Διαχρονικό μυστήριο μ’ὅλες ἐτοῦτες τὶς μνημονιακές κυβερνήσεις
καὶ τὸν ἑσμὸ τῶν βουλευτάδων ποὺ τὶς στηρίζουν. Ἔχουν πάντα, σὰν κοινό
χαρακτηριστικό τους, τὴν ἀποστροφὴ καὶ μῖσος πρὸς τὴν Ἐκκλησία καί ὅ,τι αὐτὴ
συμβολίζει ἤ πράττει. Ἀπὸ Νουδοῦλες μέχρι Σύριζαίους καὶ ψευδοαντιεξουσιαστές τῆς
βόλεψης. Τό ἴδιο καί οἱ σαλοκοσμῖτες τοῦ Περισσοῦ. Προσέξτε: ὄχι γενικῶς γιὰ
κάθε «ἐκκλησία» ἤ θρησκεία, ἀλλά εἰδικῶς γιὰ τὴν Ἀνατολική Ὀρθόδοξη Καθολική καὶ
Ἀποστολική Ἐκκλησία καὶ ἰδιαίτατα γιὰ τὴν Αὐτοκέφαλη, Ἀρχιεπισκοπὴ ἤ Ἑκκλησία,
τῆς Ἑλλάδος.
Ἕνα δεύτερο χαρακτηριστικό
τους, εἶναι ἡ βαθυτάτη ἀποστροφή τους στὴν Ἑλληνική γλῶσσα καί τὸν πολιτισμό, δηλαδή
τὴν Ἐκκλησία τοῦ Δήμου, ποὺ ἐξεπήγασε ἀπὸ αὐτήν. Καί γιατί αὐτό; Διότι ὁ
συνδυασμός Ἑλληνισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας εἶναι κυριολεκτικά πυρηνικός. Ἀφοῦ
μπολιάζει, λογικό καί θυμικό τοῦ ἀνθρώπου, τό ἐνδότερο Εἶναι τῆς ὕπαρξης, μέ
πυρηνικὰ ἀντισώματα ἐλευθερίας (ἀτομικῆς, κοινωνικῆς, πολιτικῆς) καὶ ἀποστροφῆς
κάθε ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας, ἄν δὲν διακονῇ.
Ἡ Ἑλληνικὴ Σκέψη ἐπετέθη
στὴν μυθολογικὴ αἱματοσυγγενικὴ πυραμίδα, εἰσάγοντας τὴν ἰδιότητα τοῦ πολίτη, ποὺ
αὐτομάτως καθιερώνει τὴν ἰσότητα ἀπέναντι στοὺς Νόμους καὶ τὴν Πολιτεία. Ἡ Ὀρθοδοξία διέλυσε κάθε ὑπολειπόμενη
διάκριση σὲ προνομιούχους καὶ μή. Παράλληλα ἀμφότερες εἰσήγαγαν την ἔννοια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ
Σώματος καὶ τήν, ὑπ’ αὐτοῦ, ἀναζήτηση τοῦ «ἀληθεύειν». Ἀπορρίπτουν κάθε ἱεραρχία
καὶ ἀναγνωρίζουν ὅτι, χωρίς ἀνατροπή τοῦ ἐξουσιαστικοῦ φαινομένου, δὲν ὑπάρχει ἐκκλησιαστικό
γεγονός. Ἰδιαίτερα ἡ Ὀρθοδοξία «..δὲν γνωρίζει τὴν ὑποταγὴ τῆς ζωῆς στὴν ‘ὀρθολογική’
ἀρχή τῆς πλειοψηφίας ἤ στὴν τυρρανικὴ αὐθαιρεσία τῆς μειοψηφίας»
Κι’ ἐνῷ ὅλοι μαζί
οἱ προπάτορές μας, καταδικάζουν τὴν ἐξουσία νὰ ἔχῃ νομιμότητα, μόνον ἐφ’ ὅσον
διακονεῖ, δεκάδες, ‘νομπελίστες’ καὶ μή, ‘οἰκονομολόγοι’ παλαιο- νεο- ταξικῆς ὑφῆς καὶ Βρυξελλιώτικα ἱερατεῖα, καθώρισαν ἑαυτούς
ὡς ‘δικαιούχους’ τῆς ‘ἐπιχείρησης ἐκμετάλλευσης’, τρώγοντας ἐνσυνείδητα τὴν
‘υπεραξία’ ἑκατομμυρίων ἀνθρωπίνων Ὅντων. Χωρίς κανένα προβληματισμό, προσπαθοῦν
μὲ νύχια καὶ δόντια, νὰ ἀπογυμνώσουν τὴν πολιτικὴ οἰκονομία, δηλαδὴ τὴν
δικαιοσύνη νομῆς ἥγουν διανομῆς, ἀπό ὁντολογικά περιεχόμενα καὶ ἄλλα τέτοια
πατερικά ‘ἐνοχλητικά’, γιὰ τὴν ‘σκέψη’ τοῦ μεταλλαχθέντος, ἀπό τὴν Δυτικὴ ὁντολογία
τῆς ‘ἀτομικότητος’, πολίτη. Ποὺ ἀποδέχεται φεουδαλικοῦ τύπου, πολιτικά καὶ
θρησκευτικά καθεστῶτα κι’ὄχι Ἑκκλησίες. Τὰ ὁποῖα ἀπαξιοῦν τό Πρόσωπο.
Πῶς νὰ συνυπάρξουν, μέ τό «Διό δεῖ ἔπεσθαι τῶ κοινῷ, ὅπου
πἀντες συνομολογοῦσι καὶ ἕκαστος προσεπιμαρτυρεῖ» ὅπως βροντοφωνάζει ἡ Ἑλληνικὴ
Πολιτεία. Ἤ μέ τὸ «Τιμῆς ἡγοράσθητε, ὥστε μὴ γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων» τοῦ Ἀποστόλου
Παύλου (Κορινθ.Α’7,23). Γι’αὐτὸ καὶ προσπαθοῦν, μέ τούς τοποτηρητές τους, νὰ
σβύσουν ἀπὸ προσώπου γῆς, τὴν Ἑλληνικὴ καὶ Ὀρθόδοξη Σκέψη. Διότι δημιουργεῖ αὐτεξούσιους,
ἐλευθέρους, ἐκκλησιαζόμενους πολιτικά καὶ θρησκευτικά, ἀνθρώπους.
Γι’αὐτὸ καὶ δὲν φαίνεται νὰ ὑπάρχῃ διέξοδος ἀπό τὴν
μόνιμη κρίση, ἐφ’ ὅσον δὲν ὑπάρχει ἐπαναφορά τοῦ ἑλληνικοῦ ὑποδείγματος. Ὡς
μόνου ἀντίβαρου ἔναντι τῆς νεωτερικῆς Δύσης, στὴν ὁποία προσεύχονται οἱ ντόπιοι
‘ἐκσυγχρονιστές’ καὶ ἡρακληδεῖς τῆς Εὐρωπαίας κενολογίας, χωρίς κἄν νὰ διερωτῶνται
γιὰ τὴν θεμελιώδη διαφορὰ τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Λόγου, καθ’ ὅλην τὴν ‘ἀργόσυρτη
διάρκειά του’, ἀπό τοὺς Κρητο Μηκυναϊκούς Χρόνους μέχρι τὶς παρυφὲς τοῦ 21ου
Αἰῶνος. Τέσσερις χιλιάδες χρόνια τώρα.
Ἀλλά, «μεταξύ μας, θὰ ἤθελα νὰ φωνάξῳ, ἀλίμονο στὴν Ἑλλάδα
ἀπὸ τὰ πανεπιστήμια τῆς Ἑσπερίας, ποὺ τὰ τρωκτικά της ροκανίζουν κιόλας τὰ
βάθρα της» ἀφηγεῖται ὁ Ὁδυσσέας Ἐλύτης ἀπὸ τό “Χρονικό μιᾶς δεκαετίας”.
Τοῦ
Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητοῦ
Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα & Στατιστική τοῦ ΤΕΙ Δυτ. Ἑλλάδος
κανένα σχόλιο