Ὅποτε ἀκούω, συνήθως σέ συνεντεύξεις ἤ δηλὠσεις, τό «ἐμεῖς οἱ πολιτικοί» ἀπό
τούς 'πολιτικούς', μέ πιάνει ἕνα κάτι περίεργο. Κοκκινίζει τό ὀπτικό πεδίο, γύρω
μου, χειρότερα κι ἀπὸ τὶς παρελάσεις τῆς μαρξιστικῆς Σοβιετίας. Τό νευρικό μου
σύστημα ἀρχίζει νὰ τινάζεται σάν σέ κομπρεσέρ καί τά χέρια μου ἀποκτοῦν μιὰ ἐπικίνδυνη
ἀνεξαρτησία ἐκτινασσόμενα πρός τὸ μέρος τους.
Εὐτυχῶς (ἤ δυστυχῶς) ποὺ τὰ ἐρτζιανά
καί ἡ τηλοψία καθοριζουν, αὐτόματα, ἀπόστάσεις ἀσφαλείας, μέ συνήθη θύματα μόνο
τίς συσκευὲς τηλεόρασης καί τὴν νευρική μας κατάσταση. Ἄ, καὶ τὴν Δημοκρατία,
βεβαίως, βεβαίως, γιά νὰ λέμε τὰ
πράγματα μέ τ’ὄνομά τους.
Διότι, ἀντιλαμβάνεσθε τὸ παιχνιδάκι τοῦ συρφετοῦ αὐτοῦ; Μέ αὐτὴν τὴν ἁπλῆ, ἀθῶα
φρασούλα, χτίζουν ἕνα ἀδιαπέραστο τοῖχος, μεταξύ πολιτῶν καὶ ἐξουσίας. Καί ἔχουμε
τό παράδοξο, οἱ Πολῖτες αὐτῆς τῆς χώρας νὰ δέχωνται νὰ ὑποβιβάζονται σέ ἁπλούς
παῖκτες ξυστοῦ, ποὺ βγάζουν κάθε τόσα χρόνια ,κάποιους ἀντιπροσώπους, στούς ὁποίους
ἐκχωροῦν ἐν λευκῷ, ἀνεκκλήτως καί πλήρως, τήν πολιτική διακυβέρνηση. Καί
μάλιστα μέ ἀκαταδίωκτο καί ἰσόβια ἀσυλία, γιὰ ἀποφάσεις ἤ παραλείψεις των διά τῆς
ψήφου των..
Οὶ Ἕλληνες πρόγονοὶ μας, ἀπέρριπταν πολιτκούς καί κόμματα ὄχι γιατὶ ἦταν
λιγώτερο ‘δημοκρᾶτες’, ἀλλὰ γιατὶ δὲν ἐδέχοντο τὴν ‘ἀντιπροσώπευση’ ἑνὸς
πολίτη. Ἡ δημοκρατία λειτουργοῦσε μὲ τὴν «ἐννόμως βουλευομένη Ἐκκλησία τοῦ
Δήμου..» (Βλ. Θ.Ζίακα:‘Πατριδεγωφάγος, Ἁρμὸς, 2012) καὶ ὄχι μὲσῳ χορήγησης ἀντιπροσωπευτικότητος,
ἀπὸ τὸν –καταστᾶντα ἰδιώτη, πολίτη.
Ὡς ἐκ τούτου ἡ «ἀντιπροσώπευση» ἀντιδιαστέλλεται πρός τὴν Δημοκρατία καί εἶναι
ἀπολύτως ἀσύμβατη μέ τήν πολιτική ἐλευθερία. Σήμερα τό Σῶμα τῶν Πολιτῶν παύει νὰ
εἶναι φορέας καί νομέας τῆς πολιτικῆς. Τὸν ρόλο αὐτό ὑφαρπάζουν οἱ «πολιτικοί».
Καὶ ἀπὸ ἁπλοί ὑπηρέτες τοῦ κοινωνικοῦ σώματος μετατρέπονται σὲ διῶκτες του καί ἀπομάκρυνσής
του ἀπό τήν ἄσκηση πολιτικῆς.
Τὸ σημερινὸ εἶδος τῆς δῆθεν δημοκρατίας, «διαφωτιστικῆς» κοπῆς, άχνᾶ
προσεγγίζει στὴν ἀρχαία ‘αἰσυμνητεία’, μιὰ ἐξουσιοδότηση ἐκτάκτου ἀνἀγκης γιὰ
μικρὸ διάστημα, ποὺ, ἀκόμη καὶ αὐτὴν, ὁ Ἀριστοτέλης
ὠνόμαζε «αἱρετὴ τυρρανίδα». Καί ποὺ βέβαια
ἄν δὲν πετύχαινε ὀ Αἱσυμνήτης τὴν εἶχε βάψει. Ὅπως ἄλλωστε καί κάθε ἡγέτης,
κυβερνήτης, στρατηγός τους κτλ. Γιὰ νὰ ξέρουμε τί λέμε.
Αὐτὸ ποὺ προεῖδε ὁ Σταγειρήτης, τὴν ἄμεση διολὶσθηση τοῦ πολιτικοῦ
συστήματος σὲ συστημικὴ τυρρανίδα, οἱ δικοὶ μας πολιτικοὶ καμώνονται πῶς δὲν
βλέπουν. Μάλιστα προβάλλουν τὸ θέμα τῶν ἰδεολογικῶν διαφορῶν. Ἡ ‘ἰδεολογία’ τῶν πολιτικῶν αὐτῶν δὲν εἶναι
παρὰ ἡ ὑπὸ τῆς κομματικῆς τεχνοδομῆς, συγκάλυψη, ἀπὸ τὴν ἐκλογικὴ ἀγέλη, τῆς
προσπάθειας ἐξυπηρέτησης τοῦ ‘μερικοῦ’ (ἐξ ἀντικειμένου) συμφέροντος, μὲ ἤ μὴ
κατάληψη τῆς ἐξουσίας. Τὸ μερικὸ συμφέρον ὁρίζεται, φυσικά, μόνον ἀπὸ τὸν ἀρχηγὸ
καὶ ὁτι περισσέψει ὁρίζεται ἀπὸ τὴν κομματικὴ διανόηση, εὶς βάρος τῶν μελῶν καὶ
ἐν συνεχείᾳ αὐτῶν εὶς βὰρος τῶν πολιτῶν κ.ο.κ.
Αὐτὰ τὰ συμφέροντα, ἐπειδὴ σπανίως ταυτίζονται μὲ τὸ γενικὸ συμφέρον, ἀπαιτοῦν
μὲ τὴν σειρὰ τους, τὴν ὑπαρξη κρατικῆς μηχανῆς, ὄχι μόνο πυραμιδοειδῶς ὀργανωμένης,
ἀλλὰ κυρίως, ἄνευ δικαιὠματος ἀποφάσεων, παρὰ μόνο ‘εἰσηγήσεων’. Δεδομένου ὅτι ἡ
ἑκάστοτε κορυφὴ τῆς ἱεραρχίας θέτει ἑαυτὴν στὸ ἀπυρόβλητο, οὶ δὲ σκοπιμότητες
θάβονται μέσα στοὺς σκοτεινοὺς δαιδάλους, οἱ λεονταρισμοὶ τῶν συστημικῶν
πολιτικῶν, περὶ ἀκεραιότητός τους, μόνο θυμηδία προκαλοῦν.
Τοῦ
Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητοῦ
Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα & Στατιστική τοῦ ΤΕΙ Δυτ. Ἑλλάδος
κανένα σχόλιο