Ἀναρωτιέται κανείς,
πῶς μπόρεσαν ἀριστεροί, ὑποτίθεται, ἀπό αὐτούς, ποὺ μετεῖχαν σὲ ἀγῶνες ὑπὲρ ἐργαζομένων,
καταπιεσμένων καὶ λοιπῶν ἀναξιοπαθούντων (!), νὰ προδώσουν τὰ ἰδανικά τους, νὰ ἀποτάξουν
τὴν μαρξική ‘σκέψη’, νὰ ἐνσωματωθοῦν στὸ ‘Σύστημα’, νὰ ὑποκύπτουν στὰ νεοταξικὰ
κελεύσματα, νὰ ἐκχωροῦν ἀνενδοίαστα, ἐθνική κυριαρχία καὶ κρατικὺ ὑπόσταση, ἀλλά
καὶ νὰ ἀπομυζοῦν χωρὶς ντροπή, τὸ ὑστέρημα τοῦ Λαοῦ καὶ νὰ ἑτοιμάζονται γιὰ τῆν
ὑφαρπαγή τῶν σπιτιῶν του, ἔχοντας ‘ρυθμίσει’ πλήρη ἀτιμωρησία τους.
Ὅλοι αὐτοί, εἶχαν
βαθειὰ ἐντρυφήσει καὶ ἀποδεχθῆ τὸν μαρξισμό, ὡς Φιλοσοφία ἀπόλυτη, σὲ βαθμό
‘Θεολογίας’. Ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ διαπραττώμενα ὑπὸ τοῦ Ὑπαρκτοῦ, ἐγκλήματα, ἔλεγαν
ὅτι προεῖχε ἡ συγκράτηση τῶν μαζῶν, μὲ τὴν ἐφεύρεση τῶν διαφοροποιήσεων καὶ ἰδιαιτεροτήτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ χώρου, μαζὶ μὲ τὴν
‘ἀληθή’ ἑρμηνεία τοῦ Μαρξισμοῦ ἀπὸ ἀναθεωρητές (Καστοριάδη, Αξελό, Αλτουσέρ,
Μαρκούζε, Σαρτρ κλπ).
Μάταια, ὅπως ἀπεδείχθη.
Γιατὶ ὁ Μαρξισμός ὡς Ὑλισμός, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι φιλοσοφία, δηλαδὴ μεταφυσική
οὔτε νὰ γονιμοποιῇ κάποια φιλοσοφικὴ ἤ ἄλλη σκέψη. Ὁ Μἀρξ ὑπάγει τὴν γνώση,
δηλαδὴ τὴν κουλτούρα, στὴν δικαιοδοσία τῶν παραγωγικῶν δυνάμεων, τὴν δὲ διανομή
– διάθεση τοῦ προϊόντος στὴν (προλεταριακή) Τάξη. Τόνισε ἰδιαίτερα τὴν συνδετικὴ
δύναμη τῆς ταξικῆς προλεταριακῆς ἑνότητος, στὴν παρόρμηση ἱκανοποίησης καὶ
μάλιστα ἀναδρομικά, ματαιωμένων ἐπιθυμιών ζώντων, τεθνεώτων καὶ ἐπερχομένων,
μελῶν της, ποὺ προτρέπει σὲ διαρκὲς ἐπαναστατικό προτσές, χαρακτηρίζοντας μάλιστα
ὡς ‘κλοπή’ τὴν διάθεση τῆς ὑπεραξίας.
Εὐφυῶς βέβαια, ἀπέφυγε
νὰ ὁρίσῃ τὸ Εἶναι τῶν Τάξεων καὶ ἰδιαίτερα τῆς ἐργατικῆς, προκαλὼντας θλίψη,
τόσο στὸν Φρ. Εγκελς, ποὺ ἐπιμελήθηκε τὴν τελικὴ ἔκδοση τοῦ ‘Κεφαλαίου’ ὅσο καὶ
στὸν Λούκατς, δίνοντας ὅμως ἰδιαίτερη χαρά, στὴν συμμορία Λένιν-Στάλιν πού,
βασισμένοι στήν ‘μικρή’ αὐτή παράλειψη, ἐδημιούργησαν τὴν Σοβιετικὴ Αὐτοκρατορία
πάνω στὶς πλάτες, μὲ ἤ χωρίς κεφάλια, τῶν ὑπηκόων τους, ὑπὸ μανδύα τῆς ἐξαγομένης
..διεθνοῦς ‘επανάστασης’. Πιό εἰλικρινής,
ὁ Μάο, διερωτώμενος ἄν ὁ μαρξισμός ‘καταστρέφει κάθε δημιουργική διάθεση’ ἀπήντησε
μόνος, ὡς δικαστὴς καὶ ἐκτελεστής, θετικά καὶ φρόντισε νὰ ξεπαστρέψῃ μὲ τὴν
σειρὰ του, κάποια ἑκατομμύρια ‘πράγματα’ (ἀνθρώπους κατὰ τὸν ἱστορικό ὑλισμό) ἐν
ὀνόματι τῆς ‘μορφωτικῆς’ του ἐπανάστασης.
Ἔτσι ἐλυμάνθηκαν τὶς
οἰκονομίες λαῶν, ἀλλὰ καὶ τὶς ἐλπίδες τῶν ἀπανταχοῦ ‘μαρξιστῶν’, ἀριστερῶν,
σοσιαλιστῶν, ἀριστεριστῶν κλπ! Καὶ εἶναι ἀπορίας ἄξιον, πῶς ἡ εὐρωπαίκὴ
διανόηση δὲν ἀντελήφθη ὅτι ἡ ‘κλοπή’ τῆς ὑπεραξίας, ‘…αὐτόματα διατυπώνει
πρόταση ἠθικής τάξεως, ποὺ παραπέμπει στὸν πολιτισμό, δηλαδὴ στὸν Χριστιανισμό’
(Γ. Γεράσης). Καὶ ὲνῷ δι’ Αὐτοῦ, ὁλόκληρη ἡ κοινωνικὴ τάξη εἶχε καταχωρηθῆ ὡς ἀπαξία,
μὲ ἐπακόλουθο τὴν ἔκλειψη κάθε νομιμοποιητικῆς βάσεως γιὰ διάκριση σὲ προνομιούχους
καὶ μή (ἤ σὲ προνομιοῦχες καὶ μή, ἐργασίες) ἀναδεικνύοντας τὴν πλατωνική ἱερότητα
τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Μάρξ μὲ τὰ περὶ κλοπῆς, ἐπανέφερε τὶς διακρίσεις, καθώρισε τούς
‘δικαιούχους’ τῆς ἐπιχείρησης ἐκμετάλλευσης καὶ ἔδωσε τὴν δυνατότητα στοὺς
πάσης φύσεως ‘βαθμοφόρους’ του, νὰ φᾶνε ἐνσυνειδήτως, τήν ‘ὑπεραξία’ ἑκατομμυρίων,
χωρὶς κανένα φιλοσοφικὸ προβληματισμό. Γι’αὐτό καὶ προσπαθοῦν νὰ καταργήσουν
κάθε ἀντίθετη φωνή καὶ ἰδιαίτερα τὴν ἀρχαιοελληνική καὶ πατερικὴ διανόηση,
φιλοσοφία, ἱστορία, δηλαδή Παιδεία.
Πεῖτε, τὸν
μαρξισμό, ἄν θέλετε, οἰκονομικὴ θεωρία, κοινωνιολογία, κρατισμό, θεωρία
στρατοπέδων ἤ ὁδηγό παραδεισιολόγων. Σὲ κάθε περίπτωση συνιστᾶ ἀθεμελίωτη ὀντολογία,
ποὺ ἀγνοεῖ δραματικά, τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Κάτι ποὺ φάνηκε, στὴν περίπτωση τῆς Ἑλλάδος.
Ἁρκεῖ νὰ κοιτάξουμε ὅλους τοὺς ἀνανήψαντες ‘Σοσιαλιστές’ καὶ ἀριστερούς ποὺ μᾶς
κυβέρνησαν καὶ κυβερνοῦν, ἀκόμη καὶ πρίν ἀπὸ τὴν κρίση.
Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἒρευνα & Στατιστικὴ τοὒ ΤΕΙ Δυτικῆς Ἑλλάδος
κανένα σχόλιο