Εἶναι νὰ τὰ παίρνῃ κανείς στὴν
κράνα, μέ τό κατοχικό κoινο”βουλευτικό”
ἀσκέρι καὶ τούς κομματικούς ἀρχηγοὺς τους. Πού, ἰδιαίτερα οἱ τελευταῖοι, δὲν
λένε ποτέ τά πράγματα μὲ τ’ὄνομά τους. Ἐπειδὴ πιστεύω στὴν ἀρχὴ, τὴν ὁποὶα ὁ
φιλόσοφος Ἐπίκτητος ἀπέδωσε στὸν παλαιότερο φιλόσοφο Ἀντισθένη, «ἀρχὴ
παιδεύσεως (σοφίας, ἐπιστήμης) ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις» (βλ. Σαρ.Καργᾶκο),
ὅτι δηλαδὴ προϋπόθεση γιὰ τὴ μάθηση εἶναι ἡ γνώση τῆς σημασίας τῶν λέξεων, αὐτό
σημαίνει ὅτι ἡ πολιτικὴ δράση προϋποθέτει τήν γνώση τοῦ ἀντικειμένου, ἐπὶ τοῦ ὁποίου
πρόκειται νά .. ἐφαρμοσθῇ. Εἰδ’ ἄλλως ἀποτελεῖ τόν ὁρισμό, ὄχι μόνον τῆς
δημαγωγίας, ἀλλά καὶ τῆς καταστροφῆς.
Ἄν ὑποτεθῇ ὅτι δὲν ἔχουν (λέμε
τώρα!), ώς προτεραιότητα, οἱ “πολιτικοί”, τὴν διάσωση τοῦ “πολιτκοῦ” καὶ
βιοτικοῦ ἑαυτοῦ τους καί «γαία πυρί μιχθήτῳ» οἱ ἄλλοι, τότε ἡ μόνη δράση ποὺ τοὺς
ἀπομένει, ἐν τῇ ἀφελείᾳ καὶ ἀγνοίᾳ τους, εἶναι ὁ στρουθοκαμηλισμός, ἐξ ἴσου
καταστροφικός και δαῦτος.
Πᾶρτε ὡς παράδειγμα, τὴν
δύστηνη Παιδεία. Τὰ ὅποια έναπομείναντα φῶτα τῆς ὁποίας, ἔχουν βαλθῆ ὅλοι τους
ν’ ἀλλάξουν. Ρωτῆστε οἱονδήποτε ἐξ αὐτῶν, νὰ σᾶς πῇ μὲ μία (ἀριθ. 1) φράση ποιὸς
εἶναι ὁ ρόλος τοῦ Δημοτικοῦ (Γυμνασίου, Λυκείου, Πανεπιστημίου, ἀδιάφορον). Δὲν
θὰ πάρετε ούδεμία σαφῆ ἀπάντηση. Ὅσο γιὰ τὴν συμπληρωματικότητα καὶ
συνεκτικότητα τῶν διαδοχικῶν αύτῶν έπιπέδων, οὔτε λόγος νὰ γίνεται.
Προχτές μόλις, προαλοιφόμενος ὡς
σωτήρας, κομματικός ἀρχηγός “ἀνεκάλυψε” ὄτι τό πρόβλημα τῶν Πανεπιστημίων εἶναι
ὅτι δὲν ὑπάρχουν ... ἰδιωτικά. Τὸ ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἐναπομείναντες ἀπόφοιτοι
Λυκείου, νὰ ἐπανδρώσουν ἄλλα τμήματα, ἀφοῦ ὅλοι μπῆκαν σὲ σχολές ἀκόμη καί μέ
2, τοῦ διέφυγε ἐντελῶς, ἀφήνοντας ἄναυδους τὰ στελέχη - καθηγητές του! Σὲ μιά
χώρα, ποὺ συρρικνώνεται ταχύτατα, δημογραφικά!
Σοβαροφανῆς κομματικός ἡγέτης,
«ἐπέλυσε» πάραυτα καὶ τὸ πρόβλημα ἀναδουλειᾶς, τῶν ἑκατοντάδων παραγομένων
Μαθηματικῶν καὶ Φυσικῶν, προτρέποντάς τους νὰ γίνουν «Προγραμματιστές», ἀντί νὰ
περιμένουν νὰ γίνουν «δάσκαλοι», ἀφοῦ ἔμαθαν καὶ Η/Υ! Τὸ ὅτι βγάζουμε ἑκατοντάδες
ἄνεργους «Προγραμματιστές», ἀπὸ τὰ τμήματα Η/Υ τῶν Πανεπιστημίων, εἶναι κάτι ποὺ
δὲν τό ἀντιλαμβάνεται καὶ μᾶλλον τὸν ὑπερβαίνει!
Ἄλλο παράδειγμα ἡ ... ἀνάπτυξη.
Μιλᾶνε ὁμοθυμαδόν οἱ κομματοκράτες γι’αὐτήν, σὰν νὰ πᾶνε στόν μπακάλη καὶ παραγγέλουν:
«πιᾶσε ἔνα διακόσια φέτα», μὲ τὴν μετ’ὁλίγον ἀπόκρισή του: «εἶναι ἕνα τρακόσια,
νὰ τὴν κόψῳ ἤ νὰ τὴν ἀφήσῳ;». Ἀπὸ ἐπιγενόμενο ἀποτέλεσμα αὔξησης καὶ διάθεσης,
συντονισμένα, τῶν παραγομένων, ἀπὸ ὅλους τοὺς τομεῖς της οἰκονομίας, ἔγινε μότο
λόγου, ποὺ κάθε βουλευτοκομματοκράτης θεωρεῖ ὑποχρέωή του νὰ διανθίζῃ,
ξεκάρφωτα μέ αὐτό, τίς ἀτελεῖς φράσεις του.
Στὴν ἑλλαδική περίπτωση, δὲν ἔχει
σημασία ποιοἰ εἶναι τὰ “λουλούδια “, ποὺ ἀμολᾶνε τά ἀνωτέρῳ καὶ ἄλλα
μαργαριτάρια. Καὶ αὐτὸ διότι οἱ πολῖτες
δέχονται, ἀδιαμαρτύρητα, τὴν παροχή ἐν λευκῷ, ἀνέκκλητης ἐξουσιοδότησης καὶ ἐκχώρισης
τῆς ἀτομικῆς, κοινωνικῆς καὶ πολιτικῆς ἐλευθερίας τους, στὶς ἀβυσσαλέες ψυχές
καὶ γαστέρες, τῶν βουλευτκομματικῶν καὶ τῶν διαδρομιστῶν τοῦ ἀντιδημοκρατικοῦ (ὡς
“ἀντιπροσωπευτικοῦ” ) κοινοβουλίου.
Τοῦ
Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητοῦ
Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα & Στατιστική τοῦ ΤΕΙ Δυτ. Ἑλλάδος
κανένα σχόλιο