Δυστυχῶς ἡ ἐξουσίομανία καί η χρηματομανία, κάνουν τούς ἀνθρώπους νὰ
φτύνουν τὴν μάννα γῆ ποὺ τούς γέννησε, σὲ ὅλες τίς ἐκφάνσεις της.
Εἰδικώτερα οἱ λεγόμενοι ταγοί (καί σέ μικρότερο βαθμό, ἀλλά ἐξίσου ποιοτικά ἴδια, οἱ “ψηφοφόροι” ), ἔχουν μετατραπῆ σὲ πολιτικά καὶ πνευματικά ζόμπυ, ἕτοιμα νὰ κατασπαράξουν τόν μοναδικό Πολιτισμό, ποὺ ἔθεσε τό θέμα τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπουν (καὶ τό "μὴ ἄρχεσθαι ὑπὸ οὐδενός"), ὅταν, πάνω στὴν γῆ, ἐπικρατοῦσαν τὰ αἱματοσυγγενικά. μυθολογικά "συντάγματα" καὶ οἱ ὁρδές ζόμπυ. Ποὺ ἐλάχιστα ἔχουν ἀλλάξει, μέχρι σήμερα, παρὰ τοὺς δῆθεν διαφωτισμούς.
Ἡ Ἑλληνική Πολιτεία, τά κατέρριψε. Διέρρηξε τό σκοτάδι, εἰσήγαγε τὴν ἱερότητα τῆς Πόλης, θεμελιώνοντάς την στόν χῶρο τῆς Δικαιοσύνης, ἥγουν τῆς Μεταφυσικῆς, ἀνέδειξε τὴν ἔννοια τοῦ Πολίτου καί ἐξίσωσε τούς πολῖτες ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Δήμου. Σὰν συνέπεια κάθε βασανισμός τοῦ Πολίτη, ἦταν ἀδιανόητος.
Ἡ Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν σειρά της, κατέρριψε καί αὐτήν τήν διάκριση καί ἀνέδειξε
τούς πᾶντες, ὡς Πρόσωπα κατά χάριν Θεοῦ. Ἀκόμη καὶ ἄν δὲν ἔχει ἐπιτευχθῆ αὐτό,
τουλάχιστον ἔπαψε ἡ διάκριση νὰ ἔχῃ ἠθική βάση καί νομιμοποίηση.
Ἔ, τά ζόμπυ ὅπου γῆς, δὲν τό δέχονται αὐτό. Οὔτε κἄν τό ἀνέχονται, ἐπειδὴ εἶναι ἀνελεύθεροι, δηλαδή δοῦλοι, ποὺ σημαίνει ὄχι ἐλεύθερα Πρόσωπα, ἀλλά “ πράγματα”, χωρίς πνεῦμα, χωρίς ἀναφορά στὴν ἐκζήτηση τῆς Ἀρχῆς, Δὲν ἀνέχονται ἐπίσης νὰ ὑπάρχουν Ἄνθρωποι διαφορετικοί ἀπὸ δαῦτα, ὅπως μέ δεινή ἐκφραστικότητα ἀναδεικνύει ὁ κινηματογράφος. Τὰ ζόμπυ διακατέχονται ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν βουλιμία γαστέρας καί ἐπιβολῆς (χρήματος καί κυριαρχίας) πάνω σέ αὐτό ποὺ χαρακτηρίζει, ἀνεξίτηλα πλέον τόν ἄνθρωπο, ἡ ἑλληνορθόδοξη Γραμματεία: τό διαφέρον Πρόσωπο.
Καὶ ἐπειδή, ζῶντας μέ τόν φθαρτό αὐτό τρόπο, χάνει τό νόημά της ἡ ἑτεροφυλη
ἕνωση, παύει ἡ διαφοροποίηση ish καὶ ishah, ἐξαφανίζεται
ἡ συνουσία, ὡς ζωτική ἐρωτική σχέση κοινωνίας καὶ μεταλάσσεται σὲ σύμβαση. Ἑπόμενο,
ἡ ἐλεύθερη ἀπόφαση δημιουργίας ζωῆς- παιδιοῦ, ὡς κορύφωση τῆς σχέσης
διακεκριμένων φύλων, νὰ μετατρέπεται στὰ ζόμπυ, σὲ ἁπλῆ, συνεχῆ ἀναγκαιότητα ἀναπαραγωγῆς
διά τοῦ ... δαγκώματος. Μέ μόνιμη τὴν
μετάλλαξη σέ ζόμπυ, βάσει τοῦ τρίπτυχου «ὅ,τι φᾶμε ὅ,τι πιοῦμε κι ὅ,τι...».
Τέτοιου εἴδους ζόμπυ, ἐνδημοῦν δυστυχῶς, στὴν Ἑλληνική Πολιτεία, σὲ κάθε ἐπιπεδο,
ἰδιαίτερα στούς αὐτοθεωρούμενους ἐκφραστές της, “ πολιτικούς”, “διαμορφωτές”, “μμε-σιγονταριστές” ἀλλά καί σέ
συμπιλητές “καθηγητές” καί καταβεβλημένους “δικαστές”. Ποὺ σιχαίνονται κάθε τι, ποὺ ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο,
ἀπὸ τὴν βιολογική ἀναγκαιότητα· κάθε τι, ποὺ ἀναπτερώνει τὴν σκέψη· κάθε τι, ποὺ
καθιστᾶ τόν δοῦλο ἐλεύθερο Πολίτη· καί κάθε τι ποὺ καθιστᾶ τὴν Πόλι, ἀνεξάρτητη,
ἐλέυθερη, κυρίαρχη Πολιτεία, ἐλευθέρων ἀνθρώπων. Ὅντες πρόθυμοι γιά δουλική ὑποταγή
σὲ κάθε ἐπιβουλο καί ἐπικυρίαρχο.
Κρῖμα, ποὺ βρίσκονται ἀπόγονοι πανάρχαιων Ἑλλήνων (Ἑλλαδῖτες, Κύπριοι και ἀλλαχοῦ),
τόσο πρόθυμοι νὰ αὐτομεταλλαχθοῦν, ὁντολογικά καί πολιτικά, πλέον, σέ ζόμπυ καί
νὰ μεταλλάξουν ὁμοίως, τούς συμπολῖτες τους.
Τοῦ
Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητοῦ
Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα & Στατιστική τοῦ ΤΕΙ Δυτ. Ἑλλάδος
κανένα σχόλιο