ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ: Πώς ο Τζορτζ Σόρος διείσδυσε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου;

Ακολουθούν αποσπάσματα από το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του γαλλικού περιοδικού Valeurs Actuelles για τον συσχετισμό του δικτύου ΜΚΟ του Τζορτζ Σόρος με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ολόκληρη η μετάφραση στο τεύχος 118 του Άρδην που κυκλοφορεί.

Του Μπαστιέν Λεζέν (Bastien Lejeune), Valeurs Actuelles στις 17/02/2020

Μια αποκαλυπτική έκθεση αναδεικνύει τη διείσδυση του δικτύου ΜΚΟ του δισεκατομμυριούχου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που επιβάλλει στην Ευρώπη την ιδεολογία της «ανοιχτής κοινωνίας».

(…)

Όλα ξεκινούν από το Στρασβούργο, στα άδυτα του Μεγάρου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την εμβληματική έδρα του ΕΔΔΑ που σχεδίασε ο Βρετανός αρχιτέκτονας λόρδος Ρίτσαρντ Ρότζερς (Richard Rogers). Μεταξύ των πολυάριθμων ΜΚΟ που λειτουργούν εδώ, το «Ευρωπαϊκό Κέντρο Δικαίου και Δικαιοσύνης» (European Centre for Law and Justice, ECLJ) συμμετέχει επί πάνω από είκοσι χρόνια στο παιχνίδι επιρροών και άσκησης πίεσης, το οποίο υφαίνεται γύρω από τους δικαστές. Ο διευθυντής του, ο Γκρέγκορ Πούπινκ (Grégor Puppinck), παρεμβαίνει σε πολλές υποθέσεις του Δικαστηρίου και διατηρεί καλές σχέσεις με τα περισσότερα μέλη του.

Μια μέρα, ακούει ένα από αυτά να αναφέρει την ύπαρξη στο Δικαστήριο των «δικαστών Σόρος»: Του υποδεικνύεται η περίπτωση του Ούγγρου Αντράς Σαγιό (András Sajó). Αυτός ο πανεπιστημιακός είναι ένας από τους ιδρυτές του «Πανεπιστημίου Κεντρικής Ευρώπης» του Τζορτζ Σόρος, με τον οποίο διατηρεί φιλικές σχέσεις από παλιά. Συνδέεται με το Open Society Foundation από το 1988, συμμετείχε μάλιστα στο διοικητικό συμβούλιο του Open Society Justice Initiative στη Νέα Υόρκη, από το 2001 έως το 2007. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην «Υπόθεση των Εσταυρωμένων».

Μικρή αναδρομή. Πέμπτη 27 Ιουλίου 2006: Η Σόιλε Λάουτσι (Soile Lautsi), Ιταλίδα μητέρα, καταφεύγει στο ΕΔΔΑ για να προσβάλει την παρουσία χριστιανικών σταυρών στα δημόσια σχολεία της Ιταλίας. Τρία χρόνια αργότερα, ο Σαγιό συμμετέχει στη σύνθεση του δικαστηρίου που καταδικάζει την Ιταλία, με το σκεπτικό ότι «η υποχρεωτική εμφάνιση ενός θρησκευτικού συμβόλου κατά την άσκηση δημόσιας λειτουργίας (…) περιορίζει τα δικαιώματα των γονέων να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους». Οι σταυροί πρέπει να εξαφανιστούν. Στη συνέχεια, η ιταλική κυβέρνηση αναθέτει… στον Γκρέγκορ Πούπινκ τη διεξαγωγή της έφεσης. Το 2011, στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, όπου δεν συμμετείχε ο Αντράς Σαγιό, ανατρέπεται η απόφαση και δικαιώνει την Ιταλία ενάντια στην καταγγέλλουσα. Μετά από αυτή τη νίκη, απονέμεται στον δικηγόρο ο τίτλος του Ιππότη της ιταλικής Δημοκρατίας από την κυβέρνηση, το ιταλικό ισοδύναμο της Λεγεώνας της Τιμής.

Η περίεργη ιδεολογική στροφή του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Ο Πούπινκ παρακολουθεί τα τεκταινόμενα από τα πρώτα θεωρεία, αλλά δεν υποψιάζεται την εποχή εκείνη την ύπαρξη ενός ευρύτερου φαινομένου. «Μου είχαν πει ότι υπήρχαν ένας ή δύο ‘δικαστές Σόρος’ στο Δικαστήριο», λέει, «αλλά δεν τους δινόταν ιδιαίτερη σημασία, αφού υπήρχαν επίσης και ελευθεροτέκτονες ή καθολικοί. Ήταν μέρος της αντιπροσωπευτικότητας του συστήματος και των συνήθων παιγνίων επιρροής που συναντά κανείς σε οποιονδήποτε θεσμό».

Ωστόσο, με την πάροδο των ετών, έλκει τη προσοχή του η αύξηση αποφάσεων όλο και πιο τονισμένων ιδεολογικά από ό, τι στο παρελθόν. Το Δικαστήριο, το οποίο συνήθιζε να λαμβάνει αποφάσεις στο πεδίο της δικαιοσύνης, ασχολείται πλέον όλο και πιο πολύ με υποθέσεις που αφορούν στην «ανοχή και το ανοικτό πνεύμα, χωρίς τα οποία δεν υπάρχει “δημοκρατική κοινωνία”» και θεωρεί υποχρέωσή του να «εγγυάται τις συνθήκες “κοινής διαβίωσης”, ως στοιχείο της «προστασίας των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του άλλου».

(…)

Έξι μήνες μεθοδικής έρευνας και 200 σελίδες αναφοράς αργότερα…

Ο Σόρος αρέσκεται να εμφανίζεται ως «αρχηγός κράτους χωρίς κράτος». Πράγματι, δεν έχει ανάγκη καμία χώρα για να πραγματοποιήσει το έργο του… Οι 47 χώρες που έχουν υπογράψει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι υποχρεωμένες να ευθυγραμμίζουν τις εθνικές τους νομοθεσίες με τη νομολογία που έχει θεσπίσει το Δικαστήριο. Γιατί λοιπόν να επιχειρήσει κανείς να επηρεάσει 47 διαφορετικά κράτη, όταν δύναται να τους υπαγορεύσει τι πρέπει να κάνουν μέσω μιας υπερεθνικής νομολογίας;

Η υπόθεση των Εσταυρωμένων επανέρχεται στο μυαλό του Γκρέγκορ Πούπινκ, ο οποίος από τότε γίνεται μάρτυρας διαφόρων περιπτώσεων όπου η σύνδεση ενός δικαστή με μια οργάνωση μπορούσε να επηρεάσει τη κρίση του Δικαστηρίου. Ο κάτοχος διδακτορικού του Δικαίου, Πούπινκ, αναλαμβάνει τότε ένα πρώτο συστηματικό έργο: να εξετάσει τα βιογραφικά των 100 δικαστών που συμμετείχαν στο Δικαστήριο από το 2009 και μετά ώστε να επισημάνει ενδεχόμενους δεσμούς τους με τις ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στην έδρα του ΕΔΑΔ. Εξετάζει σχολαστικά όλα τα δημόσια στοιχεία που διαθέτει η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αυτή η καταγραφή τον οδηγεί πολύ πιο μακριά από αυτό που περίμενε. Μετά από έξι μήνες μεθοδικής έρευνας, καταλήγει σε ένα διεξοδικό πόρισμα βασισμένο σε 200 σελίδες παραρτημάτων. Το έργο του αποκαλύπτει ένα σύστημα που επέτρεψε στο δίκτυο των ΜΚΟ του Τζορτζ Σόρος να επεκτείνει την επιρροή του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και να το προσηλυτίσει σταδιακά στην ιδεολογία του.

ΜΚΟ, δικαστές και το σιδηρούν παραπέτασμα… οι λόγοι για μια σχέση

Για να κατανοήσουμε πώς το δίκτυο της Ανοικτής Κοινωνίας ήταν σε θέση να διεισδύσει στον υψηλότερό ευρωπαϊκό δικαιοδοτικό θεσμό, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε πώς λειτουργεί. Κάθε μία από τις 47 χώρες που έχουν υπογράψει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα διαθέτει ένα μέλος δικαστή του Δικαστηρίου. Όταν πρόκειται να πληρωθεί μια θέση, η εν λόγω κυβέρνηση υποβάλλει κατάλογο τριών υποψηφίων –όχι απαραίτητα επαγγελματιών δικαστών– στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης (PACE), η οποία εκλέγει έναν, για μια μη ανανεώσιμη περίοδο εννέα ετών.

Για διάφορους λόγους, οι προσωπικότητες που προτείνονται στην PACE προέρχονται συχνά από μη κυβερνητικές οργανώσεις. Κατά την εποχή του Σιδηρού Παραπετάσματος, το Δικαστήριο είχε συγκροτηθεί σε αντίθεση με την εξουσία των κρατών: κάθε πολίτης θύμα καταπίεσης στη χώρα του μπορεί να παρουσιάσει την υπόθεσή του στο θεσμικό όργανο και να ελπίζει ότι θα τον δικαιώσει εναντίον της χώρας προέλευσής του. Οι ΜΚΟ διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, διότι θεωρείται ότι είναι ανεξάρτητες από τις κυβερνήσεις.

(…)

Το Open Society με τα 32 δισ. δολάρια, στην κορυφή του κόσμου των ΜΚΟ

Η απαρίθμηση, όσο και αν κουράζει, είναι δυστυχώς απαραίτητη για να καταφανεί το βάρος του Open Society στο ΕΔΔΑ. Στο υψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου των ΜΚΟ που έχουν «τοποθετήσει» δικαστή στο Δικαστήριο, βρίσκεται το ίδιο το Open Society Foundations. Δώδεκα δικαστές έχουν υπηρετήσει στο ΕΔΔΑ αφού πρώτα κατείχαν σημαντικές θέσεις σε κάποιο κλάδο του ιδρύματος, συνήθως στο Open Society Justice Initiative (Πρωτοβουλία για τη Δικαιοσύνη της Ανοικτής Κοινωνίας). Το δίκτυο των επιτροπών και των ιδρυμάτων του Ελσίνκι (Helsinki Watch) έχει επίσης ισχυρή παρουσία με επτά δικαστές. Ακολουθούν η Διεθνής Επιτροπή Νομικών (ICJ), με πέντε δικαστές, η περίφημη Διεθνής Αμνηστία, με τρεις δικαστές και το Human Rights Watch (HRW), το Κέντρο Ατομικών Δικαιωμάτων στην Ευρώπη (Κέντρο AIRE), καθώς και το Διεθνές Κέντρο για τη Δικαστική Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Interights), με έναν δικαστή η κάθε οργάνωση.

Η ανεξαρτησία αυτών των ΜΚΟ έναντι του Open Society είναι συνήθως ψευδεπίγραφη, καθώς η διείσδυση του τελευταίου για περισσότερα από τριάντα χρόνια στον κόσμο των μη κυβερνητικών οργανώσεων υπήρξε πολύ αποτελεσματική: όλες χρηματοδοτούνται, ενίοτε με πολύ σημαντικά ποσά, από τον οργανισμό στον οποίο ο Τζορτζ Σόρος έχει επενδύσει 32 δισεκατομμύρια δολάρια από το 1984. Πώς να πιστέψει κανείς, για παράδειγμα, ότι το Human Rights Watch δεν λογοδοτεί στο Open Society, από το οποίο έχει λάβει 100 εκατομμύρια δολάρια από το 2010; Το ίδιο συμβαίνει και με τις επιτροπές του Ελσίνκι, των οποίων το 40% του προϋπολογισμού το 2017 προήλθε από τους πόρους του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου και του ιδρύματός του. Την ίδια χρονιά, η Διεθνής Επιτροπή Νομικών έλαβε 650.000 δολάρια, ενώ η Διεθνής Αμνηστία 300.000 δολάρια το 2016. Για να γίνει ακόμη πιο σαφής η σύγκλιση συμφερόντων των διαφορετικών οργανισμών, αρκεί να παραθέσουμε το ίδιο το Open Society, που ισχυρίζεται στην ιστοσελίδα του ότι οι δεσμοί που αναπτύσσει δεν είναι μόνο οικονομικοί, αλλά αποσκοπούν στη δημιουργία πραγματικών «συμμαχιών για την επίτευξη στρατηγικών στόχων του προγράμματος της ανοιχτής κοινωνίας». Το Open Society και οι ΜΚΟ που χρηματοδοτεί μοιράζονται συνεπώς τους ίδιους στόχους.

Όταν ένας αξιωματούχος του Συμβουλίου της Ευρώπης θεωρητικοποιεί τον «homo sorosensus»

Ποιος είναι ο σκοπός τους; Το συνοψίζει καλά ένας άλλος λειτουργός, ο Λετονός Νιλς Μουιζνιέκς (Nils Muiznieks), ο οποίος ήταν διευθυντής των προγραμμάτων του Open Society στη χώρα του, πριν αναλάβει τη θέση του Επιτρόπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Το 2009, εξηγούσε στην εφημερίδα Open Society News ότι το OSF απεργάζεται την έλευση του «νέου ανθρώπου της ανοιχτής κοινωνίας», τον οποίο αποκαλεί «homo sorosensus» – από το όνομα του ευεργέτη του – σε αντιδιαστολή με τον πάλαι ποτέ «homo sovieticus». Φραστικά, η ήπια ισχύς που ασκείται από το Open Society λαμβάνει τη μορφή της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ατομικών ελευθεριών, της δημοκρατίας ή της καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής. Στην πραγματικότητα, συγκεκριμενοποιείται με τη δράση για την εξάλειψη των συνόρων, την απολογία της μετανάστευσης, την προώθηση της ευθανασίας και της άμβλωσης ή την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών και της πορνείας. Το 2018, ο ίδιος ο Νιλς Μουιζνιέκς, που θεωρητικοποιεί τον homo sorosensus, καταδικάζει έντονα το νομοσχέδιο του Βίκτορ Ορμπάν να φορολογήσει τις ΜΚΟ που λαμβάνουν ξένες χρηματοδοτήσεις με τα ακόλουθα χαρακτηριστικά επιχειρήματα: «Τα προβλεπόμενα μέτρα είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά στον βαθμό που αφορούν οργανώσεις ή πρόσωπα που ενεργούν για την προστασία των δικαιωμάτων των μεταναστών, των αιτούντων άσυλο και των προσφύγων, πράγμα απόλυτα νόμιμο σε μια δημοκρατική κοινωνία».

(…)