been key in the construction of controversial nationalist ideas. In fact, they sing a common history
By Marjola Rukaj - interview with Rigels Halili
What is your most recent study about?
The starting point is the multi-year controversy between the Albanians and the Yugoslavs on the authorship of the Kreshnik epic songs. I tried to analyse its political, social and cultural roots. These phenomena are very important for understanding the formation of modern nations in the Balkans and in Central and Eastern Europe, and the transition from oral interpersonal communication to writing, printing, and radio.
Such transition involves huge social changes. In addition, these songs are crucial at the stage where the ethnic or national groups initiate a process that will lead them to become modern nations – for the Balkans, this process began at the end of the 18th century, but mostly characterises the 19th, 20th, and even 21st century. In this process we have the nationalisation of local traditions or aspects of spiritual and material culture at the local and regional level, and their unification.
What do you mean by controversy between the Albanians and the Yugoslavs on epic songs?
It is about authorship. What I care about, however, is not who sang these songs first, but what has happened with these songs once the gusle / lahute have become national "tools", i.e. the Albanian lahuta and the gusla of the South Slavs. Anyway, whoever took these instruments in hand first was certainly neither Albanian nor Serbian as we know them today.
Which region do these epic songs sing?
Part of northern Albania, Kosovo, and the western part of southern Sandžak. Thanks to textbooks and literary adaptations for children by Mistrush Kuteli, and to films and clips on Youtube, this tradition no longer operates in Albania at the local level, but at the national one. Muji and Halil are no longer heroes of the songs of the mountainous area of Kelmendi, but have become Albanian national heroes, expression of the vitality of the nation. The lahuta – or gusla – has become a national symbol, integrated even by hip hop groups such as Etnoengjuj.
These songs were developed in the days when oral tradition dominated, and then were collected according to certain criteria of canonization and unification, nationalized, and politicized – especially in the context of Serbian-Albanian relations in Kosovo in the 20th century.
What inspired you to engage with this issue?
I have always been very interested in Serbian-Albanian relations. I started thinking about this topic when I studied philology at the University Eqrem Cabej in my city, Gjirokastra. But I started to actually work on it after my studies in Warsaw and after learning the Serbian language well. Regrettably, few Albanian scholars speak Serbian and vice versa, except for the older generation of academics in Kosovo. The knowledge of Serbian has allowed me to do research in the areas of Rugova (Kosovo), Sandžak, and Montenegro.
When were these cycles of epic songs created?
There is no clear evidence. Serbian scholars relate them to the events of Vojna Krajina, on the border between the Ottoman Empire and the Hapsburg Empire. Albanian scholars, on the other hand, believe these songs to be older and to reflect conflicts between proto-Albanians and Slavs.
What we can say with certainty is that these songs narrate various overlapping periods, since they reflect the reality of their times. For example, some songs tell of battles that took place with cold, medieval weapons rather than firearms. This dates them back to a period prior to the 15th century, since we know that firearms spread in the Balkans after the 16th century.
What are the similarities between Albanian and Serbian songs?
Here we need to group Serbian and Albanians songs on one side, and Bosnian and Montenegrin ones on the other. The heroes are Muj and Halil. In Serbian and Albanians songs, Muj and Halil are the main heroes, while in the Bosnian ones they can also be secondary. What these epic songs have in common is that they are monophonic, accompanied by the lahuta / gusla. Then, from the formal point of view, there are some regional variations.
What produced the commonalities?
Primarily the geographical proximity, but in my next book I will try to show that these common traits also stem from a deep, even trilingual symbiosis among Slavs and Albanians in the Balkans during the Ottoman rule, as described very well by Milan Sufflay as regards the late Middle Ages.
I am convinced that the symbiosis between Albanians and Slavs of the south continued during the Ottoman rule, but following religious categories – Albanian, Bosnian, and Montenegrin Muslims vs. Albanian, Serbian, Montenegrin, and Bosnian Christians.
The meeting point of these traditions was the Sandzak region, where Milman Parry and Albert Lordi found Bosnian and Muslim Albanian bilingual singers both before and after the Second World War. I also met bilingual singers in the summer of 2006, but they then sang lyrical, light songs.
Are Serbs and Albanians aware of of these commonalities?
Cultural elites are aware of commonalities as well as of the differences, less so the ordinary readers. But often these aspects are distorted because of stereotypes, certain political situations, and lack of knowledge related to the fact that Albanian, Serbian, and Bosnian scholars typically do not read the language of those with whom they debate. I happened to hear scientific speeches full of pathos and literary transfigurations, but with little science and rational arguments. I especially speak of Albanians.
How did these song cycles become the basis for the formation of national identities?
In the case of Serbs as an ethnic group or as a nation, between the battle of Kosovo and the early 19thcentury. Songs are initially seen as a historical source, and this is why they became the basis of Serbian national ideology. The songs about the Battle of Kosovo have created the modern myth of Kosovo Serbs since the 19th century. Between the 19th and 20th century, songs were seen as a source of inspiration while Serbia sought to legitimize its territorial ambitions in Kosovo, Macedonia, and northern Albania.
On the other hand, the songs of the Albanians became part of Albanian national culture only in 1930 and after the Second World War, in the context of developments in Kosovo. Albanian scholars have focused mainly on the Kreshnik warriors and connected the issue with the origin of Albanians. The argument was simple: the songs are old and Albanian, which demonstrates Albanians' autochthony in the Balkans.
Both theories are based on the assumption that songs are part of a nation's cultural identity. Yet, several issues should be addressed: for example, in the cycle of Vuk Karadžić there is no song that describes the Battle of Kosovo. The cycle of Kosovo describes the moment before and after the battle, but not the battle itself.
While Albanian songs focus on the battle as a clash between the sultan Murat and Miloš Obilić, Serbian songs refer to history but are not history, as highlighted by many Serbian scholars, such as Hilarion Ruvarac, Miodrag Popović, and Ivan Čolović. Albanian songs mostly tell of land and pastures, rather than battles in the name of the nation, and have a local character, though their geography is very broad and sometimes encompasses even Moscow and Baghdad.
What is the etymology of the word Kreshnik?
There are different theories in this regard. Yugoslav and then Serbian scholars traced back the origin of the term to the word Krajišnik, warrior of Krajina. Krajina means region, in this case referring to the cross-border region of the Hapsburg territory, now the Croatian-Bosnian border. Albanians, on the other hand, explain the term with the Albanian word Kreshta (top), since these warriors lived in a mountainous area. In my opinion, the Albanian explanation is not correct.
How do Serbian-Albanian relations emerge in these songs?
I do not know if we can speak of Serbian-Albanian relations in epic songs until the 19th century. Of course, they appear widely in history, especially in Kosovo, but not in the legend. Songs do not know the principle of the nation and therefore do not recognize neither a Serbian nor an Albanian nation. The word "Albanian" (shqip) appears only once in the collection "Visaret and Kombit" published by the scholars Palaj and Kurti, in 1937, while opponents of Kreshniks are Slavs, shkje.
What does "shkje" mean?
The term derives from the Latin "slavus" and thus means Slavic. It is now used by Albanians to indicate all Slavs, even Orthodox. In Kosovo today the term has some negative connotations, like Shqiptari in Serbia.
So, does this Kreshnik/Shkje opposition contain a trace of the so-called atavistic hatred as nationalists argue?
No, one can not speak of ancient hatred in these songs – in fact, the rival warrior is praised in the same way the main hero is. What makes them "hate speech" is the interpretation, the connection with the modern political, national, or nationalist contexts.
* Rigels Halili, Slav and Albanian folklorist, is an associate professor in the Centre for Eastern European Studies at the University of Warsaw and the Institute of Slavic Philology at the University of Torun, in Poland. He recently published a comparative study of Serbian and Albanian national epic songs, emphasising their commonalities and their function in the formation of the respective nations.
* Rigels Halili, Slav and Albanian folklorist, is an associate professor in the Centre for Eastern European Studies at the University of Warsaw and the Institute of Slavic Philology at the University of Torun, in Poland. He recently published a comparative study of Serbian and Albanian national epic songs, emphasising their commonalities and their function in the formation of the respective nations.
Σχετικά με τον συντάκτη της ανάρτησης:
Ο Αλέξανδρος Ντάσκας είναι Δικηγόρος Αθηνών και ένας από τους συνδιαχειριστές του ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ.
κανένα σχόλιο