Μᾶς τὰ ζάλισαν κυριολεκτικά, ἀ-μόρφωτοι κυβερνῶντες,
τεταγμένοι κονδυλοφόροι καί ἀπίθανοι τύποι δῆθεν προστασίας «δικαιωμάτων», πού συμποσοῦνταν ὅλα σὲ δύο,
φρικτές γιά τόν ἑλληνικό πολιτισμό καὶ τὰ μέλη του, λέξεις: κρεββάτι και αύτοπροσδιορισμός· μέ ἐπιστράτευση
άπίστευτης μωρολογίας.
Ἑξηγοῦμαι: ἡ λέξη δικαίωμα ἐτυμολογεῖται ἀπὸ τό Δίκη, ποὺ
σημαίνει τό ὀρθόν, μὲ πρωταρχική σημασία
Φύσι, ἔθιμο καὶ σάν συνέπεια, τάξι, ἁρμονία, Νόμους. Καί ἐπ’αυτῶν ἐθεμελιώθη,
τό πρῶτον, τό παράγωγο δίκαιο, ποὺ βάσει αὐτοῦ συνέρχονται δικαστήρια γιά κρίσεις.
Τό δικαίωμα, μέ τήν τρέχουσα ἔννοια, εἶναι άκατανόητο γιά
τὴν ἑλληνική σκέψη, περί Πόλεως. Ἀφοῦ οἱ νόμοι ἀποφασίζονται ὁμοῦ στὴν Ἐκκλησία,
ὑπὸ ὅρους ἰσηγορίας, ἰσονομίας, ἰσότητος, καὶ ἔχουν ίσχύ, ὅταν πᾶντες ὁμονοοῦσι
καὶ ἕκαστος προσεπιμαρτυρεῖ. Ἡ ἀλήθεια ἐπιβεβαιώνεται μόνο ἐμπειρικά καὶ μόνο ἐφ’ὅσον
κοινωνεῖται· κανοναρχεῖ ὁ Ἡράκλειτος: «Καθ΄ ὅ,τι ἃν κοινωνήσωμεν, ἀληθεύομεν, ἃ
δε ἃν ἰδιάσωμεν, ψευδόμεθα» καί ἐπιβεβαιώνει ὁ Ἀριστοτέλης λιτά ὅτι «τὸ ἀληθεύειν ἐστί κοινωνεῖν».
Ἡ κοινωνία τῆς ἑλληνικής πόλεως δὲν προϋποθέτει
συμβόλαια, φιλοσοφικές θεωρίες, διακηρύξεις ἀνθρωπισμοῦ καί «διαφωτισμούς»
δηλαδή ... συντάγματα, γιὰ νὰ ὑπάρξει. Γνωρίζει ὅτι μέ τὸ «κοινωνεῖν», μέ τὴν
μετοχή στήν Πόλη, ὅλοι οἱ Πολῖτες προσδιορίζονται ρητά. Καί προσδιορίζονται ὡς
Πολῖτες μόνο ἐφ’ὅσον ἀποδέχονται ἑκουσίως, ὠς ἐνήλικες ὁπλῖτες, τὴν Δίκη ποὺ
προείπαμε. Τὴν ἀναφορά, ὑπαγωγή, ἑτεροπροσδιορισμό τοῦ καθενός, βάσει τοῦ
πλαισίου αύτοῦ. Γι’αὐτὸν τόν λόγο, δὲν ἀνετράπη ἡ ἀρχική δικαστική κρίση κατά
τοῦ Σωκράτους, ἀπὸ καμμία ἀπὸ τὶς μετέπειτα, άναθεωρητικές καὶ πολύ σημαντικές,
«δίκες».
Ἡ ἔννοια τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ εἶναι, ὄχι μόνο ἀκατανόητη,
ἀλλά καὶ βλακώδης. Ἀκόμη καὶ σὲ ὅρους Φυσικῆς, ὅπως ἡ ἀπροσδιοριστία, ποὺ ἀπαιτεῖ
σύστημα ἀναφορᾶς. Οὐδείς μπορεῖ νὰ ἔχῃ ὡς προσδιορισμό τὴν ... φύση του, δηλαδή
βιολογική ἐπιθυμία κυριαρχίας (χώρου), γαστέρας (τροφῆς), πολλαπλασιασμοῦ
(σέξ). Οἱ ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου οὔτε τέλος ἔχουν οὔτε προσδιορισμό οὔτε ἴδιες εἶναι.
Γι’αύτό καί τό ίδιωτικό (ἀτομικό)δέν ἀληθεύει οὔτε τρέπεται σὲ κοινωνικό, νομικό
ἤ ἰδεολογικό ζήτημα.
Τά «δικαιώματα», τὰ ἀτομικά, ὄχι τὰ ἁμιγῶς ἀνθρώπινα, ἔχουν
τὴν ρίζα τους στὴν φιλοσοφία, ποὺ ἐγεννήθη στὸν καιρὸ τῆς, ἀνεφάρμοστης στὴν ἑλληνική
Κοινότητα, φεουδαρχίας καὶ ὑποτίθεται ὅτι ὁδήγησε στὴν «καλῶς ἐννοούμενη»
κεφαλαιοκρατία καὶ τὸν ἀντιπροσωπευτικὸ κοινοβουλευτισμό –καὶ ὄχι δημοκρατία, ὅπως
ψευδεπίγραφα ἀποκαλεῖται. Πρόκειται γιὰ τὴ θεωρία τῶν «κοινωνικῶν συμβολαίων»,
τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ὑπάρξουν γιὰ νὰ ἀντιμετωπιστῇ ἡ βιολογική ἤ ἐπίκτητη ἀνάγκη
τῶν ἀνθρώπων. Τόμας Χομπς καὶ Ζαν Ζακ Ρουσσώ, ἡ σκοταδιστική καὶ ἡ διαφωτιστική
ἀντίληψη γιὰ τὴν φύση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸ ρόλο τοῦ κράτους, ἀνταμώνουν στὰ ....
«συντάγματα».
Προηγήθηκε βέβαια, ὁ Αύγουστίνειος χριστιανισμός, ποὺ
είσήγαγε μεγαλόπρεπα, τὸν ἀτομοκεντρισμό (ἀτομική ἀλήθεια, ἐπιτυχία ἄρα καί
σωτηρία). Ἡ μεταφυσική, τό πλαίσιο άναφορᾶς καὶ μέτρο τῆς ἀνθρώπινης
διαχείρισης τῆς ἐλευθερίας, νοεῖται ὡς ἐγωτικό δικαίωμα σωτηριολογικῆς ἀξιομισθίας.
Ἐτσι οἱ ἀτομικές πεποιθήσεις μετατρέπονται σὲ δικαιώματα. μὲ ἀντίστοιχη
συντεχνία πίεσης καὶ μέσῳ τοῦ ἀνελεύθερου, δῆθεν ἀντιπροσωπευτικοῦ, συστήματος,
σὲ ἐπιβολή στανική, νόμου.
Τοῦ
Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητοῦ
Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα & Στατιστική τοῦ ΤΕΙ Δυτ. Ἑλλάδος
κανένα σχόλιο